To Beton7 Gallery παρουσιάζει την ατομική έκθεση της Νάντιας Καλαρά με τίτλο «ΑΔΗΛΟΣ» και στο πλαίσιο αυτής διοργανώνει …
μία ομιλία – συζήτηση παρουσία της φωτογράφου, την Πέμπτη 24 Μαρτίου 2011, με ελεύθερη είσοδο.
Η Άδηλος, η αόρατη πλωτή νήσος, αποκομμένη από το υπέδαφος της ιστορίας, πλέει σ’ ένα αρχιπέλαγος χρονικοτήτων. Αν ακολουθήσετε την παλαιά Εγνατία οδό, τον αρχαίο, εγκαταλειμμένο πλέον δρόμο που για αιώνες συνέδεε την Ασία με την Ευρώπη, βορειοανατολικά της πόλης της Θεσσαλονίκης, ίσως φθάσετε στην Άδηλο, τον τόπο που αιχμαλώτισε το βλέμμα της Νάντιας Καλαρά.
Σαν αναδρομικός περιηγητής στη σύγχρονη Ελλάδα, επιθυμώντας να ανακαλύψει τις αόρατες πτυχές της ζωής των τόπων, η Καλαρά επιχειρεί να αποκαλύψει αυτό που είναι παρόν ως «φάντασμα». Με τις καλλιτεχνικές της πρακτικές ανακατασκευάζει τους χώρους που συναντά, αποδίδοντας την ιστορική ανησυχία που κατοικεί σε αυτούς.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η έκθεση αποτελείται από 8 ψηφιακά επεξεργασμένες φωτογραφίες και ένα επιδαπέδιο γλυπτό. Στα έργα που παρουσιάζονται στην έκθεση, παρακολουθεί κανείς την κατασκευή κάποιου χωρικού συνόλου που συντίθεται από αποσπασματικά και ασύνδετα κομμάτια μάρμαρου, άμορφου και μορφοποιημένου.
Στον μαρμάρινο αυτό κόσμο, επιμένουν να επανεμφανίζονται αρχαίες μορφές, ως αντίγραφα, ή κατάλοιπα του αυθεντικού. Εδώ, το κτίσμα συντάσσεται ως υπόλειμμα: ότι παράγεται, προστίθεται, όχι για να το ολοκληρώσει, αλλά για να το κάνει ακόμα πιο ερειπιώδες. Πρόκειται για ένα χρονικό εργοτάξιο, όπου παρακολουθούμε την γέννηση και την διαρκή επανάληψη ενός ερειπίου.
Η Καλαρά χρησιμοποιεί μια περίπλοκη συνθετική στρατηγική κατά την οποία πολυάριθμες φωτογραφικές λήψεις συντίθενται έτσι ώστε να αποδώσουν μια υποθετική ενότητα που διασώζει τη μνήμη του κατακερματισμού της. Το αρχικό φωτογραφικό υλικό, μέσω των εντολών προσομοίωσης και αντικατάστασης του προγράμματος επεξεργασίας της εικόνας, καταλήγει σε ψηφιογραφικές εικόνες που επιστρέφουν στο βλέμμα μας τη χαμένη μαγεία. Δίνουν ένα αποτέλεσμα που παραπαίει ανάμεσα στο οπτικό και το εικονικό, επικοινωνούν μια αίσθηση ξενότητας χωρίς να παύουν να είναι ελκυστικές.
Το φωτογραφικό μέσο αποτελεί για την Καλαρά το κατ’ εξοχήν μετά-μέσο. Η φωτογραφία δεν είναι ένα αντικειμενικό καταγραφικό εργαλείο, αλλά χρησιμοποιείται ως αυτόματη εγγραφή του βλέμματος στην ύλη. Χρησιμοποιεί την ευελιξία και την δυναμική του για να οικειοποιηθεί και να επεξεργαστεί πτυχές της πραγματικότητας οι οποίες μπορεί να επανασχεδιάζουν ή και να ανακατασκευάζουν αυτήν την πραγματικότητα.
