Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι 2017 στο Μουσείο Μπενάκη

Η έκθεση Νέοι Έλληνες Φωτογράφοι, από το 1987 επιχειρεί να συμβάλλει στην προσπάθεια των νέων καλλιτεχνών για πρόσβαση στον εικαστικό χώρο και να αναδείξει την καλύτερη τρέχουσα φωτογραφική παραγωγή Ελλήνων δημιουργών ηλικίας έως και 35 ετών.

Στη φετινή έκθεση παρουσιάζονται 15 φωτογραφικές εργασίες νέων και πολλά υποσχόμενων δημιουργών, οι οποίες επιλέχθηκαν ανάμεσα από 700 προτάσεις. Ετερόκλητα στοιχεία και διαφορετικές προσεγγίσεις διασταυρώνονται, αντανακλώντας τη «φρεσκάδα» της σύγχρονης οπτικής.

Καλλιτέχνες:

Γεωργία Μπάντιου — Humans in nature

Στη σειρά Humans in nature παρουσιάζονται σκηνοθετημένα πορτραίτα νέων ανθρώπων οι οποίοι είναι όλοι κάτοικοι της Αθήνας, ζουν στους γρήγορους ρυθμούς και στο άγχος που δημιουργεί μια μεγάλη πόλη. Θέλησα να προτείνω μια δυνατότητα διαφυγής από αυτή τη κατάσταση και να κατευθυνθώ προς ένα τοπίο φυσικό όπως είναι το πάρκο που εμπεριέχει  την εικόνα τέτοιου τοπίου το οποίο βρίσκεται μέσα στη πόλη. Το ανθρώπινο στοιχείο εντάσσεται στη φύση, αγκαλιάζεται από αυτήν μέσα από την πυκνή βλάστηση. Η άκαμπτη στάση του σώματος μπορεί να παρομοιαστεί ως ένας κορμός δέντρου θέλοντας να δείξω ότι ο άνθρωπος ακόμα και ζώντας στη πόλη μπορεί να εναρμονιστεί με τη φύση εφόσον αποτελεί ουσιαστικά μέρος της.

Έλενα Μπουντουράκη — Looking for Summer in the Middle of My Adulthood

Τεχνητά φλάσμπακ και στιγμές του τώρα. Ανακατεύοντας το οικογενειακό αρχείο µε νέο υλικό και το αναλογικό µε το ψηφιακό, το φωτογραφικό μέσο γίνεται ένα εργαλείο εξερεύνησης μεταξύ του εαυτού και της οικογένειας, του αληθινού και της παραίσθησης.

Η σειρά αποτελείται από 47 εικόνες (μονές και δίπτυχα), παρουσιαζόμενες αρχικά µε τη μορφή βιβλίου και αποκτώντας νέες μορφές στην πορεία.

Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson — A Repeat?

Στην παρούσα σειρά από πορτραίτα, γίνεται χρήση του φωτογραφικού κάδρου που αναλαμβάνει ρόλο παρόμοιο με εκείνον του πίνακα ζωγραφικής. Αναπαράγονται σημαντικοί πίνακες του Johannes Vermeer με την διαφορά ότι στην κάθε σύνθεση έχει προστεθεί ένα σύγχρονο αντικείμενο. Στόχος είναι να δείξει ότι μια φωτογραφία μπορεί να έχει νοηματικά ίση βαρύτητα με έναν πίνακα ζωγραφικής, παρουσιάζοντας την συνύπαρξη δύο αιώνων: του 17ου και του 21ου.

Ο συνδυασμός ξεχωρίζει για τον ρόλο της σκηνοθεσίας που εισάγεται σε αυτή τη σχέση φωτογραφίας και ζωγραφικής. Ο ζωγράφος δούλευε σε στούντιο με camera obscura που είχε τις διαστάσεις μικρού δωματίου και ο ρόλος του ήταν όμοιος με εκείνον του φωτογραφικού φιλμ. Με τη βοήθεια ενός καθρέφτη αποτύπωνε το είδωλο της σύνθεσης στον τοίχο όπου ήταν αντίθετο και αντεστραμμένο. Τα πορτραίτα αυτά, είναι μία σύγχρονη πραγματικότητα σκηνοθετημένη με ψηφιακή κάμερα.

Χριστίνα Κουγιουμτσίδου — Sunless Days

Το γεωργιανό αυτοπορτραίτο καταδιώκεται από Σοβιετικά απομεινάρια. Η σύγχυση του λαού μπορεί να περιγραφεί ως ένα συναίσθημα που βρίσκεται μεταξύ δύο τάξεων, δύο χρόνων, δύο συστημάτων (σοβιετικό/μετασοβιετικό). Κατά τη διάρκεια όλων των πολιτικών αλλαγών τα τελευταία 25 χρόνια ,υπάρχουν μέρη κι άνθρωποι που έχουν ξεχαστεί από την κυβέρνηση είτε έχουν μετατραπεί σε αυτο-έγκλειστα τοπία και προσωπικότητες ώστε να επιβιώσουν μια είδους μετά σοβιετικής κατάθλιψης.

Η καθημερινή αναμέτρηση της τοπικής κουλτούρας με αυτή της παγκόσμιας οικονομίας καθώς και την αδυναμία των παλαιότερων γενιών να αποδεχτούν την κατάρρευση του σοβιετικού καθεστώτος αλλά και την αγωνία των νεότερων για την απόκτηση μιας αυθεντικής εθνικής ταυτότητας που θα έχει αποποιηθεί κάθε σοβιετικό κατάλοιπο συνδυάζοντας τα γεωργιανά ήθη κι έθιμα με εκείνα της Ευρώπης, είναι γεγονός.

Γιώργος Κουρτίδης — Delivery Order

Το τηλέφωνο χτυπά. Η εντολή παράδοσης (Delivery Order) τοποθετείται. Μπορείτε να φανταστείτε πόσα πράγματα μπορεί να κινητοποιηθούν από ένα email; Πόσοι άνθρωποι, μηχανές, εργοστάσια και αποθήκες μπορούν να συντονιστούν ύστερα από μια εντολή ενός λεπτού; Μπορείτε να φανταστείτε τι γίνεται πίσω από την σκηνή;

Είναι μια διαδικασία που διαρκεί 24 ώρες το 24ωρο και λαμβάνει χώρα στον εργασιακό μου χώρο στην βιομηχανική περιοχή της Θεσσαλονίκης.

Πάνος Μαζαράκης — I jumped into a lake and i woke up on the 9th floor

Τι συμβαίνει όταν ξυπνάς μια μέρα και όλα γύρω σου έχουν αλλάξει ;

Είσαι μέρος της αλλαγής ή έχεις επιχειρήσει πάνω της ; Χωρίς να μπορείς να την προσδιορίσεις με ακρίβεια γύρω σου,μέσα σου… Αιφνιδιάζεσαι ή είναι τελικά όλα όπως τα φανταζόσουν,μόνο πιο αδρανή,πιο ανάξια των φόβων σου,που παρόλα αυτά σε καθιστούν περιέργως ακόμα πιο αδύναμο,ακόμα πιο αναποφάσιστο, ακόμα πιο εξόριστο από ιστορία;

Στο Παρίσι,μέσα από εικόνες λυτρωτικές,άλλοτε επώδυνες και αναγκαίες,καταγράφονται οι στιγμές ενός κόσμου που χάνεται ( ; ) – γεννιέται ( ; ), μιας σχέσης που αλλάζει ( ; ).

Ηλιάνα Μεϊντάνη — Land(e)scape

Η φωτογραφικό σειρά«Land(e)scape» αποτελεί μια αναφορά στο ύφος και την αισθητική της τοπιογραφίας του κινήματος του ρομαντισμού όπου κυριαρχεί μια σχέση δυνατής έλξης προς τη φύση. Τα ελληνικά τοπία που επελέγησαν σε αυτή την ενότητα διακρίνονται για τη στατικότητα και την ηρεμία τους, κατέχοντας ωστόσο μια μυστηριώδης δύναμη που αναμιγνύει τα όρια μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας. Σημαντικό ρόλο στις εικόνες κατέχει η ανθρώπινη φιγούρα που περιπλανάται στο τοπίο και αναλαμβάνει το ρόλο ενός σιωπηλού, αινιγματικού παρατηρητή όπου τα τοπία μοιάζουν περισσότερο με «ακτινογραφία» των διαθέσεων του. Όπως στην ρομαντική ζωγραφική, το τοπίο θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως καθρέφτης της κατάστασης του νου.

Απώτερος σκοπός της τοποθέτησης του ανθρώπου μέσα στο τοπίο είναι η ταύτιση του θεατή με αυτόν, η συναισθηματική σύνδεση της διάθεσης του παρατηρητή με τον θεατή, ένας φωτογραφικός σχολιασμός πάνω σε όλα τα τοπία της φαντασίας και του μυαλού μας, παροτρύνοντας τους θεατές να ταξιδέψουν εκτός από κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Κυριάκος Μιχαηλίδης — Terra Drama

