Την έκθεση επιμελείται η Βιβή Βασιλοπούλου και πραγματοποιείται υπό την αιγίδα του Ιδρύματος Γεωργίου Ζογγολόπουλου. Με προτεραιότητα τη διαφύλαξη της δημόσιας υγείας και ασφάλειας,στο κτήριο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης και στον εκθεσιακό χώρο ακολουθούνται οι οδηγίες για αποφυγή συνωστισμού και τηρούνται τα μέτρα πρόληψης κατά της διασποράς του COVID-19, που έχουν τεθεί από τον ΕΟΔΥ και τα αρμόδια Υπουργεία. Περιλαμβάνει ζωγραφικά έργα και εγκαταστάσεις και θα διαρκέσει μέχρι και το Σάββατο 11 Ιουλίου.
Ο Χρυσόστομος Μουσμουλίδης φιλοτεχνεί τις δικές του κιβωτούς θραυσμάτων στιγμών, γεμάτες ευαισθησία, χρησιμοποιώντας καμβάδες και τελάρα παλαιότερων έργων του. Έργα – μάρτυρες του παλαιότερου εαυτού του τα οποία συνθέτει (τα ράβει) μεταξύ τους, δημιουργώντας έργα που κρύβουν μέσα τους πολλά ακόμη παλαιότερα. Σε ορισμένα από αυτά, πίσω από τις έντονες ραφές – μπαλώματα ενός εαυτού και ενός παρελθόντος χρόνου που δημιουργεί πληγές, των οποίων την ίαση ζητά εναγωνίως, κρύβονται ποιήματα, καταθέσεις ψυχής. Κάθε έργο είναι μία βουβή κραυγή αγωνίας και ένα αποκούμπι του καλλιτέχνη. Αμφισβητώντας όλες τις όψεις της καθημερινότητας και της ζωής, των χρηστικών αντικειμένων και των ανθρώπινων συνηθειών δεκαετιών, βλέπει με παρθένο βλέμμα κάθε αντικείμενο που τον περιβάλλει και το προσαρμόζει στις μοναχικές, κατ’ επιλογήν και κατ’ εξακολούθηση, έξεις του.
Η αρχαιολόγος και κριτικός τέχνης, μέλος της AICA, Βιβή Βασιλοπούλου αναφέρει: «Ο Χρυσόστομος Μουσμουλίδης «οικειοποιείται» με θάρρος το συλλογικό μας τραύμα και το περιποιείται με αφοσίωση. Εικαστικά, το διακριτικό «ανάγλυφο» των ραμμάτων, η ρυθμική τους επανάληψη και οι διαβαθμισμένες αποχρώσεις της μελαγχολίας, απορροφούν το βλέμμα που κλείνει τα μάτια στις πληγές, προσβλέποντας στην ίαση. Η τέχνη είναι θεραπευτική, ποιος δεν το ξέρει; Εδώ, ένα βήμα πέρα από τον υπαινιγμό, οι νύξεις της βελόνας και το νήμα συνέχουν τα δύο μέρη σ’ ένα καλο(γ)ραμμένο εικαστικό κείμενο, ενοποιώντας το σύνολο και εικονοποιώντας συμβολικά την κάθε ένωση.
Η πολυσημία του θέματος, οι άπειρες εφαρμογές και η συνειδητή απόφαση εμπλοκής στην θεραπευτική πρόοδο, συνιστούν ήδη μία νοητική συμβολή στην επούλωση ενός πληγωμένου ιστού και γίνονται μέρος στην αποκατάσταση «της λύσης της συνεχείας» του όποιου δέρματός μας. Διαδικαστικά, προηγείται η κατά(γ)ραφή των πληγών μας, μικρών ή μεγαλύτερων, βαθύτερων ή επιφανειακών, και ακολουθεί η αναγωγή μιας καθημερινής πράξης σε σημαίνουσα υπέρβαση.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Από τις καταβολές της ανθρώπινης δραστηριότητας, όταν με οστέινες περόνες και οπείς έραβαν τα δέρματα των ζώων για ποικίλες χρήσεις, ως το laser και το μέλλον της αλήθειας, αυτά τα σημάδια θα ιχνηλατούν το πρόβλημα, υπογραμμίζοντας την ευθύνη, ενώ η συρραφή και η συγγραφή θα παραμένουν πάντα ένα είδος ευλογημένης θεραπείας. Ο πόνος έχει ένα στοιχείο κενού, το τραύμα ένα χάσμα, δεν γεφυρώνει εύκολα. Όπως οι παγωμένοι άνθρωποι ανακαλούν το χιόνι (Εμ. Ντίκινσον) και οι πληγωμένοι αποζητούν να μοιραστούν το ράμμα. Γνωρίζει ο καλλιτέχνης. Η επιθυμία είναι αδιανόητη χωρίς το τραύμα».
Χρυσόστομος Μουσμουλίδης
Ο Χρυσόστομος Μουσμουλίδης γεννήθηκε στην Ξάνθη το 1958. Σπούδασε Ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών της Φλωρεντίας, ενώ παρακολούθησε και μαθήματα Κριτικής Τέχνης και Μουσειολογίας στην ίδια σχολή με καθηγητή τον Umberto Eco. Εικονογράφησε λογοτεχνικές εκδόσεις και εργάστηκε επί σειρά ετών ως καθηγητής καλλιτεχνικών μαθημάτων στη Μέση Εκπαίδευση. Έχει παρουσιάσει τη δουλειά του σε 14 ατομικές εκθέσεις, μεταξύ των οποίων το 1994 στον Παρατηρητή στη Θεσσαλονίκη, το 1996 στο Έψιλον στη Θεσσαλονίκη και το 2011 στην γκαλερί Titanium Γιαγιάννος, ενώ έχει συμμετάσχει σε πλήθος ομαδικών. Η τελευταία του ατομική έκθεση πραγματοποιήθηκε στο My Art Box by technohoros, τον Απρίλιο του 2017 με τίτλο “Πένθος – Έρως”, σε επιμέλεια Μάνου Στεφανίδη.