Σε μια χρονιά που η βία, ο πόνος και ο φόβος μας έγιναν συνήθεια οι Μάγισσες είναι για μένα ένα καταφύγιο. Ένα ιερό μιας περίεργης θρησκείας. Πηγαίνω τέσσερις ώρες νωρίτερα στην Πλύφα και στην αρχή περιμένω. Κοιτάζω έξω όπως οι γυναίκες που περίμεναν τα παιδιά τους από τον πόλεμο και δεν είχαν νέα τους και περίμεναν στην αυλή. Μέρες, μήνες. Δεν έρχεται κανείς ακόμη. Ξεκινάω τις δουλειές για την παράσταση. Μέχρι που ξεκινά η παράσταση και συνεχίζω τις δουλειές. Ακολουθώ πιστά τις σκηνοθετικές μου οδηγίες. «Ξεκινάς με δουλειές. Μπαίνεις γρήγορα και στοκάρεις τον τοίχο. Στέκεσαι, θαυμάζεις, ‘’Ωραία’’ λες και φεύγεις τρέχοντας. Κουβαλάς δύο εξάδες νερό. Μπαίνεις τις στήνεις στο οχυρό με αφοσίωση, με προσοχή, τις ελέγχεις και φεύγεις τρέχοντας. Μπαίνεις μέσα γρήγορα για να προσευχηθείς στις εικόνες και ξαφνικά η ταχύτητα αγριεύει, ο χρόνος συμπυκνώνεται. Προσεύχεσαι πραγματικά σε κάθε εικόνα που έχεις μπροστά σου κάνοντας τον δικό σου σταυρό. Ρουφηχτό φιλί στην Μέρλιν και τον Αρτώ -για σήμερα-. Φεύγεις τρέχοντας, χτυπάς το πόδι σου στον σκουπιδοτενεκέ και φωνάζεις. Πραγματικά να φωνάζεις. Από πόνο, από απελπισία. Μπαίνεις από έξω μετά από πολύ ώρα. Αντιστάσου στον χρόνο, μην τα κάνεις εύκολα, μην θες να ευχαριστήσεις τους άλλους, πάρε χρόνο. Μπαίνεις από έξω με μεγάλη ταχύτητα κουτσαίνοντας κρατώντας δύο εξάδες νερό και τις τοποθετείς με προσοχή στο οχυρό σου. Το φροντίζεις και ξαναξεκινάς όλες τις δουλειές από την αρχή. Επαναλαμβάνεις τρείς φορές όλες τις δουλειές-στοκάρισμα, νερά, προσευχή, νερά- και κάθε τόσο ελέγχεις την κόρη, να δεις αν είναι καλά εκεί στο κλουβί της. Ακούς την μουσική της Ειρήνης. Κοίτα την πραγματικά. Πόσο αθώα παίζει την βιέλα της. Και άκου την. Σε λίγο θα έρθουν να την πάρουν να την σοδομίσουν πρέπει να την οχυρώσεις να την προετοιμάσεις. Όποτε νιώθεις απελπισία λέγε το «Απελπισία» κάνοντας δουλειές. Και ο λόγος θα προκύψει ως προέκταση του μόχθου σου. Έτσι να προκύψει. Όχι τοποθετημένος και φτιαγμένος αλλά από την ταλαιπωρία. Όλα είναι δουλειές. Ασταμάτητα.» Με αυτή την πίστη σε αυτό που κάνουμε φτιάχτηκε η παράσταση αυτή. Μέσα από την ζωή για την ζωή. Με υλικά χειροπιαστά. Πως αλλιώς να μιλήσεις για την απελπισία, τον μόχθο αν δεν είναι πραγματικά εκεί. Όλα. Για την ανάσα σου που τελειώνει. Τελευταία σκηνή. Ακολουθείς τις οδηγίες «Φωνάζεις τον Στέλιο απέξω. «Στέλιο έλα». Είναι η τελευταία σου προσπάθεια να μιλήσεις για την βία αυτή. Το παίρνεις απόφαση. Ο Στέλιος πλησιάζει σιγά κρατώντας ένα σουβλάκι και έχοντας δυνατά το «Μυστικέ μου έρωτα» Κατερίνα Στανίση. Ο Ασάντ παραμένει στην ψησταριά. Όσο πλησιάζει τον θαυμάζεις είναι ο Άντρας. «Τέλειε. Δία. Τέλειε εσύ. Πέρνα μέσα και εκπλήρωσε τις προσευχές μου». Αγαμέμνων, Αισχύλος. Κάθεται στο τραπέζι. Πάνω του θα δείξεις όπως στις εκπομπές μαγειρικής πως θεραπεύουμε την γυναίκα αν δεν μπορεί να κάνει παιδιά. «Ξαπλώνουμε την γυναίκα ανάσκελα, δένουμε τα πόδια της από μία σκάλα, την ταρακουνάμε από την μεριά του κεφαλιού ενώ σπρώχνουμε με το χέρι την μήτρα προς τα μέσα» Ιπποκράτης, Μαιευτική. Τον ξαπλώνεις, του σηκώνεις τα πόδια, του ταρακουνάς το κεφάλι και με το χέρι σου σπρώχνεις ανάμεσα από τα πόδια του…»
Σήμερα είμαστε γεμάτοι. Είμαι πολύ χαρούμενη. Αλλά πως θα περνάω ανάμεσα από τον κόσμο για να κάνω τις δουλειές μου. «Να είσαι ευγενική μαζί τους μην τους σπρώχνεις όπως έκανες εχθές.»
Διαβάστε επίσης:
«Μάγισσες – Μέρος 3ο: Επιδόρπιο», σε σκηνοθεσία Θανάση Δόβρη στο Βιομηχανικό Πάρκο ΠΛΥΦΑ