Νέες εκθέσεις στην πλατφόρμα σύγχρονης τέχνης Δύο Χωριά στη Μύκονο

Η Hulda Guzmán παρουσιάζει τα έργα της μέσα από την έκθεση A Different Architecture και η Μαλβίνα Παναγιωτίδη μέσα από την έκθεση Heartburner, η οποία αποτελεί και την πρώτη ατομική της.

A Different Architecture, – Hulda Guzmán

Τα Δυο Χωριά παρουσιάζουν την ατομική έκθεση A Different Architecture, της Δομινικανής καλλιτέχνιδας, Hulda Guzmán. Εννοιολογικές αλλά και φυσικές δομές έρχονται να αναδημιουργήσουν την υπάρχουσα πραγματικότητα, φέροντας το βάρος ενός μυθικού αγνώστου.

Σαγηνευτική και καθηλωτική, η δυναμική των έργων προκαλεί τους επισκέπτες να στοχαστούν πάνω στην ατέρμονη ροή του χρόνου. Ενδόμυχες, ιδιωτικές στιγμές περνούν στη σφαίρα του δημοσίου. Ενεργητικές χειρονομίες αμφισβητούν τα όρια μεταξύ εσωτερικού – εξωτερικού χώρου, προσωπικού – κοινωνικού, φυσικού – τεχνητού, τονίζοντας την αλληλεπίδραση και το θόλωμα των διαχωριστικών γραμμών τους.

Η Guzmán δημιουργεί έργα που εκφράζουν τη λεπτή ισορροπία μεταξύ υλικών και οπτικών ποιοτήτων. Το σώμα δουλειάς της για τα Δυο Χωριά αφορά στα πολλαπλά επίπεδα αυτού που ονομάζουμε «φυσικό» και τις αντιφάσεις που το περιβάλλουν.

Το ξύλο, με τις άμεσες αναφορές του σε διαδικασίες κατασκευής, στήριξης και δημιουργίας κατέχει σημαντική θέση στο έργο της. Οι πολλαπλές μορφοποιητικές του δυνατότητες δημιουργούν χώρους μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας, παρουσίας και αναπαράστασης.

Ο πορώδης δομικός ιστός του ξύλου, εικονοποιεί το παρελθόν του και την ιστορία του. Μιλά για το τι είναι τώρα και σε τι μπορεί να μετατραπεί στο μέλλον. Οι δακτύλιοι ανάπτυξής του και οι κόμβοι που έχουν ενταχθεί στην καλλιτεχνική πρακτική αφορούν στη ζωή και το θάνατο, στη δύναμη και την ευαισθησία, στην ένταση και την απελευθέρωση.

Το ξύλο, το οποίο χρησιμοποιείται ως εργαλείο, ως μέσο απεικόνισης, χρήσης στην αρχιτεκτονική ή στην πιο πρωταρχική του κατάσταση – ως δέντρο – ή ακόμα και ως πρόσχημα για να εκμεταλλευτεί την οργανικότητά του στην απεικόνιση του ωκεανού και του ουρανού, έχει τρομερή δύναμη στην απεικόνιση της ζωής. Η αισθησιακότητα των υφών και των χρωμάτων του, το μετατρέπει σε σύμβολο της ίδιας της ζωής. Η Guzman, το χρησιμοποιεί ως σημείο εκκίνησης, ώστε να κινηθεί πέρα από την όραση, προς μια απτική σχέση με τον κόσμο. Δημιουργεί έτσι ρευστούς και ποιητικούς χώρους με συμβολικές προεκτάσεις έχοντας μια διάθεση στοχασμού και περισυλλογής.

Εντάσσοντας και ανεπαίσθητα παρεμβαίνοντας στα φυσικά στοιχεία, σε μια διαρκή αναθεώρηση του νοήματός τους, η Guzman τα εναρμονίζει μέσα από το πρίσμα της καλλιτεχνικής ορμής της. Αποκαλύπτει τις έμφυτες ποιότητες φυσικών υλικών, εκθέτοντας τα βαθιά μοτίβα της εξέλιξης και του χρόνου και την αργή αποκάλυψη της αλλαγής. Συνδέει έτσι τη δουλειά της με το αρχετυπικά οργανικό• διαποτισμένη με μια αίσθηση του ανήκειν σε ένα δεδομένο, αισθητηριακά ορισμένο μέρος όπου οι άνθρωποι κατοικούν μαζί σε έναν κόσμο με νόημα.

