Η συζήτηση με τη Νεφέλη Μαϊστράλη επεκτάθηκε σε διάφορα πρότζεκτ της ανά περιόδους. Άλλωστε μόνο αυτή τη σεζόν συναντάμε το όνομά της σε διάφορα θεατρικά εγχειρήματα: το έργο της «Σπυριδούλες» παρουσιάζεται στο Θέατρο Τζένη Καρέζη. Η ίδια υπογράφει τη δραματουργική επεξεργασία του μυθιστορήματος του Γιάννη Μακριδάκη «Ήλιος με δόντια» που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Θανάση Ζερίτη στο θέατρο Μπέλλος. Ενώ, μαζί με τις Ελένη Ευθυμίου και Σοφία Ευτυχιάδου συνυπογράφει το κείμενο της παράστασης «Στο σώμα της», που αποτελεί έναν ύμνο στο γυναικείο σώμα που παρουσιάζεται αυτό το διάστημα στο Εθνικό Θέατρο.
Επί σκηνής τη Μαϊστράλη την βλέπουμε να παίζει την “Κλαίρη” στο Θέατρο Εμπορικόν στη «μαύρη κωμωδία λαμέ καταστάσεων», του Γιάννη Τσίρου «Κανόνια και τρομπέτες», σε σκηνοθεσία Γιώργου Παπαγεωργίου.
Σχολιάζω πως είναι μια καλή χρονιά στην καριέρα της. Η ίδια συμφωνεί, λέγοντας πως «επιτέλους κάτι σα να έχει “ανοίξει” μετά από τόσα χρόνια στο χώρο». Συγχρόνως μου επισημαίνει πως τόσο για την ίδια, όσο και για πολλούς συναδέλφους & συναδέλφισσες της, αποτελεί ανάγκη η εμπλοκή σε διαφορετικές δουλειές. Εκφράζει την ελπίδα σύντομα κάποιο καλοκαίρι να έχει την “πολυτέλεια” να κάνει κάτι σαν επαγγελματικό διάλειμμα, ώστε να μπορέσει να γράψει απερίσπαστη ένα νέο έργο. Λίγο κάπως σαν την περίοδο της καραντίνας, όπου και μέσω ενός προγράμματος του Δημοτικού Θεάτρου Πειραιά, ολοκλήρωσε το έργο της «Αριστερόχειρες».
Στην κουβέντα μας επικεντρωθήκαμε σε… «Κανόνια και τρομπέτες», ένα έργο στο οποίο θα συναντηθούν ένα ζευγάρι Ρωμά, ένα ζευγάρι τραπεζιτών και δύο όργανα της τάξης σε ένα ρετιρέ στο Κολωνάκι. Συνδετικός κρίκος όλων αυτών των ετερόκλητων ανθρώπων ένα σακουλάκι ναρκωτικών. Σε αυτήν την ιστορία εξαπάτησης, ποιος άραγε θα βγει χαμένος;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
-Πώς αποφάσισες να συμμετέχεις στο «Κανόνια και τρομπέτες»; Τι σε γοήτευσε στο συγκεκριμένο πρότζεκτ;
Στη δουλειά που κάνουμε, που είναι ανθρωπιστική, θεωρώ πως η εκάστοτε ομάδα είναι που παίζει τον πιο σημαντικό ρόλο. Γιατί στο τέλος, αυτό που μένει είναι οι γνωριμίες και οι σχέσεις που έχεις αναπτύξει με τους ανθρώπους.
Έτσι, το πρώτο που με κινητοποίησε πριν καν διαβάσω το έργο, ήταν πως μου δινόταν η ευκαιρία να συνεργαστώ με τον Γιώργο. Με τον Παπαγεωργίου, παρά μια φιλική επαφή που προυπήρχε, δεν είχαμε συνεργαστεί στο παρελθόν, αλλά εκτιμούσα τη σκηνοθετική ματιά του και το πως εργάζεται.
