Στην έκθεση multiples part I, 1994 – 2004 του Απόστολου Παλαβράκη που ζει για περισσότερο από τρεις δεκαετίες στη Γερμανία, παρουσιάζονται για πρώτη φορά στο συνολό τους οι λιθογραφίες, οι χαλκογραφίες και τα αντικείμενα (Οbjects) με μέταλλο και νέον που δημιούργησε ο καλλιτέχνης από το 1994 μέχρι το 2004. Τα έργα αυτά αποτελούν την πρώτη ενότητα των multiples που άρχισαν να δημιουργούνται από το 1994 και συνεχίζονται μέχρι σήμερα.

Στη δεκαετία των 80’s η έννοια του «πολλαπλού» στην Ελλάδα είχε υποβαθμιστεί σε σημαντικό βαθμό. Οι Οffset εκτυπώσεις με φωτογραφική διαδικασία κάποιων έργων που δεν είχαν δημιουργηθεί αρχικά με σκοπό να αναπαραχθούν, υπογράφονταν από τον εκάστοτε καλλιτέχνη και κυκλοφορούσαν ως αυθεντικά χαρακτικά έργα. Φυσικά, ουδεμία σχέση είχαν με τις όντως αυθεντικές λιθογραφίες, χαλκογραφίες ή μεταξοτυπίες όπου ο καλλιτέχνης δημιουργεί το έργο απευθείας πάνω στο μέσο (η πέτρα, ο χαλκός, το τελάρο με τη γάζα) της επιλογής του.

ΔΕΣ 2 ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ

Όπως ο διεθνώς καταξιωμένος καλλιτέχνης και επιμελητής εξηγεί:

Η πρώτη ουσιαστική επαφή μου με τα multiples και την ιδέα που ενυπάρχει σε αυτά, δηλαδή τη δυνατότητα επικοινωνίας του καλλιτέχνη με ένα ευρύτερο κοινό, μέσω του έργου τέχνης που δημιουργείται και παράγεται από τον ίδιο σε μεγάλο -όχι πάντα απαραίτητα- αριθμό αντιτύπων και εν δυνάμει μπορεί να αποκτηθεί από ένα μεγαλύτερο κύκλο ανθρώπων, ήταν περίπου το 1982.

Βλέποντας τότε τη συλλογή Feelisch, η οποία εστιάζει ως επί το πλείστον στα multiples των fluxus καλλιτεχνών της δεκαετίας του ‘60 και ειδικά σε εκείνα του Joseph Beuys, κατάλαβα γρήγορα τη δυναμική του μέσου αυτού.

ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!

Τα multiples λειτουργούν σαν «όχημα / μέσο» που «μεταφέρει» κάποιο είδος πληροφοριών ή και ιδεών. Οι άνθρωποι που έχουν στην κατοχή τους ένα multiple συνεχίζουν να ενδιαφέρονται κατά κάποιον τρόπο για τη μήτρα, την αφετηρία από την οποία ξεκίνησε ένα έργο την πορεία του. Ταυτόχρονα παρακολουθούν πώς εξελίσσεται ο καλλιτέχνης, παραμένουν σε επαφή με αυτόν.

Ενδεικτικά, ο JosephBeuys αναφέρει ότι «είναι ένα στήριγμα, ένα είδος βοήθειας για τη μνήμη στην περίπτωση που στο μέλλον έλθει κάτι άλλο».

Και τι άλλο οφείλει να «κουβαλάει» η τέχνη παρά την υπενθύμιση μιας αυθεντικής μνήμης;