Η έκθεση «Μπετόν» θα διαρκέσει έως τις 24 Νοεμβρίου και θα λάβει χώρα στο 2ο όροφο του Τελλόγλειου Ιδρύματος.
Στο λογοτεχνικό έργο «Μπετόν», του αυστριακού συγγραφέα Τόμας Μπέρνχαρντ, ο πρωταγωνιστής, ονόματι Ρούντολφ, βιώνει έναν εγκλεισμό που είναι κυρίως ψυχολογικός και συμβολικός. Πρόκειται για έναν ατέρμονο και αδιέξοδο εσωτερικό μονόλογο του πρωταγωνιστή που προσπαθεί για πάνω από δέκα χρόνια να συγγράψει το σημαντικότερο έργο της ζωής του. Οι προσπάθειές του για το ξεκίνημα του έργου του και την εύρεση της «πρώτης φράσης» ανακόπτονται διαρκώς λόγω της συνεχούς ανάδυσης εσωτερικών εμποδίων αυτοματαίωσης και λόγω του «αντιπνευματικού περιβάλλοντος» μέσα στο οποίο ζει. Καθημερινά, ψάχνει με αγωνία να «ανιχνεύσει» τις «κατάλληλες» συνθήκες, κάτω από τις οποίες θα ξεκινήσει επιτέλους το έργο του και θα ενσωματώσει σε αυτό πληθώρα πληροφοριών που με κόπο συνέλεγε για πάνω από δέκα χρόνια. Προσπαθεί μάταια όμως, αφού αυτή η ανεύρετη δημιουργικότητα αλλά και το άγονο πνευματικά περιβάλλον του τον στοιχειώνουν κάθε μέρα. Το «Μπετόν» αποτελεί μια άκαμπτη, αδρανή, αδιέξοδη, απαράλλαχτη, αδιαφοροποίητη, αδιαπέραστη και παγιωμένη συνθήκη, η οποία διαμορφώθηκε και συνιστά το «αντιπνευματικό περιβάλλον» του. Αυτό είναι για τον ίδιο αδιάφορο και τελεί υπό αδράνεια, αμβλύνοια, στασιμότητα και υποκρισία, και πυροδοτεί τον αδιέξοδο εγκλεισμό του πρωταγωνιστή στον εαυτό του. Προσπαθεί ασταμάτητα και εναγωνίως να ορθώσει το ανάστημά του απέναντι στο «Μπετόν» με το οποίο διαρκώς αναμετράται και τελικά να το «θρυμματίσει».
Με αφορμή το λογοτεχνικό έργο «Μπετόν» οι καλλιτέχνες σε μια προσπάθεια «να φορέσουν τα παπούτσια» του Ρούντολφ (πρωταγωνιστή), ως «Άλλοι Ρούντολφ», επεξεργάζονται με την προσωπική τους εικαστική «γλώσσα» το «Μπετόν» της δικής τους ιδιοπροσωπίας. Μέσα από την εγκατάσταση, τη φωτογραφία, τη γλυπτική και τη ζωγραφική υλοποιούν και συμβολοποιούν τον εσωτερικό τους μονόλογο αφορμόμενοι από τους εγκλεισμούς που πυροδοτεί και τροφοδοτεί για τον καθένα το έργο «Μπετόν».
