Διδάσκουν ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του θεάτρου, Θωμάς Μοσχόπουλος, καθώς και οι σταθεροί συνεργάτες του θεάτρου, Σοφία Πάσχου και Κορνήλιος Σελαμσής.
Με βασικό άξονα την υποκριτική αλλά όχι μόνο, τα Σεμινάρια στοχεύουν στην αποκρυπτογράφηση του κώδικα που διαμορφώνει το χαρακτήρα του θεάτρου, προσφέροντας, ταυτόχρονα, μια ευκαιρία γνωριμίας με την προσωπική δουλειά και το στίγμα νέων καλλιτεχνών, ηθοποιών και σκηνοθετών. Με πολλές και διαρκώς αυξανόμενες στον αριθμό μορφές άμεσης και έμμεσης συνεργασίας που χαρακτήρισαν τη φετινή χρονιά, ζητούμενο για το θέατρο παραμένει, τα Σεμινάρια να αποτελέσουν τη βάση μιας σταθερής μες στο χρόνο εξέλιξης και όχι απλώς το πεδίο μιας χρήσιμης αλλά ευκαιριακής συνάντησης.
Φέτος η προσπάθεια του ΠΟΡΤΑ βρίσκει αρωγό το Ίδρυμα Ιωάννου Φ. Κωστοπούλου, το οποίο αναγνωρίζοντας τον εκπαιδευτικό χαρακτήρα των Σεμιναρίων, παρέχει υποτροφίες σε σπουδαστές, οι οποίοι θα έχουν τη δυνατότητα συμμετοχής σ’ ένα δωρεάν Masterclass, με στόχο τη μελλοντική συνεργασία με το ΠΟΡΤΑ.
Α’ ΚΥΚΛΟΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΜΕ ΤΟΝ ΘΩΜΑ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟ
Σεμινάριο του Θωμά Μοσχόπουλου που απευθύνεται σε επαγγελματίες ηθοποιούς και απόφοιτους δραματικών σχολών με τίτλο: “Η «τέχνη» του θεάτρου ή μήπως η τεχνική του;”
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ημερομηνίες: 15, 16, 17, 18, 19, 22, 23 Μαΐου
Ώρες: 10.00 – 15.00
Διάρκεια: 35 ώρες (σε επτά 5ωρες συναντήσεις)
Ελάχιστος αριθμός συμμετεχόντων 15 μέγιστος 25
Κόστος συμμετοχής: 200 ευρώ + ΦΠΑ
Α’ ΚΥΚΛΟΣ ΥΠΟΚΡΙΤΙΚΗΣ ΜΕ ΤΗ ΣΟΦΙΑ ΠΑΣΧΟΥ
Σεμινάριο της Σοφίας Πάσχου που απευθύνεται σε επαγγελματίες ηθοποιούς και απόφοιτους δραματικών σχολών με τίτλο: “Δημιουργώντας Θέατρο από το τίποτα”
Ημερομηνίες: 24, 25, 26, 27, 29, 30, 31 Μαΐου
Ώρες: 10.00 – 15.00
Διάρκεια: 35 ώρες (σε επτά 5ωρες συναντήσεις)
Ελάχιστος αριθμός συμμετεχόντων 15 μέγιστος 25
Κόστος συμμετοχής: 200 ευρώ + ΦΠΑ
Β’ ΚΥΚΛΟΣ
Στον Β’ Κύκλο Σεμιναρίων δυνατότητα εγγραφής θα έχουν μόνο οι συμμετέχοντες στον Α’ Κύκλο Σεμιναρίων (είτε του Θωμά Μοσχόπουλου είτε της Σοφίας Πάσχου κατά τη διάρκεια του 2016 ή/και του 2017). Βασικά του χαρακτηριστικά θα είναι η αύξηση ωρών διδασκαλίας και η εντατικοποίηση της εργασίας. Συγκεκριμένα, θα περιλαμβάνει ώρες διδασκαλίας του Θωμά Μοσχόπουλου και της Σοφίας Πάσχου, κοινές ώρες διδασκαλίας των δύο διδασκόντων, καθώς και ώρες που θα αφορούν στη μουσική κατάρτιση για το θέατρο από τον Κορνήλιο Σελαμσή. Λεπτομέρειες θα ανακοινωθούν κατά τη διάρκεια του Α’ Κύκλου Σεμιναρίων.
ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ
ΘΩΜΑΣ ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ
Η «τέχνη» του θεάτρου, ή μήπως η τεχνική του;
Όλο και περισσότερο, δυστυχώς, συνδέουμε (στην Ελλάδα κυρίως) την ερμηνεία στο θέατρο με «ιδιοσυγκρασιακούς» τόπους, όπως η «έμπνευση», το «ταλέντο» ή η «καλλιτεχνική προσωπικότητα». Τόπους που αναμφίβολα κάτι ορίζουν, χωρίς όμως να εξασφαλίζουν όλα τα αναγκαία και επαρκή συστατικά, που μια τέχνη ώριμη και συνειδητοποιημένη απαιτεί. Συχνά παραπλανούν ως προς την αντοχή και την αποτελεσματικότητά τους, κάτω από τις συχνά δύσκολες συνθήκες, κατά τις οποίες ένας θεατρικός ερμηνευτής καλείται να λειτουργήσει. Οι περισσότερες τέχνες (μουσική, χορός, ζωγραφική) έχουν σχεδόν ως προαπαιτούμενη μια κάποια τεχνική κατάρτιση ή ακόμα και μια αναγνώσιμη τεχνική γλώσσα, ώστε να προσεγγίζεται συστηματικά και ορθολογικά η δεξιότητα που θα εξυπηρετήσει το προσωπικό καλλιτεχνικό όραμα των καλλιτεχνών. Ή που ακόμα θα υποβοηθήσει την επικοινωνία και τη συνεργασία σε περιπτώσεις που απαιτείται συλλογικότητα στην πραγμάτωση του καλλιτεχνικού στόχου, στο θέατρο (που η συλλογικότητα, μάλιστα, είναι απολύτως αναγκαία).
Χωρίς μεθοδολογία (συχνά, λόγω ελλιπούς παιδείας) ο καλλιτέχνης βρίσκεται έκθετος προσπαθώντας να δουλέψει με την «ψυχούλα» του. Ευτυχώς, σε πολλές περιπτώσεις, η εμπειρία και ο χρόνος δημιουργούν μια μεθοδολογία προσωπική στον κάθε ηθοποιό. Δυστυχώς, συχνά, η ίδια μεθοδολογία τον εγκλωβίζει σ’ αυτό που στην κοινή θεατρική ορολογία ονομάζεται «μανιέρα». Η έλλειψη τεχνικής προσέγγισης καταδικάζει τις «ψυχούλες» να περιορίζουν τις ερμηνείες πολύ καλών εν δυνάμει ηθοποιών σε χιλιομασημένα και φτωχά «ψίχουλα». Η τεχνική, φυσικά, δεν αρκεί, αλλά ούτε και το ακατέργαστο ταλέντο διαρκεί. Στην ουσία, όπως πολύ σωστά τονίζει ο Πήτερ Μπρούκ, «δεν υπάρχουν μυστικά».
Η τέχνη του θεάτρου μπορεί να έχει γραμματική, η οποία μάλιστα μπορεί να διδαχθεί ως γλώσσα. Η γνώση γραμματικής και συντακτικού δεν κάνει όποιον την γνωρίζει λογοτέχνη αλλά δεν νοείται και λογοτέχνης που δεν αναγνωρίζει την κωδικοποίηση της γλώσσας του. Η χρήση τις γλώσσας είναι αυστηρά προσωπική και υποκειμενική, αλλά η γλώσσα αυτή καθεαυτή είναι αναγνωρίσιμη και σε πολύ μεγάλο βαθμό ορθό-λογική, δηλαδή κοινή και αποκωδικοποιήσιμη.