Μετά μου ανέφερε και όλους τους υπόλοιπους του cast (Έλλη Τρίγγου, Στάθης Σταμουλακάτος, Μάνος Καζαμίας, Γιώργος Τριανταφυλλίδης, Μαριτίνα Κουτσοχιώνη) και αναγνώρισα στα ονόματά τους μια ωραία ομάδα, αν και πάλι δεν ήξερα κανέναν προσωπικά, εκτός ίσως της Έλλης, που επειδή είμαστε πιο κοντά ηλικιακά κάπως είχε τύχει και είχαμε συναντηθεί εδώ και εκεί. Πάντως, όλη η ομάδα κούμπωσε γλυκά.
Μετά διάβασα το έργο, στο οποίο μου άρεσε ο τρόπος που παρουσιάζει το τραπεζικό, το χρηματοπιστωτικό σύστημα και το πως σατιρίζει τον παραλογισμό του καπιταλισμού. Αυτή τη θεατρική “έκθεση” του συστήματος την εκτιμώ και ως δραματουργός, αλλά και ως θεατής. Βρήκα απολαυστικά επίσης τα κωμικά στοιχεία του κειμένου του Γιάννη Τσίρου, που ήξερα πως θα μπορούσε να αναδείξει σκηνοθετικά ο Παπαγεωργίου.
Μετά είναι η Κλαίρη…
-Ναι, ήθελά να σε ρωτήσω για τον χαρακτήρα που υποδύεσαι. Πες μας μερικά πράγματα για αυτήν.
Μου άρεσε τρελά το πόσο μπιτσάρα είναι! Δεν είχα υποδυθεί κάποιον αντίστοιχο ρόλο στο θέατρο ως τώρα, με εξαίρεση ίσως τη Βασίλισσα Φρειδερίκη από τους «Αριστερόχειρες», με την οποία η Κλαίρη έχει κάποιες ομοιότητες.
Η Κλαίρη έχει την εξουσία στα χέρια της, θεωρεί πως δεν την αγγίζει κανένας, πως είναι πάνω κι από το νόμο. Αλλά, εκτός από μια «κυρία» της αστικής τάξης, έχει κι αυτήν την απίστευτη ειρωνεία στο λόγο της που θα χαρακτήριζα σχεδόν τρομακτική.
Εμφανίζεται και με αυτό το πράσινο φόρεμα…
-Η απόλυτη “κυρία”, που φέρνει κάπως σε χαρακτήρα του Λουίς Μπουνιουέλ με το εντυπωσιακό της ρούχο, την προσποιητή ευγένειά της και την ακόρεστη όρεξη της για σεξ… Για το κομμάτι της Κλαίρης τι μπορείς να μας πεις;
Η Κλαίρη σε εκείνο το σημείο της παράστασης έχει φτάσει σε πρωτόγνωρα επίπεδα απελπισίας. Δε μπορεί πλέον να μιλήσει για να εκφράσει αυτό που νιώθει, οπότε… ξεσπά σε τραγούδι. Είναι στοιχείο του μουσικού θεάτρου αυτό, όπου όταν οι χαρακτήρες υπερχειλίζουν από κάποιο συναίσθημα καταφεύγουν στο τραγούδι.
-Με αφορμή και πως στο έργο έχουμε δύο χαρακτήρες Ρωμά (Χρόνης & Ρουμπίνη), ήθελα να σε ρωτήσω αν πιστεύεις πως υπάρχουν όρια και απαγορευτικά στην κωμωδία και τη σάτιρα.
Αρχικά, αν ξεκινάμε την κουβέντα για την κωμωδία από τα όρια, νομίζω, έχουμε βάλει αυτογκόλ. Αν η εκκίνησή μας είναι τα όρια θα χάσουμε το δάσος και θα μείνουμε στο δέντρο. Η σάτιρα έχει προκύψει από την – ακόμα και με επικίνδυνο τρόπο – διακωμώδηση όσων συμβαίνουν γύρω μας. Το ίδιο πράγμα έκανε και ο Αριστοφάνης, ο οποίος δέχτηκε απίστευτες αντιστάσεις στην εποχή του. Τα έργα του προκαλούσαν θυμό, μένος, ήταν σε τρομερή σύγκρουση με το περιβάλλον του, στο οποίο ασκούσε κριτική. Σήμερα είμαστε σε μια άλλη εποχή βεβαίως, και με την woke κουλτούρα συζητάμε τα όρια.
Για εμένα όμως, η ουσία έγκειται στο αν μια κωμωδία προσβάλλει – ουσιαστικά προσβάλλει – ή αν έρχεται να προτείνει μια λύση. Αν πρόκειται δηλαδή για ένα κείμενο που αποσκοπεί στο να γελάσουμε κοροϊδεύοντας τον αδύναμο, ή για μια κωμωδία που έχει στόχο να μας αφυπνίσει για το τι συμβαίνει στο εδώ και τώρα ώστε να γίνουμε καλύτεροι.
Σε σχέση με αυτό που κάνουμε στον Τσίρο, στόχος ήταν η ορατότητα αυτών των κοινωνικών ομάδων. Ήθελε να παρουσιάσει Ρωμά χαρακτήρες σε ένα εμπορικό θέατρο, με γνωστά ονόματα, και το έκανε δίνοντας τους ένα θετικό πρόσημο.
Σε αντίθεση με εμένα που ξεκινάω κάπως, αλλάζω, και στο τέλος είμαι παντοδύναμη, ο Χρόνης, μπαίνει στη σκηνή ισχυρός και καταλήγει έρμαιο της δικής μας πλεκτάνης (Κλαίρης – Κωνσταντίνου), άρα του χρήματος, άρα του συστήματος. Ενώ η Ρουμπίνη, είναι η πιο ανθρώπινη από όλους μας, και ενώ περνά από όλα τα στάδια επιλέγει τελικά τον άνθρωπο και όχι το χρήμα.
Όταν ξεκίνησα να διαβάζω το έργο είχα μια αίσθηση πως μπορεί να γίνει επικίνδυνο, παράξενο, γιατί προφανώς αν φέρεις έναν Ρωμά στη σκηνή για να τον κοροϊδέψεις υπάρχει πρόβλημα… Μα ο στόχος της συγκεκριμένης κωμωδίας είναι σαφέστατος γι’ αυτό και δε νομίζω πως μπορεί να προκαλέσει οποιαδήποτε αντίδραση σε σχέση με λοιδορία ή προσβολή.
-Το άλλο που ήθελα να σου σχολιάσω έχει να κάνει με το κοινό. Στην παράσταση που παρακολούθησα εγώ τουλάχιστον, το κοινό ήταν δραστήριο και ενεργό. Εγώ το εξέλαβα θετικά αυτό, ενίσχυσε την εμπειρία μου. Για εσένα πάνω στη σκηνή πώς είναι;
Εμένα τα σχόλια γενικώς όταν είναι ενισχυτικά της πλοκής με βοηθάνε πάρα πολύ γιατί καταλαβαίνω ότι ο άλλος δεν κοιμάται, ότι είναι εδώ μαζί μας. Επίσης στην κωμωδία το να ακούμε το γέλιο προφανώς μας “πουσάρει”, μας ενισχύει, δείχνοντας μας πως λειτουργεί η επικοινωνία με το κοινό.
Η εμπειρία μου επί σκηνής μάλιστα με έχει επηρεάσει και ως θεατή, γιατί δε γελάω δυνατά, και όσες φορές κάνω κωμωδία το σκέφτομαι- πως θέλω να γελάνε. Οπότε πλέον προσπαθώ να ακούγομαι περισσότερο όταν πάω να παρακολουθήσω μια παράσταση συναδέλφων.
Στο «Κανόνια και τρομπέτες» υπάρχει αυτό το αλισβερίσι με το κοινό, σπάμε και τον τέταρτο τοίχο, θέτοντας εμείς τους όρους, δηλώνοντας πως είναι κάτι το ανοιχτό.
Στο θέατρο Εμπορικόν η παράσταση «Κανόνια και τρομπέτες» ανεβαίνει κάθε Τετάρτη στις 20:00, Πέμπτη & Παρασκευή στις 21:00, Σάββατο στις 18:00 & στις 21:00, Κυριακή στις 18:00.
Μη την χάσετε… και να θυμάστε… «Όταν ακούς κανόνια αγόραζε, όταν ακούς τρομπέτες πούλα»!
Photo Credit: Χρήστος Συμεωνίδης
Διαβάστε επίσης:
Κανόνια και Τρομπέτες: Η νέα μαύρη κωμωδία του Γιάννη Τσίρου στο Θέατρο Εμπορικόν