Όψεις και πλευρές του έργου που διατρέχουν και αναδύονται στα έργα των καλλιτεχνών είναι τα ποικίλα αδιέξοδα και οι εγκλεισμοί που προκύπτουν από την επίμονη αδιαπερατότητα της συνθήκης εκείνης που συνιστά το «Μπετόν», δηλαδή της επικράτησης του περιβάλλοντος εκείνου το οποίο εμποδίζει και αποκλείει την ανάδυση των δημιουργικών δυνάμεων. Επίσης, αναδύεται ως κεντρικό σημείο η συνθήκη εκείνη κατά την οποία το υποκείμενο μένει έγκλειστο τελικά στον εαυτό του, ως απόρροια της αδυναμίας του να υπερβεί το «Μπετόν» που το περιβάλλει. Έτσι, ο εγκλεισμός στον εαυτό, επίσης χαρακτηρίζεται ως αδιαπέραστος και συμπαγής, χαρακτηριστικά που φέρει το «Μπετόν». Αυτοί οι δύο πόλοι που αναδύονται και εξυφαίνονται στο «Μπετόν» (η εσωτερική συνθήκη και το περιβάλλον) συνυπάρχουν και καταλήγουν να διαμορφώνουν έναν δυϊσμό καρτεσιανού τύπου. Το υποκείμενο είναι έγκλειστο στον εαυτό του ως ένα «detached self» (αποσυνδεδεμένο εγώ) πλήρως αποκομμένο από το περιβάλλον πλαίσιο. Tο τελευταίο, βρίσκεται και αυτό, ως σύστημα, έγκλειστο και αποκομμένο από τα υποκείμενα «τύπου Ρούντολφ» που πλαισιώνει, παρουσιάζοντας τη δική του αυτοτέλεια ως ένα άλλο «detached self». Στο τελευταίο αυτό περίκλειστο και αυτοτροφοδοτούμενο σύστημα αυτιστικού τύπου, υπάρχουν ορθολογιστικοί και ντεντερμινιστικοί νόμοι και κανόνες που εγγυώνται και υπόσχονται τη συνοχή, τη συνέχεια και την ισχύ του. Ο φλοιός αυτής της «οντότητας» είναι από «Μπετόν».
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο πάλαι ποτέ «Θεός» εκκοσμικεύεται και ενσαρκώνει το εγκόσμιο αυτό σύστημα-κύκλωμα του «πνεύματος» και της «προόδου», το οποίο παράγει ατέρμονα εγκλεισμούς στην προσπάθειά του να κατισχύσει ως αέναο παρόν. Ως προς αυτόν τον σκοπό του «στρατολογεί» τα πεδία του «πνεύματος», της «επιστήμης», εν γένει του «Λόγου» και συνθέτει τη μορφή του από «Μπετόν». Υπ’ αυτή τη μορφή αποικεί ως σισύφιο άχθος στην πλάτη του «Ρούντολφ». ‘Ενα ενδεχόμενο «θρυμμάτισμα» της συμπαγούς μορφής του, ίσως απαιτεί μια μικροσκοπική οπή στο φλοιό του «Μπετόν». Ίσως ο «Ρούντολφ» για όλη του τη ζωή να ψάχνει αυτή την οπή, μπορεί αυτό να είναι το Νόημα της ύπαρξής του, αυτή η πρώτη «ανεύρετη φράση», το Νόημα που συνεχώς αναβάλλεται. Όμως, έρχεται αλλεπάλληλα και αιφνιδιαστικά αντιμέτωπος με το «Μπετόν», δηλαδή με τον Αφανισμό του και την κατάρρευσή του.
Συμμετέχοντες καλλιτέχνες: Θοδωρής Αγγελόπουλος, Στέργιος Αδάμ, Γιώργος Βικελίδης, Εβίτα Βουδούρη, Ελένη Γάτσιου, Θεανώ Γιαννέζη, Μαρία Ζησοπούλου, Ιουλίττα Καραμαύρου, Χάρης Κοντοσφύρης, Δημήτρης Παλάντζας, Γιώργος Παναγιωτάκης, Γιώργος Συμεωνίδης, Ειρήνη Σινεγάλια, Χρήστος Τριανταφύλλου, Κωνσταντίνος Τσακίρης, Χάρης Χιλίτσης, Sisqo Ndombe
Διοργάνωση: BRAGGART gallery (Founded by Androniki Daskalou), www.braggart.gr, Papakiriazi & Skarlatou Soutsou, Center of Larisa
Επιμέλεια κειμένου-σύλληψη ιδέας: Ιουλίττα Καραμαύρου
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Γιώργος Συμεωνίδης (λεπτομέρεια έργου)