Σκέφτεται κανείς γι’ αυτό το σύνθετο έργο όσον αφορά στα υλικά του και τη δραματουργία του, τί είδους έργο είναι αυτό το τόσο γνωστό μας άγνωστο δημιούργημα…
… Είναι ένα έργο που μας αφορά; Είναι κωμωδία; Είναι τραγωδία; Είναι φάρσα ή απλά ένα ακόμα έργο του Μολιέρου που κάποιοι μας λένε ότι είναι σπουδαίο αλλά εμείς παρόλα αυτά δεν το καταλαβαίνουμε – όταν λέω, δεν το καταλαβαίνουμε εννοώ ότι δεν μας κεντρίζει το ενδιαφέρον.
ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΑΤΣΑΓΓΟΣ
Ο μύθος λίγο πολύ γνωστός, τα αστεία λίγο πολύ γνωστά, τις καταστάσεις λίγο πολύ εύκολα τις αναγνωρίζεις, τις έχεις ξαναδεί και στο σινεμά με τεχνικές πολύ πιο πειστικές σύμφωνα με τους όρους της εποχής. Όσο για την ποίηση και την ομορφιά του, ποιός ασχολείται τώρα! Τι μένει λοιπόν; Γιατί να ασχοληθείς; Να το ανεβάσεις στη σκηνή για να προσθέσεις ένα ακόμα ανέβασμα μιας παράστασης ενός σπουδαίου έργου; Αφορά αλήθεια σήμερα κανέναν; Και το θέατρο πέρα από κάτι αναγκαστικά σπουδαίο και αναγκαστικά θανατηφόρα βαρετό έχει κάποιο λόγο ύπαρξης ή το συνηθίσαμε και μας κάθισε στο σβέρκο όπως και τόσα άλλα που έχουμε συνηθίσει!
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Αναρωτιέμαι αξίζει τον κόπο να παλέψει κανείς για κάτι; Να φτιάξει κάτι; Να προσπαθήσει; Και τι περιμένει; Να του πουν μπράβο; Ποιός ο λόγος! Για να δικαιολογούμε οι άνθρωποι του θεάτρου την ύπαρξή μας; Παίρνουμε δηλαδή ένα έργο που είναι σπουδαίο και αυτομάτως είμαστε κι εμείς σπουδαίοι επειδή το επιλέξαμε και ασχοληθήκαμε μαζί του; Δεν πρέπει κι εμείς κάπου να πάμε; Μια απόσταση να διανύσουμε; Κάτι να πάθουμε; Κάτι ν’ αλλάξουμε; Και δεν πρέπει να υπερασπιστεί κανείς την προσωπική του διαδρομή έστω στον εαυτό του; Πρέπει όλα να εξαργυρωθούν σήμερα; Με όρους τραπεζικής επιταγής; Πρέπει όλα να τα κάνουμε του χεριού μας για να νιώσουμε ότι είμαστε κι εμείς κάτι; Πρέπει όλα να τα καταλάβουμε; Όλα να τα ξέρουμε; Πρέπει να είμαστε τόσο έξυπνοι όσο μας είπαν ότι πρέπει να είμαστε για να έχουμε μια θέση στην αγορά εργασίας και στην αγορά της παρέας; Πρέπει να έχουμε μια απάντηση για όλα; Καμιά αμηχανία; Καμιά ανασφάλεια; Καμιά ερώτηση; Πρέπει να τα καταφέρουμε να κάνουμε εντύπωση; Να καταπλήξουμε τα πλήθη; Να σκίσουμε; Σήμερα;
Εντάξει! Τα κάναμε αυτά! Έτσι μας είπαν! Τα κάναμε! Και τα ξανακάναμε! Και σκίσαμε! Σήμερα!
Αύριο;
Info:
Ο Νίκος Κουρής γεννήθηκε στην Αθήνα. Είναι απόφοιτος της Ανώτερης Σχολής Δραματικής Τέχνης του θεατρικού οργανισμού Μορφές (Θέατρο Εμπρός). Έχει συνεργαστεί με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Πάτρας, το Κ.Θ.Β.Ε., το Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Εμπρός και τη Νέα Σκηνή του Λευτέρη Βογιατζή. Το καλοκαίρι του 2012 ερμήνευσε τον Δία στην παράσταση «Αμφιτρύων» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία Λευτέρη Βογιατζή, που παρουσιάστηκε σε παραγωγή του Εθνικού Θεάτρου στο πλαίσιο του Ελληνικού Φεστιβάλ. Κινηματογραφικά έχει πρωταγωνιστήσει στις ταινίες των: Ν. Παναγιωτόπουλου, Πάνου Κούτρα, Θάνου Αναστόπουλου και Σ. Τζουμέρκα. Έχει λάβει επίσης μέρος και σε αρκετές τηλεοπτικές δουλειές. (Γη και Ουρανός, Ίχνη, Αληθινές ιστορίες, Ιστορίες του Αστυνόμου Μπέκα, Τέσσερις).