Νατάσα Παπαμιχαήλ: Όλα τα πρόσωπα του έργου αναζητούν τις προσωπικές τους αξίες ζωής

Το έργο του Γιάννη Σκαραγκά

Το αντιπολεμικό ανθρωποκεντρικό κείμενο του Γιάννη Σκαραγκά γραμμένο με ποιητικό ρεαλισμό, αποτέλεσε έμπνευση για το ανέβασμα της ομότιτλης παράστασης “Αυτοί που περπατούν στα Σύννεφα.”. Ένα παραμύθι της ζωής, άλλοτε περιπαικτικό και άλλοτε δραματικό πάντοτε όμως με τρυφερή διάθεση απέναντι στην ανθρώπινη φύση.

Ο ποιητής

Μέσα από ένα σπονδυλωτό θεατρικό κείμενο που αποτελείται από 8 διαφορετικές ιστορίες και 12 πρόσωπα τόσο υπαρκτά όσο και φανταστικά, αναδύεται ανάγλυφα η φιγούρα του φιλέλληνα Άγγλου ποιητή Ρούπερτ Μπρουκ, ο οποίος έζησε σαν εμπνευστής καλλιτέχνης και πέθανε αντιηρωικά, από το τσίμπημα ενός κουνουπιού, ενώ υπηρετούσε στον αγγλικό στρατό στη διάρκεια του Α Παγκοσμίου πολέμου .
Ο ίδιος, λίγο πριν πεθάνει, γράφει το ποίημα “Ο Στρατιώτης”, με το οποίο εκφράζει την ανάγκη του να βρει καινούρια πατρίδα και ζητά να ταφεί στην Σκύρο.

“Κι αν σκοτωθώ αυτή σου η σκέψη μου ταιριάζει: Υπάρχει κάπου μια γωνιά, σε ξένη γη, που ΄ναι για πάντα Αγγλία. Εκεί θε να σκεπάζει χώμα ακριβό μια χούφτα σκόνη πιο ακριβή.”

Η υπόθεση

Όλα τα πρόσωπα του έργου, αναζητούν τις προσωπικές τους αξίες ζωής, μέσα από τη σχέση τους με τον Ρούπερτ. Οι άνθρωποι που τον αγάπησαν γίνονται μάρτυρες της ύπαρξής του. Επαναπροσδιορίζουν τους ρόλους τους στη ζωή, προσπαθούν να απαλλαγούν από τα “περιττά βάρη που κουβαλούν”, αποδέχονται την ατελή φύση τους και αναζητούν την αλήθεια.

Η παιδική φίλη του Μπρουκ Βιρτζίνια Γουλφ, παίρνει θέση απέναντι σε μια κοινωνία που προσπαθεί να ηρωοποιήσει τον άδικο θάνατο ενός ποιητή. “Το να διαλέγεις ωραίες κουβέντες για να περιγράψεις τη ζωή που σε προσπερνά δεν είναι ποίηση. Απελπισία είναι.”

Ο άντρας που γράφει τους λόγους του Τσώρτσιλ, μας εκμυστηρεύεται τον τρόπο με τον οποίο η πολιτική χρησιμοποιεί το θάνατο του στρατιώτη για ίδιον συμφέρον.

Μια γυναίκα, εξόριστη στην Ικαρία την εποχή του ελληνικού εμφυλίου, χωρίς ωραιοποιήσεις και με αφοπλιστική απλότητα, μεταφέρει το δικό της παραμύθι για τις ανθρώπινες σχέσεις. “Να αρπάζεις από τον άλλο ό,τι του ‘χει απομείνει και να είσαι ευτυχισμένος. Αυτή την ευτυχία από το τίποτα θέλει. Να είναι εκείνος κάπου γύρω και να χρωστάτε ο ένας στον άλλο.”

Η τραγική μάνα μας καθηλώνει με την ανιδιοτέλειά της.

Μας αφορά

Μέσα από τις εναλλαγές ρεαλισμού και ποίησης το έργο θέτει ερωτήματα όπως “Ποιό είναι το νόημα του ηρωισμού σ’ έναν κόσμο που διαλύεται;”, “Ποιά είναι η πραγματική πατρίδα και για ποια πατρίδα αγωνιζόμαστε”, “Τι γινόμαστε όταν πεθαίνουμε;”, “Τί στίγμα αφήνουμε πίσω μας όταν χανόμαστε;”, “Μήπως τελικά ό,τι σημαντικό ζούμε γίνεται κάτω απ΄ αυτά τα σύννεφα;”. “Μήπως τελικά το μέλλον είναι το παρόν που περνάει και χάνεται;”

Με αποσκευές αυτά τα ερωτήματα κάνουμε ένα ταξίδι στους σταθμούς της ζωής και μεταφέρουμε το έργο στην κάθε εποχή όπου υπάρχουν άνθρωποι. Στο χθες, στο σήμερα, στο αύριο.

Η σκηνοθεσία

Συνδέουμε το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον μέσα από ένα ταξίδι στον χώρο και το χρόνο γεμάτο μουσική, με μια σχεδόν χοροθεατρική προσέγγιση, σε έναν απόκοσμο ασπρόμαυρο σκηνικό χώρο που παραπέμπει σε σελίδες βιβλίου. Μέσα από αυτό το σπονδυλωτό αφήγημα οι ιστορίες συμπληρώνουν η μία την άλλη, για να φωτιστούν οι αντιθέσεις που συνθέτουν το παζλ της ζωής.

Η ζωή και ο θάνατος, ο έρωτας και ο πόλεμος, το ψέμα και η αλήθεια.

Διαβάστε επίσης:

Αυτοί που περπατούν στα σύννεφα, του Γιάννη Σκαραγκά ξανά στο θέατρο Olvio