Το άλμπουμ αυτό είναι αποτέλεσμα δουλειάς δυόμιση ετών. Ενηλικιώθηκα ως τραγουδοποιός με την αμεσότητα των πρώτων μουσικών πλατφόρμων. Τα φοιτητικά χρόνια συνέπεσαν με την ανακάλυψη ότι μπορώ να περάσω όλη νύχτα γράφοντας μουσική και το επόμενο πρωί να την μοιραστώ απευθείας μέσω myspace. Οι συγκυρίες δημιουργίας του πέμπτου δίσκου είναι διαφορετικές. Τόσο γιατί η έννοια του χρόνου αποκτά άλλη υπόσταση όταν πηγαίνεις δουλειά, μελετάς βιολί για ακροάσεις ή ολοκληρώνεις μεταπτυχιακό. Όσο και γιατί οι συνεργάτες παραγωγοί που επιλέγεις έχουν τα δικά τους standards ως προς την ταυτότητα του ήχου και η αγάπη τους για το κοινό σας έργο θέλει να δώσει τον χρόνο και τα μέσα για να ανασάνει όπως το έχετε οραματιστεί.
Το άλμπουμ αυτό ήταν σαν να άπλωσα το χέρι για να συνδεθώ ξανά με την ανθρωπότητα μετά την καραντίνα και την έμφυτη ροπή στην μοναχικότητα. Θέλησα να κλείσω μέσα όλα τα όργανα και τους μουσικούς που αγαπώ. Πέραν από τον Φοίβο Δεληβοριά, υπάρχουν μέσα η Sophie Lies και ο Αλέξανδρος Καψοκαβάδης, που εκτιμώ πολύ. Αλλά και οι μουσικοί που έπαιξαν, από τα ξύλινα πνευστά μέχρι το rhodes, είναι άνθρωποι που θαυμάζω για το παίξιμο και την προσέγγισή τους.
Στη μουσική μου υπάρχουν ορατές και αδιόρατες αναφορές στα πράγματα που με εμπνέουν. Τα απέραντα χωράφια, το στραφτάλισμα του νερού, οι μικρές χαρές που παίρνουμε ως δεδομένες, η μυρωδιά του καφέ, η αίσθηση του να ανακατεύεις βούτυρο με ζάχαρη ενώ περιμένεις φίλους, η υφή της σελίδας ενός βιβλίου, τα παράθυρα που φωτίζονται ένα – ένα λίγο πριν πέσει η νύχτα, θυμίζοντάς σου ότι δεν είσαι μόνη. Η Πατησίων και η προδομένη αισιοδοξία της Κατερίνας Γώγου. Ο φόβος της απώλειας και των άδειων δωματίων, η αίσθηση της αδυναμίας όταν σε κυκλώνουν το άγχος και η θλίψη και νιώθεις αγκυλωμένη, οι τριβές της συνύπαρξης, τα σύμβολα της αγάπης σε αποκόμματα εισιτηρίων. Αλλά και η ανάγκη για προσδιορισμό της ταυτότητας, η δύναμη και οι αγώνες του φύλου, τα χαλάσματα μιας κοινωνίας που αποτυγχάνει να προστατεύσει τους θεσμούς και τα μέλη της, η αχόρταγη ανάγκη για προσωπική και συνολική ελευθερία.
