Το Studio Μαυρομιχάλη παρουσιάζει την παράσταση χορού Navire, σε σκηνοθεσία Ειρήνης Αδάμου.
Στην παράσταση χορού και λόγου “NAVIRE”, ξεκινήσαμε με το ερώτημα κατά πόσο ένα έργο τέχνης συνδέεται με την πραγματικότητα. Η τέχνη εξελίσσεται αφήνοντας πίσω μία κοινωνία στην οποία η επιβίωση σπρώχνει τους πολίτες στα όρια του κανιβαλισμού.
Ο Γάλλος ρομαντικός ζωγράφος Ζαν Λουί Τεοντόρ Ζερικώ στο έργο του «Η Σχεδία της Μέδουσας» (Le Radeau de la Méduse) αποτυπώνει τον κανιβαλισμό της επιβίωσης μέσα από τους ήρωες του, ο οποίος προκάλεσε αμηχανία στους καλλιτεχνικούς κύκλους τόσο για το μοντερνισμό του θέματος όσο και για τους αιχμηρούς πολιτικούς υπαινιγμούς του. «Η φρεγάτα Μέδουσα ξεκίνησε από το γαλλικό λιμάνι Αιξ με προορισμό τις ακτές της Σενεγάλης για να παραλάβει μια αποικία ως δώρο καλής πίστης για το τέλος των Ναπολεόντειων πολέμων. Δεν έφτασε όμως ποτέ γιατί λόγω κακής πλοήγησης, και αδεξιότητας βρέθηκε εκτός πορείας, με συνέπεια στις 2 Ιουλίου 1816 να προσαράξει σε μια ξέρα κοντά στην σημερινή Μαυριτανία. Όλες οι προσπάθειες αποκόλλησης του πλοίου απέβησαν άκαρπες και αποφασίστηκε η εγκατάλειψή του με σωσίβιες λέμβους. Ωστόσο οι διαθέσιμες λέμβοι δεν ήταν αρκετές για όλους τους επιβαίνοντες, καθιστώντας δυνατή την επιβίβαση μόνο σε κάποιους… Ως συνέπεια, αποφασίστηκε η κατασκευή μιας σχεδίας, το σχέδιο προέβλεπε τη ρυμούλκηση της από τις λέμβους μέχρι την ακτή. Η σχεδία κατασκευάστηκε και ρίχτηκε στο νερό. Επιβιβάστηκαν 150 άτομα σε αυτήν. Λίγο αφού ξεκίνησε η ρυμούλκηση της – από δειλία ή από ανικανότητα – ο κάβος ρυμούλκησης έσπασε ή κάποιος τον έκοψε και 150 άνθρωποι εγκαταλείφθηκαν μεσοπέλαγα. Οι επιβαίνοντες στη σχεδία διέθεταν ελάχιστα τρόφιμα και νερό, κανένα μέσο πλοήγησης και ήταν τόσο στριμωγμένοι που ήταν αδύνατο να μετακινηθούν. Ο πλους της σχεδίας ήταν πραγματική κόλαση για τους επιβαίνοντες. Μερικοί παρασύρθηκαν από τα κύματα, άλλοι πέθαναν στη διάρκεια μιας βίαιης εξέγερσης, ενώ από την τρίτη ημέρα άρχισαν να παρατηρούνται φαινόμενα κανιβαλισμού. Την έκτη ημέρα οι τραυματίες και οι άρρωστοι ρίχτηκαν στη θάλασσα για να εξοικονομηθούν τα ελάχιστα εφόδια που απέμεναν .Η σχεδία παρέμεινε στην θάλασσα για 15 μέρες μέχρι που περισυλλέχτηκε κατά τύχη από διερχόμενο πλοίο.»
Αυτό μας έδωσε και την πρόκληση-έμπνευση δημιουργώντας μια fiction ιστορία, να τοποθετήσουμε τους ήρωες του στο τώρα και να αναρωτηθούμε για τις ενδεχόμενες σχεδίες που καλείται ο καθένας μας να στελεχώσει σήμερα. Ποιές οι επιλογές μας, οι δικαιολογίες ή τα όρια που βάζουμε, τα όρια που ξεπερνάμε; Μπορούμε να παραμένουμε εκτός αυτού του κανιβαλιστικού χορού που στήνεται γύρω μας;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ταυτότητα της Παράστασης
Χορεύουν & μιλούν: Ειρήνη Αδάμου, Μαριάννα Βαργιάνη, Νεφέλη Γιώτη, Καίτη Ιωαννίδου, Έλσα Σίσκου
Κείμενο: Ειρήνη Αδάμου, Νεφέλη Γιώτη, Νικος Καμόντος
Σκηνοθεσία: Ειρήνη Αδάμου
Χορογραφία: Ειρήνη Αδάμου & ομάδα
Βοηθός χορογράφου: Κυριακή Νάσιουλα, Αγγελική Σουπιωνά
Σχεδιασμός φωτισμού: Νύσσος Βασιλόπουλος
Σκηνογραφία – Κατασκευές: Δέσποινα Λαφαζάνη
Πρωτότυπη Μουσική: Ντάνα Παπαχρήστου, Γιώργος Σαμαντάς
Φωτογραφίες – Υπεύθυνη επικοινωνίας: Χριστίνα Σαρλάμη
Artwork: Γιάννης Παρασκευόπουλος