¨Ιστορία 52”. Ο ήρωας ζει δυο ζωές και η κάμερα ζουμάρει στους τοίχους…
… “Ψυχή στο στόμα”. Οι ήρωες της καταπιέζονται φραστικά μέχρι τελικής πτώσης.
“Χώρα Προέλευσης”. Αυτοκρατορικό χαρακίρι και τα προς πίσω στον χρόνο.
“ ‘Άλπεις”. Οι ήρωες της έχουν ονόματα βουνών.
“ Άδικος Κόσμος” . Ο αστυνόμος πρωταγωνιστής πετά τους φακέλους των υπόπτων στο πάνω ράφι και όλα διορθώνονται
“Attenberg”. Μαθήματα φιλιού με γλώσσες σαν φίδια.
“Μέσα στο δάσος”. Ερωτικά τρίγωνα σαν σε όνειρο.
“Ο Μαχαιροβγάλτης”. O φύλακας των doberman.
“Κυνόδοντας”. O παππούς της οικογένειας είναι ο Frank Sinatra.
“Μαύρο Λιβάδι”. Το κορίτσι τελικά είναι αγόρι.
“Στρέλλα”. Ο πατέρας και ο γιός που έγινε κόρη.
Μήπως το μεγαλύτερο μέρος του Ελληνικού σινεμά των τελευταίων χρόνων είναι “παράξενο” ;
Μήπως μπορούμε να εκφραστούμε καλύτερα μέσα από το παράδοξο;
Mήπως τελικά ο Θόδωρος Αγγελόπουλος ήταν ο πιο “παράξενος” ;
Μήπως τελικά αυτές οι “παράξενες” ταινίες είναι απλώς ποιητικές και ντρεπόμαστε να το πούμε μήπως και μας πουν παλιομοδίτες ;
Δεν ξέρω και δεν θέλω να μάθω.
Δεν βάζω ταμπέλες γιατί θα αρχίσω να μπερδεύομαι.
Θέλω απλώς, όταν βλέπω, να νιώθω.
ΥΓ. Αλήθεια τι είναι αυτό που είναι πιο παράξενο και από τον παράδεισο;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Info: Ο Μπάμπης Μακρίδης γεννήθηκε το 1970. Σπούδασε σκηνοθεσία στη Σχολή Σταυράκου. Η μικρού του μήκους «Ο Τελευταίος Φακίρης» απέσπασε το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου στο Φεστιβάλ Μικρού Μήκους της Δράμας το 2005. Το «L» είναι η πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία.