Η Gallerie Mirkou παρουσιάζει για πρώτη φορά την διατομική έκθεση των νέων καλλιτεχνών, Νίκης Βαρελίδου και Ευάγγελου Τάσιου. Η έκθεση αυτή πραγματεύεται από την μια τις χαμένες πόλεις και τους ανθρώπους μέσα σε αυτές που ψάχνουν να χωρέσουν σε οικεία περιβάλλοντα και από την άλλη πραγματεύεται τον αγροτικό τρόπο ζωής και την πάλη των ανθρώπων στην ύπαιθρο.
Νίκη Βαρελίδου
Μια σειρά έργων χαρακτικής με οδηγό τους το μαύρο, το κόκκινο, το μπλε αλλά και το λευκό μελάνι, εστιάζουν στο καθημερινό και το οικείο. Σε αυτό το ήρεμο περιβάλλον το παράδοξο κάνει την εμφάνιση του και έρχεται να συνυπάρξει με την πραγματικότητα που μας περιβάλλει. Πόλεις χαμένες από τον χρόνο, γεμάτες σκάλες που οδηγούν κάπου ή σταματούν απότομα. Χαμένες πόλεις που ποτέ κανείς δεν πρόσεξε, κανείς δεν πρόσεξε τα αιωρούμενα ψάρια ή τους ανθρώπους της. Ξεχασμένοι και αυτοί, τους έχει πάρει ο χρόνος αγκαλιά , ενδιάμεσες υπάρξεις , που άτσαλα προσπαθούν να ταιριάξουν τα σύννεφα. Άνθρωποι οικείοι, δικοί μας , αδιάφοροι θα έλεγε κανείς, το μόνο που θέλουν είναι να μπουν ξανά στην θάλασσα, να θυμηθούν πως είναι να ανασαίνεις. Ένας φόβος ότι υπάρχουμε αλλά δεν υπάρχουμε, ότι θέλουμε τόσο πολύ να υπάρξουμε που τελικά ξεχνάμε το πως, και χανόμαστε στις φανταστικές πόλεις με τους ξεχασμένους ανθρώπους που καμιά φορά μας προκαλούν γέλιο μπροστά στην αμηχανία του αναπόφευκτου.
Ευάγγελος Τάσιος
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μεγαλώνοντας και ζώντας, μέχρι και σήμερα στην ελληνική ύπαιθρο, με γονείς κτηνοτρόφους και αγρότες, ο Ευάγγελος Τάσιος είχε την τύχη να έρχεται σε επαφή με μία βουκολική καθημερινότητα η οποία έχει επηρεάσει άμεσα το καλλιτεχνικό του έργο. Τα έργα του συνυφασμένα με τον αγροτικό τρόπο ζωής και την ζωή στο ύπαιθρο αποτυπώνουν γεωργικά εργαλεία καθώς και ζώα. Η καθημερινή του τριβή με τα ζώα και ειδικότερα με τα πρόβατα έχει αποτελέσει πηγή σκέψεων και προβληματισμών όσων αφορά τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται η σύγχρονη κοινωνία τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής αλλά και την αξία που του αποδίδει.
Στην προσπάθεια του να εντάξει στα έργα του νέες μεθόδους αποτύπωσης των υφών, ασχολήθηκε με τα γεωργικά εργαλεία και την σύνδεση που έχουν αυτά με τους ανθρώπους. Αν υποθέσουμε πως άνθρωπος της σύγχρονης ελληνικής υπαίθρου συμβολίζεται μέσω αυτών των γεωργικών μηχανημάτων οι παρομοιώσεις που γεννιούνται είναι πολλές. Για παράδειγμα ο ξεχασμένος από την εύνοια του κράτους εργάτης γης, που δουλεύει ανεξαρτήτως ωραρίου, καιρικών και οικονομικών συνθηκών μη γνωρίζοντας αν οι κόποι του θα αποδώσουν καρπούς μπορεί να συνδεθεί με το λειτουργικό αλλά ταυτόχρονα παρατημένο στην ύπαιθρο αλέτρι. Η αποτύπωση της φτώχειας και της ανέχειας αποδίδεται μέσω των ξεχασμένων και σκουριασμένων μηχανημάτων, τα οποία ίσα που συντηρούνται από τον εργάτη ώστε να τον εξυπηρετήσουν για μία σεζόν ακόμη.