Τη Δευτέρα 9 Μαΐου 2016 στις 9 μ.μ. στο θέατρο Altera Pars, o Mασάκι Ιουάνα θα δώσει μία και μοναδική παράσταση χορού μπούτο με τον τίτλο “Ναμανάρι” (Μισός Δαίμονας).
Κύριο θέμα έμπνευσης του “Ναμανάρι”
Η μέθοδός μου τότε -γυμνός, ακίνητος, να στέκομαι στο χέρι και το κεφάλι μου- ήταν μια εκδήλωση της επιθυμίας μου να μην εγκλωβιστώ στη σημασία της γλώσσας· ήταν επίσης μια προσπάθεια να προσεγγίσω την ουσία, ένας πόθος για τη γλώσσα στο πιο βαθύ της νόημα. Την άνοιξη του 1985 φόρεσα κοστούμια, γυναικεία κοστούμια, για πρώτη φορά μετά από πέντε χρόνια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι άλλαξα κάτι στη φιλοσοφία μου. Ήθελα μόνο να τοποθετήσω τη γλώσσα απέναντί μου ως καθρέφτη, για να προσδιορίσω πιο ξεκάθαρα τον εαυτό μου. Με άλλα λόγια, ήλπιζα πως αν πειθαρχούσα στη γλώσσα, την οποία ήθελα να αποδομήσω, και αυτή θα κατέρρεε και εγώ θα διαλυόμουν.
(Σεπτέμβριος 1985, Μασάκι Ιουάνα)
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
AΝΤΙΣΤΑΣΗ ΣΤΗΝ, ΗΤΤΑ ΑΠΟ, ΚΑΙ ΕΝΑΡΜΟΝΙΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΣΙΑ – ΥΛΗ
Ο Μασάκι Ιουάνα αφοσιώθηκε αρχικά στο να αναδείξει την ισορροπία της σάρκας μέσω της ολοκληρωτικής γύμνιας του.
Είχε ήδη δώσει 3 παραστάσεις από τότε που άρχισε να φοράει ένα κομμάτι “ύφασμα” που έμοιαζε με κοστούμι. Σ’αυτή την τρίτη παράσταση με τον τίτλο “Ναμανάρι” (“Mισός Δαίμονας”) στο Γιογιόγκι Πάο στο Τόκυο το “ύφασμα” έγινε τελικά ένα αληθινό κοστούμι. Ήταν μία ρόμπα εποχής του 19ου αιώνα με ντεκολτέ και μια φαρδιά διακοσμητική κορδέλα.*
Από τη στιγμή της εμφάνισής του στη σκηνή – η οποία έγινε σαν να επρόκειτο να γυρίσει το χρόνο πίσω σ’εκείνον τον αιώνα – μέχρι την σοκαριστική πράξη να προδώσει το κοστούμι του και έπειτα μέσα από τη διαδικασία να αποδεχτεί το βάρος του χρόνου που φέρει το κοστούμι, εως το τέλος που μεταβαίνει από την κατάρρευση στην ηρεμία, ο Ιουάνα υπήρξε απόλυτα συνεπής στο να φέρει σε πέρας το εγχείρημά του μέσα από την σωματικότητα. Το εγχείρημα αυτό περιελάμβανε το πώς αντιστέκεται κανείς σε, πώς νικιέται κανείς από, και πώς εναρμονίζεται με την ουσία – ύλη.
Το νόημα του “Ναμανάρι” βρίσκεται στο σημείο που σηκώνει το ρούχο του και αποκαλύπτει τα γεννητικά του όργανα. Στην πρώτη του παράσταση, η κίνησή (πράξη) του ήταν ασταθής, οριακά στο να καταστρέψει όλο του το εγχείρημα. Προς στιγμή μάς δημιουργήθηκε ένα αίσθημα αποστροφής. Παραδόξως όμως δεν μπορούσαμε να ξεκολλήσουμε τα μάτια μας από τη σκηνή. Ήταν σαν να είδαμε τον χρόνο του σώματος (ο οποίος εκφραζόταν εδώ ως καταπιεσμένα συναισθήματα) που είχε επιβιώσει για μια μακρά περίοδο (πολιτισμού) όπως αναπαραστάθηκε με το κοστούμι του 19ου αιώνα.
Το σημαντικό πάντως είναι το γεγονός οτι μια χυδαία πράξη φέρει μια τέτοια σημασία, και ακόμα οτι μια ασταθής και ριψοκίνδυνη πράξη συνέβαλε στο να καταδείξει – μ’έναν αντανακλαστικό τρόπο – οτι η ισορροπία του σώματος και η φανέρωσή της, είτε η ισορροπία ως τεχνική στον χορό – κάτι που ο Ιουάνα πάντα επεδίωκε – είναι σταθερά εδραιωμένη στο κέντρο της ευαισθησίας του.
*έδενε στην πλάτη με τρόπο που να μοιάζει με φτερά
Mario Gohda, κριτικός χορού (περιοδικό τέχνης On stage Shinbun, 13 Δεκεμβρίου 1985)
Σύντομο βιογραφικό
Ο Masaki Iwana θεωρείται ένας από τους πλέον αναγνωρισμένους χορευτές μπούτο σήμερα στην Ιαπωνία. Η σπανιότητά του έγκειται στο ότι εξακολουθεί να διατηρεί το αρχικό πνεύμα Butoh, ενώ ξεκίνησε την χορευτική του καριέρα του έξω από τη “γενεαλογία” του butoh το 1975. Έως το 1982 είχε παρουσιάσει 150 πειραματικές παραστάσεις, στις οποίες στέκονταν ευθύς, εντελώς γυμνός και απολύτως ακίνητος.
Έκτοτε, παρουσιάζει παραστάσεις και πραγματοποιεί σεμινάρια στην Ευρώπη, καθώς και στην Ιαπωνία, δημιουργώντας έργα σφυρηλατημένα με την αιχμηρή αισθητική του, σε περισσότερες από 100 πόλεις και 40 χώρες σε όλο τον κόσμο.
Ο Iwana έχει ιδρύσει το ινστιτούτο έρευνας για το Butoh ‘La maison du Butoh Blanc’ (‘Tο σπίτι του Λευκού Butoh’) στη Νορμανδία της Γαλλίας.
Το 2008 δημιούργησε και σκηνοθέτησε την ταινία ‘Vermilion Souls’, ενώ ακολούθησαν οι ταινίες A Summer Family το 2010 και Princess Betrayal το 2012.