Ο κόσμος παύει να είναι σκοτεινός όταν τον εξιστορούμε. Τα χρώματα και οι λέξεις είναι εκείνο το πνευματικό φως που μπορούν να δουν μόνο οι άγιοι και οι καλλιτέχνες.
Τι έχουμε εδώ; Μια ζωγραφική που αξιοποιεί με ευαισθησία και γνώση τη μεγάλη ευρωπαϊκή εικαστική παράδοση ενώ παράλληλα θέλει να μιλήσει προσωπικά μέσα από περίτεχνους συμβολισμούς, ταυτοπροσωπίες και θεατρικές παρενδύσεις. Που αξιοποιεί τα μεγάλα μεγέθη, τις δραματικές χειρονομίες της γραφής για να μιλήσει ακριβώς για μεγάλα πάθη, για δραματικές στιγμές που αφορούν τόσο εκείνη αλλά κι εκείνον τον θεατή που αποδέχεται τους κανόνες ενός τέτοιου παιχνιδιού. Ενός παιχνιδιού στο οποίο ο πίνακας γίνεται σκηνή θεάτρου ώστε να ζωντανέψουν εικόνες ενός παρελθόντος που δεν έπαψε ποτέ να είναι επίκαιρο και ενός παρόντος που πάντα επιζητεί την ερμηνεία του. Ενός παιχνιδιού, τέλος, που απαιτεί η φιγούρα, εκτός από μορφοπλαστική αξία, να είναι και ρόλος και μάλιστα μια περσόνα που παθιάζεται να αφηγείται. Ένα πρόσωπο-προσωπείο, άλλοτε πληθωρικά γκροτέσκο, άλλοτε φανατικά παραμορφωμένο, άλλοτε κλοουνίστικη καρικατούρα και άλλοτε καθρέφτης ενός εξπρεσιονιστικού δράματος που λέει ιστορίες. Ένα είδος νεομπαρόκ σκηνογραφίας του εαυτού… Πράγμα που ξαφνιάζει ευχάριστα, ιδιαίτερα σε μιαν εποχή που η ζωγραφική είτε είναι ακαδημαϊκά προγραμματική, είτε εννοιολογικά προγραμματισμένη.
Στο βάθος του μυαλού της Ιερομονάχου, πιστεύω, ένα είναι το διακύβευμα: το πως θα συνδυάσει τη ζωγραφική γλώσσα εν γίνει με την ανάγκη της να αφηγηθεί μικρές περιπέτειες της ψυχής με χρώματα και φόρμες και να καρφώσει, αξιοποιώντας μια περίσσεια διακοσμητικών ευρημάτων, το ρέον της φαντασίας σε κάτι πιο σταθερό. Να καταστήσει το διαισθητικό, αισθητικό… Στη ζωγραφική της Ιερομονάχου κυριαρχούν τα βαθιά βιολέ τα οποία συχνά καταλήγουν σε θριαμβευτικά κόκκινα … σαν το χρώμα του κρασιού που πέτυχε ο Χριστός, μέγας καλλιτέχνης, στο θαύμα του εν Κανά γάμου. Επειδή στη ζωγραφική όπως και στα θαύματα, το κόκκινο χρώμα είναι πολυτιμότερο από το αίμα. Και επειδή κάθε ζωγραφική είναι μια κατάδυση είτε στο άπειρο του λευκού είτε στο άπειρο του μαύρου. Σαν την κατάδυση του Οδυσσέα στον Άδη, σαν μια Νέκυια των εικόνων. Αφού μόνο μέσα από το σκοτάδι μπορεί να γεννηθεί το φως. Τί έχουμε λοιπόν εδώ;
Μια ζωγραφική που βρίσκεται σε καλό δρόμο…
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Επιμέλεια Έκθεσης: Μάνος Στεφανίδης
