Ο Νίκος Αρβανίτης παρουσιάζει την δεύτερη ατομική του έκθεση στη γκαλερί a.antonopoulou.art τη Δευτέρα …
10 Ιανουαρίου 2011. Πρόκειται για έναν από τους ανερχόμενους νέους καλλιτέχνες με σπουδές στην Αυστρία και την Γερμανία, ο οποίος μετά την ποπ κουλτούρα που ασχολήθηκε στη προηγούμενη έκθεση, έρχεται και αγγίζει το θέμα της πολιτικής.
Με τις πρόσφατες δημιουργίες του, τα πολυγωνικά φυσικά τοπία και τα τρισδιάστατα πετρώδη βουνά, τους επίπεδους όγκους και τα μικρά “πέτρινα” γλυπτά του, επιχειρεί να διατυπώσει το περίγραμμα μιας σύγχρονης εικαστικής αλληγορίας.
Είναι μια αλληγορία για το χαρακτήρα που αποκτά η πολιτική στις κοινωνίες της εποχής μας. Εποχή που έχει επικαθοριστεί από την παρακμή των πολιτικών αφηγήσεων του 20ου αιώνα, περίοδο στιγματισμένη από τη διάψευση των μεγάλων κοινωνικών οραμάτων και τη διάλυση των κυριότερων φαντασιακών και ιδεολογικών δομών που τα συνόδευαν.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μιλάμε βεβαίως για μια εποχή μεταβατική. Όπου η πολιτική σαν μορφή αλλά και σαν περιεχόμενο έχει χάσει πια το χαρακτήρα της κοινωνικής συμμετοχής και της συμπύκνωσης αντίπαλων κοινωνικών στόχων και ιδεών. Στη θέση της υπάρχει πλέον αυτό που θα ονομάζαμε μη-πολιτική.
Η αφετηρία της αλληγορίας του Αρβανίτη για αυτή την συγκεκριμένη περίοδο βρίσκεται μέσα στο φυσικό κόσμο. Σε ένα από τα ευτελέστερα υλικά αυτού του κόσμου, στην πέτρα. Η πέτρα είναι παρούσα με τις φυσικές και ψυχολογικές της ιδιότητες, τους γεωγραφικούς σχηματισμούς της και τις άπειρες μορφικές της παρουσίες.
Αυτό το διαχρονικό, ίσως και το πιο αρχαϊκό και άφθονο (μαζί με το νερό) υλικό του πλανήτη πραγματώνεται εδώ ως ένα χρήσιμο εννοιολογικά σύμβολο-εργαλείο.
4ιότι η πέτρα μπορεί να σηματοδοτήσει (ακόμα και να ονοματοδοτήσει) όλες σχεδόν τις σημαντικές όψεις κάθε ιστορικής εποχής.
Πολύ συχνά η τέχνη ως μορφή αφήγησης του χώρου και του χρόνου μπορεί να ιδωθεί ως περίπου ταυτόσημη με την ιστορία του πολιτισμού και των κοινωνιών. Ως ένα μεγάλο ταξίδι από την εντοπιότητα προς την οικουμενικότητα, από την επιθυμία προς την διάψευση, από το έδαφος της πραγματικότητας προς τον κόσμο του φαντασιακού και συχνά του απόλυτου παραλογισμού.
Είναι μια αδιάκοπη μετανάστευση από τους τόπους του ρεαλισμού προς τα νησιά της ουτοπίας και από εκεί προς τις σφαίρες της α-τοπίας.
Στην προσέγγισή του ο Αρβανίτης επιστρατεύει διάφορες αισθητικές πρακτικές, τεχνικές και υλικά προκειμένου να μορφοποιήσει τις γκρίζες ζώνες οπού το εικονικό με το πραγματικό, το λογικό με το παράλογο, το μερικό με το συνολικό συνυπάρχουν, μεταφράζοντας την μεταπολιτική αυτή
κατάσταση.
Πρόκειται για μια μεθοδολογία ολιστικής και συγχρόνως ενδεικτικής παρατήρησης με στόχο να μετασχηματίσει μια εικαστική προσέγγιση σε κριτική κοινωνική στάση και ματιά.
Στην ατοπία αυτή το στερητικό “Α” δεν προδικάζει μια άρνηση άλλα μια κατάφαση που θα οδηγήσει στην “παραγωγή του καινούργιου”.