Λίγα λόγια για την καλλιτέχνιδα

Η HULDA GUZMÁN (1984, Δομινικανή Δημοκρατία) σπούδασε εικαστικές τέχνες και εικονογράφηση στο Altos de Chavón School of Design στη Δομινικανή Δημοκρατία και το National School of Visual Arts του Μεξικού με ειδικότητα στη φωτογραφία και την τοιχογραφία. Έχει συμμετάσχει σε ατομικές και ομαδικές εκθέσεις στο Σάντο Ντομίνγκο, Λονδίνο, Μαϊάμι, Μαδρίτη, Μεξικό, Νέα Υόρκη, Παρίσι, Σεούλ, Γουατεμάλα και Λος Άντζελες. Τα έργα της βρίσκονται στις μόνιμες συλλογές του Centro León Jimenes (Santiago). Fundación Casa Cortés (Viejo San Juan, Πουέρτο Ρίκο), Antonio Murzi Colleciton (Παναμάς), και σε ιδιωτικές συλλογές στη Δομινικανή Δημοκρατία, την Κίνα, την Ισπανία, τη Γαλλία, την Ιταλία και τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Μαλβίνα Παναγιωτίδη – Heartburner

Τα Δυο Χωριά παρουσιάζουν το Heartburner, την πρώτη ατομική έκθεση της Μαλβίνας Παναγιωτίδη. Η καλλιτέχνις στρέφεται στο παρελθόν ερευνώντας παλιές και ξεχασμένες τοπικές ιστορίες. Η δουλειά της επιμένει στο σημείο που διασταυρώνονται η ιστορία και η μυθοπλασία, το γεγονός και ο μύθος, μέσω της επανεξέτασης των λαϊκών δοξασιών και των συναφών δεισιδαιμονιών και της εξέλιξής τους στο σύγχρονο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο.

Στην έκθεση Heartburner, το σώμα δουλειάς της παίρνει μορφή μέσα από μια ποιητική έρευνα σε ιστορίες του αλλόκοτου στη Μύκονο, συνεχώς ανανεώνοντας και αναθεωρώντας το περιεχόμενο και το νόημά τους. Η Παναγιωτίδη επικεντρώνει την προσοχή της στην κληρονομιά πράξεων που τώρα φαίνονται πέρα από τα όρια του διανοητού.

Τον χειμώνα του 1701, ο Γάλλος βοτανολόγος και περιηγητής Joseph Pitton de Tournefort, ενώ βρισκόταν στη Μύκονο, υπήρξε μάρτυρας της εκταφής ενός χωρικού που είχε θεωρηθεί Βρικόλακας από τον ντόπιο πληθυσμό. Μόλις αφαιρέθηκε η καρδιά του πτώματος, το σώμα κάηκε με στόχο τον εξαγνισμό του. Η πράξη, που καταγράφηκε από τον Pitton, δημοσιεύθηκε αργότερα στο έργο του “Relation d ‘un voyage du Levant”.

Επανεξετάζοντας το παρελθόν του νησιού και μέσα από τις περιγραφές αυτών των τελετουργιών της Μυκόνου στο βιβλίο του Pitton, η καλλιτέχνις δημιουργεί μια σειρά γλυπτών από κερί που συγκροτούν συνδέσεις με τις αρχέγονες δεισιδαιμονίες της τοπικής κοινότητας.

Το «σκάλισμα» και η επαναφορά αυτού του παλιού μύθου, λειτουργεί ως μια ειρωνική μνημονική ανάσταση φέρνοντας στο προσκήνιο τη σύνθετη σχέση μεταξύ παρελθόντος – παρόντος. Οι θρύλοι και τα γλυπτικά ιζήματα τους δεν είναι παρά σκιώδη ίχνη ενός παρελθόντος που με ένα τρόπο είναι ακόμα εδώ. Από αυτή την άποψη, η υλικότητα του κεριού λειτουργεί ως μια αναπαράσταση της μνήμης που επανέρχεται ευμετάβλητη, ανοιχτή σε ανακατασκευές και επανερμηνείες. Υλικό ταυτόχρονα δημιουργίας και δυνητικής καταστροφής – μνήμη που φτιάχνεται και καίγεται.

Λίγα λόγια για την καλλιτέχνιδα

Η ΜΑΛΒΙΝΑ ΠΑΝΑΓΙΩΤΙΔΗ (1985, Αθήνα) σπούδασε Αρχιτεκτονική στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλίας και συνέχισε με μεταπτυχιακές σπουδές στο Universität der Künste, στο Βερολίνο. Έχει παρουσιάσει το έργο της σε ομαδικές εκθέσεις σε μουσεία και χώρους τέχνης στην Ελλάδα και το εξωτερικό όπως τα Μουσείο Μπενάκη (2016, Αθήνα) –σε συνεργασία με το Ίδρυμα ΔΕΣΤΕ και το New Museum, Νέα Υόρκη-, Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, Chalet Society (2015, Παρίσι) HKW (2015, Βερολίνο) Δυο Χωριά (2015, Μύκονος), Palais de Tokyo (2013, Παρίσι) και Athens Biennale (2009). Είναι επίσης μέλος της καλλιτεχνικής/ερευνητικής ομάδας Σαπρόφυτα.