Φωνή που εμφανίζεται και μετά χάνεται. Φωνή που μιλάει και ΑΥΤΟΣ την ακούει. Αισθάνεται μόνος, φοβάται, τρομάζει, σαν φύλλο κουνιέται, μετέωρο σε ένα κλαδί, σε ένα δέντρο μεγάλο, με ρίζες βαθιές, κρυμμένες στο χώμα. Αναζητά ανθρώπους, δικούς του, που έχουν αλλάξει, που παραμένουν ίδιοι, που πάνω τους ο χρόνος αστράφτει. Να χτυπούσε η πόρτα τώρα. Να χτυπούσε η πόρτα πίσω σου κι εσύ να γυρνούσες, να πήγαινες, να την ανοίξεις, να την άνοιγες σε ανθρώπους δικούς σου, να άπλωνες το χέρι, να τους άγγιζες, να σε άγγιζαν, να τους έσφιγγες, να σε έσφιγγαν, να τους φιλούσες, να σε φιλούσαν, σαν να μην είχε τίποτα αλλάξει. Όμως, υπάρχουν δύο δρόμοι.
Σύνοψη
Το «Μυθιστόρημα» είναι μια σύγχρονη Οδύσσεια, ανοιχτή και αμφίσημη, μια ιστορία αδιάκοπης αναζήτησης αναφορών και προσανατολισμού σε ένα απέραντο τοπίο αναρχίας και ψευδαισθήσεων, όπου η ελπίδα και η ανάγκη για πίστη εναλλάσσονται με τη διάψευση και τη ματαίωση, η επαναληπτικότητα της καθημερινότητας με το παράδοξο, το κωμικό και το απρόοπτο. Η κίνηση μέσα στο «Μυθιστόρημα» μοιάζει με την κίνηση μέσα σε έναν ατελείωτο λαβύρινθο, μια κίνηση της οποίας η βαθύτερη αιτία παραμένει αδιευκρίνιστη. Αλλά η κίνηση μέσα στο «Μυθιστόρημα» είναι επίσης εσωτερική, αναδεικνύοντας τους τρόπους με τους οποίους ο καθένας πλάθει και ξαναπλάθει το αφήγημα της ζωής του, προκειμένου να συγκροτήσει τον δικό του «μύθο», το δικό του, προσωπικό «μυθιστόρημα».
Ο συγγραφέας
Ο Θωμάς Συμεωνίδης γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη το 1977 και από το 2010 ζει στο Παρίσι. Το πρώτο του μυθιστόρημα «Γίνε ο ήρωάς μου!» (Γαβριηλίδης 2015) ήταν υποψήφιο για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα του Αναγνώστη και το βραβείο Μένης Κουμανταρέας της Εταιρείας Λογοτεχνών. Το πρώτο του θεατρικό έργο, «Υπάρχει επίσης. Βασισμένο στη ζωή και στο έργο του Paul Celan», (Γαβριηλίδης 2017), παρουσιάστηκε στο Γαλλικό Ινστιτούτο και θα ανέβει σε παράσταση από την ομάδα Σημείο Μηδέν το φθινόπωρο του 2018.
Έχει δημοσιεύσει μία συνοπτική εκδοχή της διδακτορικής του διατριβής , «ΌΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΕΞΗΓΗΣΗ. Ο Theodor Adorno και το Τέλος του παιχνιδιού του Samuel Beckett. Η φιλοσοφική ερμηνεία της τέχνης ως κριτική της οντολογίας» (Αρμός 2015) και συμμετείχε σε δύο συλλογικά έργα: «Μεταμοντέρνο σώμα. Οι αναπαραστάσεις του σώματος στη σύγχρονη τέχνη» (Γαβριηλίδης 2016) και «Ο Βάλτερ Μπένγιαμιν και τα νέα μέσα. Αισθητικές και πολιτικές προεκτάσεις», υπό έκδοση, Νεφέλη 2017).
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Έχει μεταφράσει Samuel Beckett («Η τελευταία τριλογία», Γαβριηλίδης 2016, «Τρεις διάλογοι», Γαβριηλίδης 2016, «Περιμένοντας τον Γκοντό», υπό έκδοση, Νεφέλη 2018), Jacques Rancière («Δυσφορία στην Αισθητική», υπό έκδοση, Εκκρεμές 2017), Barry Hannah («Πολύς καιρός, στο τέλος, ευτυχισμένος», υπό έκδοση, Καστανιώτης 2018) και κείμενα του Emmanuel Levinas και της Etel Adnan (υπό έκδοση).