Η παράσταση Μπετόν με τον μοναδικό Πέρη Μιχαηλίδη, μετά τις επιτυχημένες παραστάσεις στο Κέντρο Τέχνης και Πολιτισμού BETON 7 στην Αθήνα, έρχεται στο Θέατρο Αυλαία στη Θεσσαλονίκη για 10 μόνο παραστάσεις, 19-23 και 26-30 Μαρτίου 2014.
Η παράσταση είναι βασισμένη σε αποσπάσματα από το πεζογράφημα του Τόμας Μπέρνχαρντ “Μπετόν”. Πρόκειται για έναν φιλοσοφικό μονόλογο έντονα αυτοβιογραφικό με χιουμοριστική τραγικότητα, κι ένας διαλογισμός πάνω στην ύπαρξη και τον θάνατο. Μια ουσιαστική εξομολόγηση και μια συνεχή προσπάθεια επανάστασης ενός ήρωα που συγκρούεται μ’ έναν κόσμο που μισεί και αγαπά ταυτόχρονα.
Τα πεζογραφήματα και τα θεατρικά έργα του Τόμας Μπέρνχαρντ, είναι ιστορίες αρρώστων που κινούνται στα όρια της τρέλας και της αυτοκαταστροφής, καθώς πορεύονται προς το θάνατο. Η ζωή είναι θανατηφόρα αρρώστια και συνεπώς δεν έχει νόημα, ούτε ελπίδα. Είναι τραγική, όπως ταυτόχρονα είναι και γελοία. Όποιος το συνειδητοποιεί αυτό, νιώθει διπλά μόνος: από τη μία είναι αποκλεισμένος από την υποκριτική, αξιολύπητη κοινωνία, που ενδιαφέρεται μόνο για το κέρδος και την εξουσία κι από την άλλη είναι εγκλωβισμένος στο εγώ του, που δεν είναι σε θέση να του δώσει καμίαν απάντηση. Οι ήρωες του Μπέρνχαρντ απαιτούν την τελειότητα, γι’ αυτό και είναι εκ των προτέρων καταδικασμένοι να αποτύχουν.
“Ο ήρωας του Τόμας Μπέρνχαρτ ζει μέσα από την αναστολή της επιθυμίας του. Αναπνέει μέσα από τη δυναμική συντήρηση της φαντασίωσής του, που δεν είναι άλλη από αυτή που τον ωθεί στο να γράψει ένα μεγάλο έργο, ένα έργο ζωής, το έργο της ζωής του. Η διεκδίκηση του στόχου του αποτελεί παράλληλα και τον επίπονο ευνουχισμό του, αυτόν που σε κάνει να θες να τα βάλεις με τον πατέρα, αυτόν που σε κάνει να θες να μείνεις στην αγάπη της μητέρας. Η εξιδανικευμένη σκιά του πατέρα και η εξιδανικευμένη αγάπη της μητέρας είναι τα στοιχεία που του δένουν τα χέρια, που τον κάνουν να μην μπορεί να γράψει ούτε μία σελίδα, που τον κρατούν δέσμιο της πιο ελπιδοφόρας φαντασίωσης, της φαντασίωσης του να μην κάνεις τίποτα, μόνο να σκέφτεσαι πως να μην χάσεις ούτε σταγόνα φαντασίωσης. Και αυτό είναι οδυνηρό, γιατί φλερτάρει έμμονα με την απώλεια. Ο έρωτας του με την απώλεια είναι πιο δυνατός από ο,τιδήποτε άλλο. Είναι μία δυναμική μελαγχολία, μια τεράστια απόλαυση που συντηρεί το υποκείμενο μέσα σε ένα δυσθεώρητο, σιωπηλό, εσωτερικό άγχος. Τα τελετουργικά του πρωταγωνιστή μας δεν είναι ικανά να συγκρατήσουν αυτό το άγχος. Ούτε και η χημεία, η αγαπημένη του επιστήμη, είναι ικανή να τα βάλει με την έμμονη συντήρηση της ασθένειας που ο ίδιος ανατροφοδοτεί. Άγχος, αναστολή της επιθυμίας, δυναμική συντήρηση της φαντασίωσης, μπετόν, κρύο, θανατικό, ψυχρό μπετόν… κι αν σπάσει? Αν φύγει η μοναξιά, αν φύγουν οι σκιές, σε έναν άνθρωπο που δεν παραληρεί γιατί αγαπάει την πραγματικότητα και δεν μπορεί να πραγματοποιήσει γιατί πια δεν θα έχει νόημα? Ελπίδα και Εμμονή: και τα δύο γράφονται με Ε.”
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Εμμανουήλ Κωνσταντόπουλος
Κλινικός ψυχολόγος – ψυχαναλυτής
Μετάφραση: Αλέξανδρος Ίσαρης
Σκηνοθετική επιμέλεια: Μαρία Γίτσα
Video –φωτογράφιση: Νικόλας Σταυρόπουλος
Συνεργάστηκε η Αγγελική Γκαλμπένη
Ερμηνεία: Πέρης Μιχαηλίδης
