Την τελευταία τους ζωγραφική δουλειά παρουσιάζουν ο Νίκος Δεληγιάννης και η Μαριάννα Πούργαλη, στη γκαλερί του Black Duck, από τις 27 Ιανουαρίου έως τις 14 Φεβρουαρίου.
Ο Νίκος Δεληγιάννης παρουσιάζει τις «Ιστορίες Μελάνης 2» – έργα σε χαρτί με μελάνι και η Μαριάννα Πούργαλη έργα με ακρυλικά σε καμβά.
«Δεν ξέρω τι έρχεται πρώτα, οι τελείες …ή τα όνειρα….στη ζωγραφική του Νίκου Δεληγιάννη. Ούτε γνωρίζω αν είναι πρώτα η ματιά, ή η μέσα τσέπη της καρδιάς που με αιχμαλωτίζει.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Άσπρο μαύρο κι η χορδή κιθάρα και η κιθάρα βάσανο στα πλήκτρα και μούσα η Μαριάννα. Κουκκίδες τα μαλλιά κι ένας αρχαίος θεός μόνο ξέρει…τη σύνθεση που κρατάει στο χέρι του.
Δεν ξέρει… κι αν ήξερε τι; Ποιός ξέρει… το άλεκτον, ο άναρθρος λόγος.
Δεν μπορώ να στο πω … μπορώ να στο τραγουδήσω.
Δεν μπορώ να στο πω…μπορώ να στο χορέψω.
Δεν μπορώ να στο πω… μπορω να στο ζωγραφίσω…
και να η καρέκλα με το μαύρο καπέλο,το βάζο με τα δαφνόφυλλα,κι από κουκκίδα σε “πουαντιγέ”, γεωμετρία κι αποτσίγαρα.
Η βίδα είναι στη μουσική. Ναι η ζωή είναι σουρεάλ…
Ο Νίκος Δεληγιάννης σκάει μία μία τις σταγόνες της μελάνης σ ένα εσωτερικό παιχνίδι….παράθυρο,τέρψης ,σκέψης, αισθητικό πανηγύρι,που χωράει τα πιο δύσκολα κι απαιτητικά βλέμματα.
Ζωγραφική που σε φιλάει σταυρωτά,που είναι μονίμως κουνημένη, φευγάτη, ελεύθερη, κι ανοιχτή σε κάθε εναγκαλισμό.
Με μια λέξη στον έρωτα! Έρχομαι…», γράφει ο ζωγράφος Μιχάλης Κοκκόρης, για την δουλειά του Νίκου Δεληγιάννη.
Η Μαριάννα Πούργαλη, σημειώνει για την καινούργια της δουλειά:
«O Ισπανός “JOAN MIRO” είχε δηλώσει πως “χρειάστηκε να γεράσω, για να μάθω να ζωγραφίζω σαν παιδί “.
Με οδηγό λοιπόν το καλλιτεχνικό ένστικτο φτιάχτηκαν αυτές οι εικόνες, ενός κόσμου φανταστικού μαζί και πραγματικού, ανεπηρέαστου από τον ΧΩΡΟ και τον ΧΡΟΝΟ, όπως τον βλέπουν τα μάτια της ψυχής. Η ματιά αυτή, δεν δεσμεύεται από τους καθιερωμένους εικαστικούς κανόνες.
Η προοπτική μετατρέπεται σε μια εσφαλμένη γεωμετρία, το θέμα εμφανίζεται ισχυρό με έντονα χρώματα σε όλα τα πλάνα της σύνθεσης. Είναι ένας προσωπικός διάλογος με τον ΚΟΣΜΟ που καταγράφεται πηγαία και αυθόρμητα, με απεριόριστη ελευθερία…»