Στόχος του σεμιναρίου
Το σεμινάριο έχει ως στόχο την εισαγωγή σε κώδικες που μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως εργαλεία, χωρίς περιορισμούς υφολογικούς και αισθητικούς ή επιταγές θεατρικού είδους, όπως «ρεαλισμός», «εξπρεσσιονισμός», «παράλογο», «τραγωδία», «αποδόμηση». Είναι σαν κατσαβίδι, που μπορεί να έχει οικιακή χρήση και να βιδώσει κανείς μ’ αυτό μια πρίζα ή μια λυόμενη βιβλιοθήκη και παράλληλα να χρησιμοποιηθεί σε μια πολύ μεγαλύτερη ή περίπλοκη κατασκευή. Πόσο μάταιο, όμως, είναι να προσπαθείς να βιδώσεις μια βίδα με γυμνά χέρια ή πόσο δύσκολο να το κάνεις με μια χτένα!
Κάθε τέχνη έχει και τις τεχνικές της και μια εισαγωγή σε μια σειρά τεχνικών της υποκριτικής τέχνης, μέσα από απλούς προσβάσιμους και ορθολογικούς κώδικες. Αυτός, ακριβώς, είναι ο σκοπός του σεμιναρίου αυτού, που απευθύνεται σε επαγγελματίες ηθοποιούς και απόφοιτους δραματικών σχολών.
ΣΟΦΙΑ ΠΑΣΧΟΥ (Patari Project):
“Δημιουργώντας Θέατρο απ’ το τίποτα”
Ένα θέατρο που δε στηρίζεται στα σκηνικά, στα κοστούμια, στους φωτισμούς. Ένα θέατρο που έχει στο επίκεντρό του τον ηθοποιό, το ανθρώπινο δυναμικό. Που στηρίζεται στην ανθρώπινη φαντασία και την εφευρετικότητα. Ένα θέατρο για την εποχή μας. Ήδη έχουμε τα εργαλεία που χρειαζόμαστε: το σώμα, τη φωνή, τη φαντασία. Στο σεμινάριο θα μάθουμε να τα αξιοποιούμε. Με ασκήσεις και τεχνικές από την παιδαγωγική του “Lecoq” θα μάθουμε πώς αυτά τα εργαλεία είναι τα μόνα που χρειαζόμαστε για να δημιουργήσουμε το θέατρο που εμείς θέλουμε. Το δικό μας θέατρο.
-Ρυθμός και φωνή
-Παρουσία στην σκηνή
-Δημιουργία χαρακτήρων μέσα απο την παρατήρηση της καθημερινής ζωής
-Storytelling (Διαφορετικοί τρόποι να πεις μια ιστορία)
-Παιχνίδι
Ο ηθοποιός πολλές φορές ξεχνάει την αρχή της τέχνης του, το παιχνίδι. Είναι σημαντικό να ξαναβρεί την αφέλεια, την αθωότητα και την περιέργεια ενός μικρού παιδιού. Μέσα από παιχνίδια, ασκήσεις, στοιχεία τεχνικής και με βάση τον αυτοσχεδιασμό, να διερευνηθεί ο δρόμος που οδηγεί τον ηθοποιό να εξελιχθεί από απλός ερμηνευτής σε ηθοποιό-δημιουργό. Ένας δρόμος που ξεκινάει από την ατομική δημιουργία και καταλήγει στη συλλογική αφήγηση μιας ιστορίας.
Η αναζήτηση ενός κοινού θεατρικού κώδικα.
Ο όρος “σωματικό θέατρο” μπορεί να χρησιμοποιηθεί για να αποδώσει μια μεγάλη γκάμα θεατρικών πρακτικών με πολύ διαφορετικές αφετηρίες και προσεγγίσεις. Ωστόσο, οι πρακτικές αυτές έχουν μια κοινή συνισταμένη: υπηρετούν ένα θέατρο ζωντανό και δημιουργικό που πραγματοποιείται μέσα από συλλογική διαδικασία με το σώμα ν’ αποτελεί το όχημα για την καλλιτεχνική δημιουργία. Άλλωστε, όπως είχε πει ο J. Lecoq: “To σώμα γνωρίζει πράγματα που το μυαλό αγνοεί”.