το Μέγαρο Μουσικής Αθηνών παρουσιάζει, στο πλαίσιο των μεταδόσεων από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, το έργο «This House» του Τζέιμς Γκρέιαμ
την Πέμπτη 23 Μαΐου, 9 μμ. στην αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη: Νέα ημερομηνία: μετά την ακύρωση λόγω τεχνικού προβλήματος της προβολής της 23/5 – Μαγνητοσκοπημένη μετάδοση από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, Τρίτη 18 Ιουνίου, 9 μμ. Αίθουσα Αλεξάνδρα Τριάντη. Με αγγλικούς υπότιτλους
«Δεν μου συμβαίνει συχνά να παρακολουθώ ένα τρίωρο θεατρικό και να εύχομαι να μην τελειώσει. Το υπέροχο καινούργιο έργο του Τζέιμς Γκρέιαμ (James Graham), με καθήλωσε, όπως καθήλωσε και το κοινό. Είναι κωμικό, συγκινητικό, συναρπαστικό και δεν ισχυρίζεται ότι δεν έχει καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Κάθε χαρακτήρας είναι πραγματικός, βγαλμένος από την πρόσφατη βρετανική πολιτική ιστορία».
Ο κριτικός του Τέλεγκραφ, Τσαρλς Σπένσερ, γράφει με υπερθετικούς για το “This House”, ένα έργο που διαδραματίζεται στην ταραγμένη δεκαετία του 70, μερικά χρόνια πριν η Μάργκαρετ Θάτσερ κάνει την εμφάνισή της στην πολιτική σκηνή και μιλάει για τον μεγάλο χειμώνα της δυσφορίας στη Βρετανία, αλλά έχει πολλά να πει και για το σήμερα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το ‘This House’ είναι η έκτη (μετά τα: ‘Τίμων ο Αθηναίος’, ‘Η τελευταία των Χάουσμαν’, ‘Ποιος Σκότωσε τον Σκύλο τα Μεσάνυχτα;’, ‘ο Δικαστής’ και ‘People’ ) της φετινής σειράς μεταδόσεων από το Εθνικό Θέατρο της Αγγλίας, που το Μέγαρο Μουσικής για τρίτη συνεχή χρονιά προσφέρει στο αθηναϊκό κοινό, σε συνεργασία με την Βρετανική Πρεσβεία και το Βρετανικό Συμβούλιο.
Το έργο διάρκειας 165’ -συμπεριλαμβανομένης της εισαγωγής- μεταδίδεται από το θέατρο Olivier του Λονδίνου.
Το «This House» είναι ένας απολογισμός μιας εποχής, μια καταγραφή της πολιτικής σκηνής που πάνω της κατασπαράσσονται οι κομματικές φυλές ενώ η Βρετανία, σαν το τεράστιο ρολόι του Big Ben, που κυριαρχεί στο σκηνικό, κινδυνεύει να σταματήσει. Οι πολιτικοί σαν πρόωρα αναπτυγμένα παιδιά, έχουν μια αμυδρή αίσθηση ότι ο κόσμος γύρω τους αλλάζει, αλλά επιμένουν σε ένα σύστημα που θρέφεται από απαρχαιωμένες παραδόσεις. Οι πληβείοι Εργατικοί και οι αριστοκράτες Συντηρητικοί έχουν περισσότερα μεταξύ τους κοινά από αυτά που θα έχουν με την «κόρη του μπακάλη», που θα καταλάβει αυτό το κουρασμένο σύστημα και θα το κάνει φύλλο και φτερό.
«Ο Τζέιμς Γκρέιαμ γεννήθηκε το 1982. Τα γεγονότα που περιγράφει είναι τόσο μακρινά για τη δική του εμπειρία, όσο και ο Πόλεμος των Ρόδων, αλλά η απόσταση από την εποχή και η διαφορετική του ματιά σε καταστάσεις που είχαν εγκλωβίσει το πολιτικό σύστημα της χώρας του σε άγονα πάθη, του έδωσαν την ευκαιρία να γράψει ένα έργο άγρια ιδιοφυές και να αποκαλύψει τη βαθειά κωμικοτραγική φύση όλων των πολιτικών συστημάτων», σημειώνει ο κριτικός του Γκάρντιαν, Μάικλ Μπίλινγκτον
Ο Γκρέιαμ δεν καταφεύγει σε φαντασιακή πλοκή, γιατί δεν του χρειάζεται: Η πολιτική που αγνοεί την πραγματικότητα είναι η πιο συναρπαστική κωμωδία, τα σκοτεινά γραφεία των βουλευτών στο Ανάκτορο του Γουέστμίνστερ δεν επιτρέπουν τη θέα στους ταραγμένους δρόμους και στους εξεγερμένους βιομηχανικούς εργάτες, στον πληθωρισμό που καλπάζει, στην απώλεια των ψευδαισθήσεων και στην αίσθηση των Βρετανών ότι η χώρα τους καταρρέει.
