Νάνσυ Μπούκλη: Οι ιστορίες του Χάρμς μένουν σε μία εκκρεμότητα

Η Νάνσυ Μπούκλη, στην πρώτη της σκηνοθετική δουλειά, καταπιάνεται με το έργο του Δανιήλ Χαρμς, Περιστατικά, το οποίο πρόκειται να παρουσιαστεί για λίγες παραστάσεις στο υπόγειο του BIOS.

Μικρές ιστορίες. Στιγμιότυπα από κανονικές ζωές. Μεταξύ ονείρου και πραγµατικότητας, φόβου και αϋπνίας. Ιστορίες βγαλµένες από τη ζωή, «οι οποίες δεν λύνονται στο τέλος τους, αντιθέτως µένουν σε µια εκκρεµότητα», όπως υποστηρίζει η σκηνοθέτις.

---

Culture Now: Από 23 Ιανουαρίου παρουσιάζεται στο Bios µία παρεξήγηση βασισµένη στα “Περιστατικά” του Δανιήλ Χαρµς. Γιατί αποφασίσατε να καταπιαστείτε µε την συγκεκριμένη συλλογή κειµένων στην πρώτη σας σκηνοθετική απόπειρα;

Νάνσυ Μπούκλη: Μου κέντρισε το ενδιαφέρον ο τρόπος γραφής του Χαρµς, και η κοινή βάση των µικρών αυτών ιστοριών. Δεν λύνονται στο τέλος τους, αντιθέτως µένουν σε µια εκκρεµότητα.

Cul. N.: Τι σας έλκει και τι σας συγκινεί, περισσότερο, στις µικρές, «παράλογες» ιστορίες του Δανιήλ Χαρµς;

Ν. Μπ.: Οι άνθρωποι που ζουν σ’ αυτές τις ιστορίες και αυτά που παθαίνουν. Όλα, περιγράφονται χωρίς πολλά λόγια και επιθετικούς προσδιορισµούς, αλλά µε µια παιδική σχεδόν απλότητα και καθαρότητα που σε κάνει να εστιάσεις στη δράση, σ’ αυτό που συµβαίνει τελικά.

Cul. N.: Πάνω σε ποιον βασικό, θεµατικό άξονα στηρίζεται η δική σας προσέγγιση και κατ’ επέκταση, πώς δοµείται η παράστασή σας;

Ν. Μπ.: Τρεις ηθοποιοί, ο Γρηγόρης, η Άννα κι η Μαριάννα βρίσκονται, στο υπόγειο του bios. Ξεκινούν να ετοιµάζουν αυτόν τον χώρο, για ν’ αρχίσουν να αφηγούνται περιστατικά, από ζωές ανθρώπων που βρήκαµε στο βιβλίο του Χαρµς και δικά τους, από τις δικές τους ζωές. Ενώ αφηγούνται, υπάρχουν στιγµές που οι τρεις αυτοί άνθρωποι, ‘γίνονται’ τα περιστατικά αυτά. Και ό, τι ήθελε προκύψει!

Cul. N.: Πόσο µπορεί η συγκεκριµένη θεµατική να επικοινωνήσει µε την σηµερινή εποχή; Τί είδους ερωτήµατα και προβληµατισµούς θέτει η παράσταση;

Ν. Μπ.: Την εποχή την φτιάχνουµε εµείς και αυτή µπορεί να αλλάξει κάθε λεπτό, όπως αλλάζουµε κι εµείς. Και τους τρόπους επικοινωνίας, εµείς τους φτιάχνουµε. Όταν είσαι παρόν σ’ αυτό που συµβαίνει, ο τρόπος επικοινωνίας που επιλέγεις, πάντα είναι ο σωστός και σε µια παράσταση και στη ζωή. Οι προβληµατισµοί και τα ερωτήµατα που προκύπτουν από τη θεµατική της παράστασης είναι από τα πιο καθηµερινά: ‘Με τι πλένω τα δόντια µου;’, µέχρι τα πιο υπαρξιακά: ‘Μπορεί η ζωή να νικήσει το θάνατο;’.

Cul. N.: Η κρίση και ο παραλογισµός που βιώνουµε, σε όλα τα επίπεδα του ιδιωτικού και δηµόσιου βίου µας, ποια συναισθήµατα σας δηµιουργεί;

Ν. Μπ.: Από τότε που ήµουν πολύ πολύ µικρή, άκουγα πως ζούµε σε περίοδο κρίσης. 29 χρόνια µετά, δεν έχει αλλάξει τίποτα. Το ίδιο ακούω ακόµα. Έχει αλλάξει µόνο ίσως, το είδος της κρίσης, γύρω µας και µέσα µας. Ε, αυτό µόνο παραλογισµό µπόρω να το χαρακτηρίσω, ως τέτοιο να το βιώσω, απλώς να το παρατηρήσω και θα δούµε.

Cul. N.: Ο Χαρµς είχε πει ότι, “το σηµαντικότερο για εκείνον ήταν όχι η τέχνη, αλλά η ζωή: να ζει τη ζωή του σαν να κάνει τέχνη”. Σε πιο προσωπικό επίπεδο, τί αντιπροσωπεύει το θέατρο στη δική σας ζωή;

Ν. Μπ.: Αν σταµατούσα να αναπνέω, δεν θα ζούσα. Με την εισπνοή και την εκπνοή λειτουργεί ο οργανισµός µου, αναπνέω κι εγώ αναπνέει κι η τέχνη.

Cul. N.: Έχετε κάποια επόµενα καλλιτεχνικά σχέδια ή όνειρα για το εγγύς µέλλον που θα θέλατε να µοιραστείτε µαζί µας;

Ν. Μπ.: Ένα µεγάλο ταξίδι στο εξωτερικό θέλω να κάνω και να διαβάσω!

Cul. N.: Για το τέλος, ας επιστρέψουµε στην παράσταση… Ποια είναι τα δικά σας “Περιστατικά”;

Ν. Μπ.: Αθροίζοντας τον χώρο, τη Μαριάννα, την Άννα, τον Γρηγόρη, ένα ζευγάρι κίτρινα γάντια, τρεις καρέκλες, µια χειροτεχνία, λίγο ψωµί, τα λαµπάκια, µια µουσαµαδένια τσάντα, ένα ψεύτικο χέρι, τους θεατές, το κείµενο και την ανάγκη µας να το επικοινωνήσουµε, µας κάνουν τα ‘Περιστατικά’ µου.

---

Το έργο του Δανιήλ Χαρμς, Περιστατικά, παρουσιάζεται για 2η χρονιά, από τις 17 Ιανουαρίου, στο θέατρο Tempus Verum – Εν Αθήναις.

---

Διαβάστε επίσης:

Περιστατικά, του Δανιήλ Χαρμς στο Tempus Verum- Εν Αθήναις