Μια από τις μεγάλες, γενναιόκαρδες και εξυπνότερες κωμωδίες της αγγλικής γλώσσας, ένα πανηγύρι χάους, ερωτοτροπιών και ενδοοικογενειακών …
δυσλειτουργιών, στα χέρια του ευρηματικού σκηνοθέτη Τζέιμι Λόιντ (Jamie Lloyd), μεταμορφώνεται σε μια ξεκαρδιστική και σπιρτόζικη διασκέδαση, μια βραδιά θεατρικής ευδαιμονίας.
Το «She stoops to conquer» είναι η έκτη μετάδοση από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας – μετά το “One man two guvnors“, την “Κουζίνα“, τους “Collaborators“, το “Travelling Light” και το “The comedy of errors” – που το Μέγαρο Μουσικής προσφέρει φέτος στο κοινό της Αθήνας, σε συνεργασία με την Βρετανική Πρεσβεία και το Βρετανικό Συμβούλιο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το έργο, που πρωτοπαρουσιάστηκε το 1773, είναι μια εξαιρετική κωμωδία και παρά την ηλικία της, δεν ακούγεται γλυκανάλατη, φτηνή ή γλυκερή. Είναι μια άλλη κωμωδία παρεξηγήσεων, σύγχυσης ταυτοτήτων και ταξικών συμπεριφορών, με εκκεντρικούς χαρακτήρες, καρικατούρες προσώπων και ανατροπές κοινωνικών κωδίκων.
«Ένας συνδυασμός ευφυΐας και έντασης είναι το μυστικό της αντοχής αυτής της κωμωδίας», γράφει ο κριτικός του Γκάρντιαν, Μάικλ Μπίλινγτον και αναρωτιέται: «Πώς να παρουσιάσεις, όμως, αυτό το έργο σήμερα;» και απαντάει: «Με υπερβολή, με τη σωστή δόση θεαματικών τεχνασμάτων, αυτό που έκανε ακριβώς ο Λόιντ, που αφήνει τους ηθοποιούς να μας κλείνουν το μάτι και να υπαινίσσονται ότι το έργο είναι μια αρτίστικη κατασκευή…. Η παραγωγή του Λόιντ είναι μια επιτυχία όλης της ομάδας, που γεμίζει την αίθουσα με τους ήχους του ευτυχισμένου κοινού».
Ο κύριος Χάρντκάσλ (Steve Pemberton), ιδιοκτήτης μιας εξοχικής έπαυλης αδημονεί να φέρει σε επαφή την κόρη του (Katherine Kelly) με τον Μάρλοου (Harry Hadden-Paton), γιό ενός παλιού του φίλου, με σκοπό τον γάμο. Ο υποψήφιος φτάνει με έναν φίλο του, οι δυο πλέιμποϊ νομίζουν ότι η έπαυλη είναι πανδοχείο, ο μέλλων πεθερός πανδοχέας και η μέλλουσα νύφη η μπαργούμαν του πανδοχείου. Το καλό με την παρεξήγηση είναι ότι ενώ ο υποψήφιος δεν μπορεί να σταυρώσει λέξη με τις γυναίκες της τάξης του, γίνεται πολύ διαχυτικός με τα κορίτσια από τις κατώτερες τάξεις. Ο κ. Χάρντκάσλ εξοργίζεται, η δεσποινίς Χάρντκάσλ χάνει κάθε ιδέα για τον υποψήφιο, οι παρεξηγήσεις δεν σταματάνε, ο έρωτας βρίσκει τρόπο να ανθίσει και το πανδαιμόνιο να ξεσπάσει. Οι χαρακτήρες είναι εκκεντρικοί: Ο κύριος Χάρντκασλ, που του αρέσει να ακούει τον ήχο της φωνής του. Η κυρία Χάρντκάσλ (Sophie Thompson), που θέλει να εντυπωσιάζει, ο αδέξιος γιός της, ο Τόνι (David Fynn), ο πλακατζής, που τους κάνει όλους άνω κάτω.
Ο Γκόλντσμιθ χειρίζεται τις πόζες, την υποκρισία και τις ταξικές εντάσεις της εποχής του χωρίς αυστηρότητα, άλλωστε αυτή είναι μια γενναιόδωρη κωμωδία. Χωρίς κακεντρέχεια, θέτει όλα τα ερωτήματα για τις τάξεις και την κοινωνική έπαρση και αντίθετα με τις παλιότερες κωμωδίες, που είχαν μια διάθεση δαιμονοποιητική, στον δραματικό κόσμο του Γκόλντσμιθ κυριαρχούν η τρυφερότητα, η καλή διάθεση και ο ρομαντικός έρωτας.
Η ζωή του Αγγλο-Ιρλανδού, Όλιβερ Γκόλντσμιθ (1730-1774) ήταν ένας διαρκής κύκλος από χρέη, προθεσμίες και καταστροφές από τη χαρτοπαιξία κι αυτός ένας καλός και ανοργάνωτος χαρακτήρας, που κατάφερε να μεταπλάσει τα προσωπικά του προβλήματα και να γράψει ένα έργο απολαυστικό, διασκεδαστικό, αλλά και παρατηρητικό. Μια κωμωδία συμπεριφορών με μεγάλη συμπάθεια για τους χαρακτήρες της και με επιμονή «στην τέχνη του γέλιου», όπως έλεγε ο ίδιος. Στη σύντομη, ταραγμένη και έκκλυτη ζωή του κατάφερε να γράψει ένα μυθιστόρημα ‘Ο εφημέριος του Γουέκφιλντ’, ένα βουκολικό μεγάλο ποίημα ‘Το ερημωμένο χωριό’ και δυο θεατρικά ‘Τα λάθη μιας νύχτας’ και ‘Ένας άνδρας καλού χαρακτήρα’.
Το 1772, ένα χρόνο πριν από την πρώτη παράσταση του έργου, ο Γκόλντσμιθ έγραψε ένα δοκίμιο για το θέατρο και εκεί μιλάει ουσιαστικά για τη δύναμη της κωμωδίας να απευθύνεται σε όλους: «Το θέατρο, όπως όλες οι διασκεδάσεις, έχει τις μόδες του και τις εμμονές του, όταν κουράζουν και περνάνε, η ανθρωπότητα πιστεύει ότι η αλλαγή σημαίνει και βελτίωση. Για κάποια χρόνια η τραγωδία ήταν η βασίλισσα της ψυχαγωγίας, τελευταία όμως, της πήρε τη θέση η κωμωδία. Κάνουμε ό,τι μπορούμε σε αυτό το ελαφρύτερο είδος σύνθεσης. Ο στομφώδης διδακτισμός, οι φουσκωμένες φράσεις, οι αφύσικες μεγαλοστομίες δίνουν τη θέση τους στο φυσικό πορτρέτο του ανθρώπινου παραλογισμού και των ανθρώπινων αδυναμιών. Όλοι αναγνωρίζουν εδώ τον εαυτό τους, κανείς δεν εξαιρείται».
Μια απόλυτα διασκεδαστική βραδιά με μια από τις δημοφιλέστερες αγγλικές κωμωδίες σε μια παράσταση φρέσκια, ζωηρή, απολαυστική και εκτονωτική σε απευθείας μετάδοση από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας στην οθόνη του Μεγάρου Μουσικής Αθηνών
Σκηνοθεσία: Τζέιμι Λόιντ
Με την Κάθριν Κέλλυ
Με αγγλικούς υπότιτλους
