Το Booze Cooperativa σε συνεργασία με τον επ. καθηγητή του Πανεπιστημίου Αθηνών, Μάνο Στεφανίδη,…
θα παρουσιάσουν την Πέμπτη 7 Μαρτίού 2013, την ατομική έκθεση του εικαστικού Νίκου Κασκούρα.
Ο Νίκος Κασκούρας γεννήθηκε στον Πύργο Ηλείας το 1949. Σπούδασε ζωγραφική και γλυπτική στην Accademia di belle Arti di Roma (Εργαστήριο Sadro Trotti.), έχει ένα πλήθος ατομικών και ομαδικών εκθέσεων τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό.
Σήμερα ζει και εργάζεται στην Αθήνα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο κ. Μάνος Στεφανιδής μας αναφέρει για τη ζωγραφική του κ. Νίκου Κασκούρα:
Πως ζωγραφίζεται το κενό; Ή, ακόμα χειρότερα, το αόρατο; Τι είδους εικόνες οφείλει σήμερα να ζωγραφίσει ένας ζωγράφος όταν από παντού του διαμηνύουν το θάνατο της ζωγραφικής; Πως κανείς μπορεί να ισορροπήσει ανάμεσα στο εικαστικά καίριο και τον ιδεαλισμό του ελάχιστου αποφεύγοντας τις κοινοτοπίες, τις επαναλήψεις και τη οπτική ανία; Πως αποδίδεται μορφοπλαστικά το βαθύτερο υπαρξιακό δράμα χωρίς να καταφεύγουμε σε μελό αφηγηματικότητες; Με ποιους τρόπους μπορεί να ανανεωθεί η εικονογραφική παράδοση χωρίς να καταφύγουμε στην εύκολη εικονογραφία και στην, ακόμη ευκολότερη, διακόσμηση;
Σ\\\\\\\\’ αυτά και σε άλλα τόσα ανάλογα ερωτήματα θέλει ν\\\\\\\\’ απαντήσει με τη ζωγραφική του ο Νίκος Κασκούρας. Μια ζωγραφική που δίνει υπόσταση στο ελάχιστο, στη χειρονομία, στο πρωταρχικό, και που εμφανίζεται συνολικά σαν μια επίμονη άσκηση λιτότητας. Όλη της η θεματική επικεντρώνεται ανάμεσα στη φιγούρα και στο χώρο, ανάμεσα σ\\\\\\\\’ ένα τοπίο-πλέγμα-φυλακή και σ\\\\\\\\’ ένα κατακερματισμένο πρόσωπο-προσωπείο που θα μπορούσε να είναι όλοι εμείς. Τελικό ερώτημα: Πως ζωγραφίζονται η πτώση, η διάσπαση, η αποσύνθεση, η απώλεια, η έκπτωση της έννοιας αλλά και της εικόνας;
Τιμώ τη ζωγραφική του Νίκου Κασκούρα γιατί είναι ασυμβίβαστα γενναία σ\\\\\\\\’ ένα κόσμο προσκυνημένων και εμπόρων και σ\\\\\\\\’ ένα καλλιτεχνικό χώρο που κυριαρχείται από μετριότητες και “επαγγελματίες”. Ο Κασκούρας καταγγέλλει σιωπώντας, ζωγραφίζοντας, επιμένοντας. Μια εύκολη ακαδημαϊκή προσέγγιση θα ονόμαζε τους έντονα φορτισμένους, χειρονομιακούς πινάκες του εξπρεσιονιστικούς. Εγώ τους ονομάζω “ζωγραφική ενός απελπισμένου ανθρωπισμού”.