Η γραφή μουσικής είναι μια βαθύτερη ανάγκη σύνδεσης με τους γύρω μου. Σκέφτομαι ότι αυτό που νιώθω ίσως αγγίξει κάποιον ακόμα, με την οικειότητα που αισθανόμαστε όταν αντιλαμβανόμαστε την ύπαρξη με τον ίδιο τρόπο. Αυτό κάνει τη δημιουργική διαδικασία φυσική, ήχοι και λέξεις κυλούν σαν νερό, αφήνοντας στο τέλος μια αίσθηση πληρότητας. Έπειτα έρχεται ένα από τα πιο αγαπημένα μου κεφάλαια η ενορχήστρωση, το στρώσιμο ήχων μέχρι να στηθεί η ιστορία που έχω φανταστεί, με όλα της τα μικρά και μεγάλα σύμπαντα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Οι αναφορές μου νιώθω ότι είναι και η αισθητική μου. Τα παζλ και τα κολλάζ της παιδικής ηλικίας στον τρόπο που ενορχηστρώνω, οι πρόβες κλασικής μουσικής της μητέρας μου στον τρόπο που αναπτύσσω μουσικά θέματα, αλλά και οι ροκ συναυλίες στο Ρόδον με τον πατέρα μου, τα soundscapes των videogames του αδερφού μου, η ροή της αφηγηματικότητας των ελληνικών ταινιών της γιαγιάς μου, στο πώς να φτιάξω μια ιστορία με πολλές υφές. Και υπάρχουν και τα συννεφιασμένα κέλτικα βιολιά, οι βαλκανικές πολυφωνίες, η πεντατονία της άπω ανατολής, το σύμπαν των Radiohead, η σκονισμένη μελαγχολία των Elliott, στην ανάγκη για ανήκειν σε κάτι πέρα από το genre και το ιδίωμα.
Τα «Γήπεδα» ξεκίνησαν σαν ένα όνειρο, είδα τη μουσική στον ύπνο μου. Και ως όνειρο μπαίνει και βγαίνει σε κόσμους. Το Μουντιάλ του 2010, διαβάζοντας παράλληλα για Διεθνές Δίκαιο, θρηνώντας έναν φίλο. Οι χορογραφίες των παικτών στο γρασίδι, οι χορωδίες στις κερκίδες. Ο κόσμος σε πλατείες και μπαλκόνια. Η βεβιασμένη διαλειτουργικότητα αθλήματος και ιστορίας, μεταφέροντας τους συμβολισμούς της φανέλας σε νεαρούς παίκτες που δεν βίωσαν αγώνες εργατών και εξαφανίσεις συγγραφέων που μίλησαν για τα καθεστώτα στη χώρα τους. Το ερώτημα αν οι αθλητές οφείλουν να έχουν πολιτικό λόγο ή όχι. Ο φανατισμός. Η βία. Ο ρατσιστικός λόγος. Τα «Γήπεδα» είναι η μικρογραφία μιας κοινωνίας με τις άγριες χαρές, τις ορμές, τις συγκινήσεις, τα βίαια ένστικτα και τα απύθμενα σκότη της. Ο Φοίβος ήρθε και έκανε όλον αυτόν τον κόσμο ένα, τον έκανε παραμύθι και αλήθεια και νανούρισμα μαζί, με το τρυφερό, καθαρό τραγούδισμά του. Αγκάλιασε αυτό το εγχείρημα και δεν έχω λόγια να περιγράψω την ευγνωμοσύνη μου που αντιμετώπισε με τέτοια ευγένεια και σεβασμό το project μιας μικρής τραγουδοποιού. Σκέφτηκα να ντύσω αυτό το τραγούδι με ένα βίντεο – κολλάζ για να παραμείνουν τα «Γήπεδα» στο σύμπαν του ονείρου. Χρησιμοποίησα για background φιλμ φωτογραφίες που έχω τραβήξει από αγαπημένα μέρη, έφτιαξα δωμάτια με αντικείμενα σαν από πηλό, σκιτσάκια με σώματα σε ποδοσφαιρικές κινήσεις, έβαλα από πάνω πορτραίτα των φίλων μου και συμπλήρωσα την κίνηση με ασπρόμαυρα βίντεο ματς και χορωδιών από το αρχείο της ψηφιακής βιβλιοθήκης Europeana, η οποία ήταν και το αντικείμενο της μεταπτυχιακής μου εργασίας. Με τη συμμετοχή και σχεδόν όλων μου των φίλων στη χορωδία, τα «Γήπεδα» κλείνουν μέσα τους όλους τους κόσμους που συγκρούστηκαν και μπολιάστηκαν εντός μου, από την πίεση της ακαδημαϊκής ζωής και τη μοναχικότητα, στην απελευθέρωση των σταδίων και την αφοπλιστική συνειδητοποίηση ότι όσο και αν ξεχαστείς, οφείλεις να παραμένεις πάντα μέλος του συνόλου.
Photo credits: Theo Vranas