Η σκηνοθεσία του Τζέρεμι Χέριν(Jeremy Herrin) δίνει σε αυτό το περίπλοκο και γεμάτο διαλόγους έργο μια έντονη δραματική ενέργεια και οι ηθοποιοί υποστηρίζουν εξαιρετικά, σύμφωνα με τους κριτικούς, τους ρόλους δημιουργώντας στον θεατή την αίσθηση μιας αποκάλυψης για το πως κυβερνιέται και το πώς κατασκευάζεται ο κόσμος. Το σκηνικό του Ράι Σμιθ(Rae Smith) αναπαράγει εξαιρετικά την ατμόσφαιρα των Ανακτόρων του Γουέστμίνστερ και η ζωντανή μικρή ορχήστρα συνοδεύει τη δράση με τραγούδια και μουσικές της εποχής, που συμπληρώνουν την αίσθηση της παρακμής.
Είναι Φεβρουάριος του 1974 και ο ηγέτης των Συντηρητικών, Έντουαρντ Χιθ, προκηρύσσει εκλογές με το ερώτημα, «Ποιος κυβερνάει», για να πάρει την περιφρονητική απάντηση, «Όχι εσύ, φίλε». Οι ψηφοφόροι δεν έδωσαν απόλυτη πλειοψηφία σε κανένα από τα δύο κόμματα και ο Εργατικός, Χάρολντ Ουίλσον συγκροτεί μια κυβέρνηση μειοψηφίας ενώ οκτώ μήνες αργότερα ξανανοίγουν οι κάλπες με την ελπίδα μιας αξιοπρεπούς πλειοψηφίας για τους Εργατικούς.
Οι ψηφοφόροι δεν έδωσαν στους Εργατικούς αυτό που επιθυμούσαν. Τα δύο κόμματα ήταν εξίσου αναξιόπιστα και κουρασμένα. Ο Ουίλσον παραιτείται και ο διάδοχός του, Τζέιμς Κάλαχαν, φτιάχνει μια κυβέρνηση με τη βοήθεια εύθραυστων συμμαχιών με μικρότερα κόμματα ενώ η κρίση επιδεινώνεται. Η Μάργκαρετ Θάτσερ παίρνει από τον Έντουαρντ Χιθ την ηγεσία των Συντηρητικών και την πρωθυπουργία από τον Κάλαχαν, το 1979. Τέλος εποχής.
Στο «This House» δεν εμφανίζονται οι πρωταγωνιστές, το έργο δεν ασχολείται με τους ηγέτες. Η Θάτσερ απλώς αναφέρεται ως, “The Lady” και ο Χιθ, ο Ουίλσον και ο Κάλαχαν δεν συμμετέχουν στη δράση. Όλα διαδραματίζονται στη Βουλή των Κοινοτήτων, στο Ανάκτορο του Γουέστμίνστερ, όπου βουλευτές και κοινοβουλευτικοί εκπρόσωποι και των δύο πλευρών επιδίδονται στη σκοτεινή τέχνη της πολιτικής, κάνουν συναλλαγές, εκφοβίζουν, εκβιάζουν και εξαγοράζουν τους αιρετικούς για να τους ευθυγραμμίσουν. Οι Εργατικοί ξοδεύουν την ενέργειά τους αποκλειστικά για να εμποδίσουν τους Συντηρητικούς να πάρουν την εξουσία ενώ το νομοθετικό έργο καρκινοβατεί και η πραγματικότητα μαίνεται έξω από αυτό το ερμητικό ίδρυμα. Το «This House» είναι μια κωμικοτραγικά μαύρη τοιχογραφία των Βρετανών πολιτικών και των πολιτικών γενικότερα.
To «This House» είναι ένα έργο με άνδρες –οι λίγες γυναίκες που εμφανίζονται- είναι περιθωριακές- άνδρες που καπνίζουν, που στην Εργατική τους εκδοχή είναι υπέρβαροι πληβείοι που πίνουν μπύρες και στη Συντηρητική, κορδωμένοι Νότιοι που καταναλώνουν σαμπάνια. Η μόδα υπαγόρευε παντελόνια καμπάνα και πανύψηλα παπούτσια- πλατφόρμες για τις γυναίκες και ο Ντέιβιντ Μπάουϊ κυριαρχούσε στη μουσική σκηνή, σαν σύμβολο μιας χώρας που δεν ήξερε πλέον ούτε ποια ήταν, ούτε που ήθελε να πάει.
Το έργο έκανε την πρεμιέρα του τον περασμένο Σεπτέμβριο, έγινε το αγαπημένο του κοινού και παίζεται συνεχώς μέχρι σήμερα με ασφυκτικά γεμάτη την αίθουσά του.
Με αγγλικούς υπότιτλους