Στη δουλειά της συναντά κανείς επίσης σχέδια, γλυπτικά αντικείμενα, ηχητικές εγκαταστάσεις, ψηφιακό video, 3d max animation και κείμενο. Η σχέση των μέσων αλλά και η διαφορά τους εμπλουτίζει την πρόσληψη του έργου.
Σε πολλές από τις εγκαταστάσεις της, ο θεατής καλείται σε μια ανασυγκρότηση του νοήματος του χώρου. Κινούμενος, ανακαλύπτει οπτικές φορτίσεις και εντάσεις στο χώρο, πολλές φορές μελετά μια κάτοψη, μια μακέτα ή ένα κείμενο.
Αυτή η σύνθετη αντιληπτική κατάσταση θέασης, ανάγνωσης και επίσκεψης δημιουργεί ένα αίσθημα ενεργητικής συμμετοχής και συνιστά τελικά ένα σχόλιο πάνω στη συνθήκη της αναπαράστασης. Πιο συγκεκριμένα, την ενδιαφέρουν η πολλαπλότητα των εποπτικών σημείων, η αξιοπιστία των αφηγήσεων, η αποδομητική και ταυτόχρονα συνθετική δύναμή τους, οι ποικίλες κλίμακες όρασης, η εγγύτητα και την απόσταση από το ορώμενο, οι εννοιολογικές συνέπειές τους. Έτσι, αυτό που ενεργοποιείται, είναι ο ενδιάμεσος χώρος μεταξύ έργου και θεατή και η συνείδηση των μηχανισμών που ορίζουν την μεταξύ τους απόσταση.
Βασική καλλιτεχνική πρακτική για την Καλαρά αποτελεί επίσης η περιήγηση στο ελληνικό περιαστικό τοπίο. Η εμπειρία αυτή συνδιαμορφώνεται από την προσπάθεια αναπαράστασής της. Το τοπίο κατασκευάζεται τη στιγμή που διατρέχεται. Τα έργα που προκύπτουν είναι μια προσπάθεια κατανόησης αυτής της διπλής ταυτόχρονης κατασκευής ως προσωρινές στάσεις ή παύσεις σε αυτήν την κίνηση.
Η περιήγηση γίνεται διαμέσου των κεντρικών αρτηριών της χώρας, των εθνικών οδών, αλλά και σε παράπλευρους ή περιφερειακούς δρόμους και διαδρομές. Υπάρχει μια ιδιαίτερη εστίαση στην παλαιά εθνική οδό Αθηνών-Πατρών για αυτοβιογραφικούς λόγους.
Η Νάντια Καλαρά ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σπούδασε Καλές Τέχνες στο Τμήμα Εικαστικών και Εφαρμοσμένων Τεχνών του ΑΠΘ, και στο University of East London, School of Art and Design (ΜΑ). Στη διδακτορική της διατριβή, την οποία εκπονεί στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας, εξετάζει την αισθητική της ετεροχρονίας στο έργο του Robert Smithson επιχειρώντας να εξάγει μοντέλα καλλιτεχνικής πρακτικής που βασίζονται στην επινόηση χρονικών στρατηγικών.
Από το 2003 διδάσκει Εικαστικές Τέχνες στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Έχει διδάξει επίσης Εικαστικές Τέχνες στο Τμήμα Αρχιτεκτόνων του Πανεπιστημίου Πατρών. Έχει συμμετάσχει και διδάξει σε διεθνή εντατικά εργαστήρια τέχνης και αρχιτεκτονικής (UIA, Κων/πολη, Κέντρο Αρχιτεκτονικής Μεσογείου, Χανιά, Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας).
Εκθέσεις και συμμετοχές της περιλαμβάνουν: Museum of Freud’s Dreams, St. Petersburg (2010), Art Athina (2009), the 2nd Athens Biennial (2009), 7nth Architecture Biennial, Sao Paolo (2007) όπως και πολλές ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και τη Μ. Βρετανία.
Η ομιλία θα γίνει την Πέμπτη 24 Μαρτίου, στις 20.00