Ανθολογημένα από την Ιουλίτα Ηλιοπούλου, τα ποιήματα του βιβλίου καλύπτουν μια περίοδο πέντε δεκαετιών, ανοίγοντας, όπως λέει η ίδια στην εισαγωγή της, «πολλές πύλες στο μυστικό, πολύτροπο μα και φιλόξενο τοπίο της σκέψης και της ψυχής του Μίκη Θεοδωράκη».
Από την εισαγωγή της Ιουλίτας Ηλιοπούλου:
«Δημόσιος ο ίδιος ως σύμβολο, ως κοινός τόπος αναφοράς, ως κομβικό σημείο που πάνω του τέμνονται οι πολλοί δρόμοι της σύγχρονης ιστορίας, της τέχνης, της ανθρώπινης περιπέτειας, καταφέρνει ωστόσο [ο Μίκης Θεοδωράκης] να παραμένει ο μοναχικός ιδιώτης ενός γλαυκού ουρανού που με την αυθορμησία παιδιού ονομάζει τα πράγματα κι αυτά τον ακολουθούν στο παιχνίδι της κάθε λεπτού δημιουργίας. […]
Των πόθων της ψυχής του είναι εν τέλει καταγραφή τα ποιήματα, τα μικρά χαρτιά-καθρέφτες που πάνω τους κοιτάζεται απροσποίητος, ανυπεράσπιστος και χωρίς βάρος. Θαυμάζει, απογοητεύεται, θρηνεί, περιμένει, λυπάται, διαπιστώνει, αλλά πιστώνει την οφειλή. Αύριο θα επανέλθει. Απ’ “ένα δρόμο ανηφορικό, γεμάτο ζεστή βροχή που τελικά καταλήγει σε ποτάμι”. Ή, αλλιώς, απ’ τη μουσική. Τη μουσική, κύριε Θεοδωράκη!»
Τα χειρόγραφα και τα σχέδια που περιλαμβάνονται στην έκδοση προέρχονται από το Αρχείο Μίκη Θεοδωράκη, το οποίο απόκειται στη Μεγάλη Μουσική Βιβλιοθήκη του Συλλόγου «Οι Φίλοι της Μουσικής». Το έργο εξωφύλλου είναι της Έφης Ξένου. Το συγκεκριμένο σκίτσο έχει δημοσιευθεί στην εφημερίδα Τα Νέα.