Το “Terra Drama” αφορά τοπία που με περιβάλλουν με όρους γεωγραφικής εγγύτητας, τα οποία όμως δε βρίσκονται πάντα «εκεί», περιμένοντας τον φωτογραφικό μου φακό να τα συναντήσει. Επαναπροσδιορίζονται αδιάκοπα, υπενθυμίζοντας διαρκώς την ατελή τους σημασία αλλά και την ελλειμματική αντίληψή μου γι’ αυτά, τόσο στο «τότε» του φωτογραφικού χρόνου, όσο και στο κάθε νέο τους κατασκευασμένο παρόν. Για το λόγο αυτό η αφορμή -τα τοπία στις παρυφές της πόλης που γεννήθηκα και ζω- είναι το θέμα που χρησιμοποιώ για να μιλήσω για τα ζητήματα που με απασχολούν, για τις λεπτές δονήσεις των τόπων και το κρυμμένο μυστικό ενός σημείου του χρόνου που δεν θα επαναληφθεί. Στο “Terra Drama” ο χρόνος, η κάθε φθορά, απαλλάσσει από τα φτιασίδια, προσθέτει, αποκαλύπτει και δεν παραμορφώνει. Κι αυτό είναι που επιχειρώ να αναγνωρίζω συγκινησιακά, αντικρίζοντας τον κάθε τόπο στα επιμέρους σημεία του.

Στεφανία Ορφανίδου — The Pendulum’s Sensitivity

Tον Απρίλιο του 2009, μια ισχυρή σεισμική δόνηση ισοπέδωσε σχεδόν ολόκληρο το ιστορικό κέντρο της πόλης L’Aquila στην κεντρική Ιταλία.  Η πόλη, από τη μία μέρα στην άλλη, ερήμωσε. Λόγω της ιδιαίτερης πολιτιστικής της κληρονομιάς, η απόφαση για την ανοικοδόμησή της ήταν άμεση. Οχτώ χρόνια αργότερα, η πόλη αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα εργοτάξια στην Ευρώπη. Το λαβυρινθώδες σύμπλεγμα του ιστορικού της κέντρου αποτελεί ένα μυστηριώδη τόπο, όπου τη μέρα κατακλύζεται από τη σκόνη των εγκαταλειμμένων κτιρίων και αυτών υπό ανοικοδόμηση, ενώ τη νύχτα το σκοτάδι καταπίνει τους στενούς δρόμους, η υπερβολική ησυχία σε ταράζει. Η ανθρώπινη απουσία, τα ίχνη μιας περασμένης ζωής διάσπαρτα ανάμεσα στα ερείπια, προκαλούν την αίσθηση μιας πόλης-φάντασμα, ενός τόπου ανοίκειου και συνάμα σαγηνευτικού, που σε προσκαλεί να τον ανακαλύψεις.

Άννα Παντελιά  — CERN – European Organisation For Nuclear Research

Το CERN είναι ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Πυρηνικών Ερευνών και θεωρείται το μεγαλύτερο και πιο αξιόλογο πείραμα σωματιδιακής φυσικής. Βρίσκεται στη Γενεύη και φιλοξενεί επιστήμονες, μηχανικούς και φοιτητές 113ων εθνικοτήτων. Μετράει ήδη αρκετές σημαντικές επιτυχίες στον χώρο της επιστήμης με πιο σημαντικό την ανάπτυξη του Παγκόσμιου Ιστού (World Wide Web) και, πρόσφατα, το 2012, το 85,0*Higgs. Από το 2012 μέχρι και το 2014 είχα την ευκαιρία να βρεθώ ως επίσημη φωτογράφος του CERN και στα πλαίσια της αναβάθμισης του Μεγάλου Επιταχυντή Αδρονίων (LHC) είχα την ευκαιρία να καλύψω τις εργασίες στο τριάντα τριών χιλιομέτρων τούνελ όπως και στους ανιχνευτές. Οι φωτογραφίες μου έχουν ως στόχο όχι μόνο να παρουσιάσουν το επιβλητικό μέγεθος του πειράματος αλλά και τη σημαντικότητα του στόχου του. Να διερευνηθεί δηλαδή η θεμελιώδης δομή του σύμπαντος.

Κωνσταντίνα Πέππα — Albania

25 χρόνια μετά  την  πτώση του  καθεστώτος η Αλβανία ακόμα ψάχνει. Ψάχνει  το  δρόμο προς το όνειρο της δυτικής ευημερίας, παλεύει να καλύψει τον  χαμένο  χρόνο της  απομόνωσης.

Elizabeth Rovit — Multiverse

«Multiverse. Η θεωρία ύπαρξης πολλαπλών συµπάντων και παράλληλης πραγματικότητας»

Το Multiverse είναι μια προσωπική συλλογή από αλληλένδετες λεπτομέρειες της εσωτερικής ανάγκης µου να απομονώσω και να δημιουργήσω μια στιγμή στον χρόνο, εξερευνώντας διαφορετικές πτυχές της πραγματικότητας. Δυο διαφορετικοί κόσμοι μπορεί να µη διασταυρωθούν ποτέ όμως είναι πολύ πιθανό να αλληλεπιδρούν μεταξύ τους. Αυτό το εν εξελίξει έργο εξερευνά τη δυναμική διαφορετικών κόσμων, όπως αυτοί επηρεάζουν ο ένας τον άλλο αποτυπώνοντας τα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας, μεταξύ ζωής και θανάτου. Όρια μεταξύ οικείου και αγνώστου. Τα ζώα που λειτουργούν ως μετουσίωση της ανθρώπινης μορφής και συµπεριφοράς και το συνεχώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον, συναντώνται μέσα σε αυτή την υπαρξιακή αναζήτηση.!

