Υπάρχουν δυο τρόποι να πεις την ιστορία σου: να την διηγηθείς ή να μην την διηγηθείς. Είναι η πρώτη σκέψη που σου έρχεται στο μυαλό διαβάζοντας το αφήγημα της Κλαρίσε Λισπέκτορ “Η ώρα του αστεριού”.
Αυτή η πάπισσα της νεωτερικότητας κατορθώνει το ακατόρθωτο – να κρατήσει τον αναγνώστη εν αναμονή μιας ιστορίας την οποία ουσιαστικά δεν διηγείται ποτέ. Η παραληρηματική φωνή της παρωδεί κάθε είδους αφηγηματική συνθήκη από τον αφηγητή, τους ήρωες, τον χρόνο, την πλοκή, ακόμα και την ουσία αυτού του κόσμου που εκτροχιάζεται συνεχώς. Ένας σχολαστικός αναγνώστης θα μπορούσε να θεωρήσει πως το εγχείρημα της Λισπέκτορ δεν είναι παρά ένα προσχέδιο για ένα βιβλίο που δεν γράφτηκε ποτέ. Όπως και να το δούμε κι όσες συγγένειες ή επιρροές αναγνωρίσουμε στο έργο της, “Η ώρα του αστεριού” θα παραμείνει μια γοητευτική καταστρατήγηση του ορθολογικού στη λογοτεχνία -και όχι μόνο!