Πολύκαρπος Σιακαλλής — Leathered Skins, Unchained Hearts – The Queens of Marok

Πρόκειται για ένα φωτογραφικό σχέδιο για τις γυναίκες της Αφρικανικής heavy metal σκηνής στην Μποτσουάνα γνωστή με το όνομα Μαρόκ. Σχετίζεται με μερικές γυναίκες οι οποίες χρησιμοποιούν την σκηνή σαν την πλατφόρμα για να εκφραστούν, να αναγνωριστούν και να αποκτήσουν ελεύθερη σκέψη, Το Μαρόκ είναι κυρίως για άνδρες και πάντοτε οι άνδρες ακούγονταν. Αυτό που περισσότερο με ενδιέφερε ήταν οι γυναίκες γιατί είναι πολύ πιο δύσκολο από έναν άνδρα να γίνει μια γυναίκα ρόκερ στην Μποτσουάνα γιατί η κοινωνία είναι γενικά συντηρητική και πατριαρχική και απαιτεί από την γυναίκα να είναι σοβαρή, υπάκουη και κυρία στην συμπεριφορά.

Δημήτριος-Ανδριανός Σιδηροκαστρίτης — Tower

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες, ένας από τους σημαντικότερους εκπροσώπους του λογοτεχνικού ρεύματος του «μαγικού ρεαλισμού» , στα περισσότερα διηγήματα  του δημιουργεί ως τόπο αφήγησης  ένα φανταστικό χωριό το Μακόντο. Ένας τόπος υπαρξιακής εμμένειας, όπου οι άνθρωποι αναστατώνονται από τις μνήμες και τα φυσικά στοιχεία, η θάλασσα ξεχύνεται με όλους τους δυνατούς τρόπους κατακλύζοντας τους ήρωες με πόθους , αναμνήσεις , καβούρια , υπενθυμίζοντας τον επικείμενο θάνατο του κάθε όντος.

Ο Πύργος για μένα αποτελεί ένα αντίστοιχο σκηνικό υπόβαθρο, ένας τόπος διαιρεμένος μόνιμα ανάμεσα στην αναλλοίωτη πραγματικότητα της Ελληνικής επαρχίας και των παιδικών βιωμάτων που αλλοιώνουν την πραγματικότητα διεκδικώντας έναν δικό τους μαγικό-ονειρώδη χώρο.

«Τα πράγματα έχουν τη δική τους ζωή», διαλαλούσε ο τσιγγάνος με τραχιά προφορά, «φτάνει μόνο να ξυπνήσεις την ψυχή τους».

Κωνσταντίνος Τούντας — Σκοτεινά Φυτά

Στο φως της ημέρας υπάρχουν. Συνήθως, με μια πρώτη ματιά δεν φαίνονται, γίνονται ένα με το περιβάλλον τριγύρω. Κι όμως πασχίζουν να ξεχωρίσουν. Φόρμες ιδιαίτερες, χρώματα ζωντανά, σε καλούν να πας πιο κοντά. Κάποια μικρά, αναπτυσσόμενα, κάποια μεγάλα και δυνατά, άλλα άρρωστα, σχεδόν νεκρά, αν μη τι άλλο όλα τους επιβλητικά και μοναδικά. Αρκεί να δεις… Και όταν φύγει το φως; Η μνήμη κάποιες φορές ξεγελά. Στο σκοτάδι δεν υπάρχουν πλέον τα χρώματα, οι φόρμες, τα φυτά. Τώρα όλα σχεδόν γίνονται ένα. Η φωτογραφική μηχανή γίνεται μέσο αναζήτησης και το φλας αποδεικνύεται αποκαλυπτικό. Γι’ αυτό το ένα εξηκοστό του δευτερολέπτου ξανά-υπάρχουν, σπάνε το απόλυτο μαύρο και εμφανίζονται μοναχικοί πρωταγωνιστές με μια ιδιαίτερη ομορφιά, έως ότου χαθούν και πάλι στην ησυχία της νύχτας…

[Φωτογραφία θέματος: Δημήτριος-Ανδριανός Σιδηροκαστρίτης]

Διαβάστε επίσης: 

Επετειακό Athens Photo Festival 2017 στο Μουσείο Μπενάκη | 14 Ιουνίου – 30 Ιουλίου 2017