Από τις 2 Δεκέμβρη η νέα μου δουλειά Skulls and Hearts, μετά από δύο αναβολές λόγω του εγκλεισμού, παρουσιάζεται στην γκαλερί Ζουμπουλάκη της πλατείας Κολωνακίου. Η ιδέα και πιο συγκεκριμένα ο τίτλος γεννήθηκε όταν, ως σχόλιο στην ταινία «Οι αισθηματίες» του Νίκου Τριανταφυλλίδη, σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης έβαλα εικονίδια με νεκροκεφαλές και καρδιές, σκέτα χωρίς κείμενο. Αυτό με ερέθισε οπτικά και ξεκίνησα να το δουλεύω. Η έκθεση, λοιπόν, αποτελείται από μεγάλα και μικρότερα έργα με Νεκροκεφαλές και Καρδιές, λουλούδια και σφαίρες, αιδοία και φαλλούς, χρωμοσώματα και σκελετούς, δέντρα και κρεμάλες και πολύ χρώμα.
Η θεματική περιστρέφεται γύρω από το δίπολο έρωτας και θάνατος, ζήτημα που με απασχολούσε πάντα, αλλά που ένιωσα μια ιδιαίτερη ανάγκη να καταπιαστώ μαζί του τη συγκεκριμένη περίοδο. Αν και η συγκυρία της πανδημίας δεν έπαιξε, όχι συνειδητά τουλάχιστον, κάποιον βαρυσήμαντο ρόλο στην εξέλιξη της δουλειάς μου, δεν αποκλείω το ότι η υποχρεωτική απομόνωση, ο φόβος του αγγίγματος, ο ψηφιακός έλεγχος, συνέβαλαν στο να βιώνονται πολύ πιο έντονα συναισθήματα όπως ο έρωτας και η απώλεια, ή η δίψα για ζωή και ο θάνατος.
Οι αντιθέσεις και οι συγκρούσεις με χαρακτηρίζουν ως καλλιτέχνη και ως άνθρωπο. Και, καθώς η ζωγραφική μου είναι βιωματική, δεν θα μπορούσαν να απουσιάζουν από αυτή. Είναι ένα είδος αναζήτησης ταυτότητας. Για να φωτίσω μια έννοια, πολλές φορές καταφεύγω στην αντίθετή της. Ουσιαστικά παλεύω μέσα από την τέχνη να χωρέσω και να αποδεχτώ όλα αυτά που είμαι, όχι να συμβιβάσω τα άκρα μου, αλλά να αγκαλιάσω το κάθε ένα ξεχωριστά και να συμφιλιωθώ με την ιδέα ότι μπορώ να είμαι και να νιώθω ακόμα και πράγματα αντιφατικά μεταξύ τους. Εξού και οι τόσες αμφισημίες στο έργο μου. Το όνειρο μπορεί εύκολα να μετατραπεί σε εφιάλτη, η λύση να αποδειχτεί μια μεταμφιεσμένη παγίδα, η ανεμελιά να είναι ένα από τα προσωπεία του σπαραγμού.
Συνήθως δουλεύω συνειρμικά. Το ίδιο το έργο είναι εκείνο που με καθοδηγεί. Κάποιες φορές δεν μου αρέσει εκεί που με πάει. Τότε διορθώνω, σβήνω ή ακόμα και διαγράφω αυτά που με ενοχλούν. Κι έπειτα έρχομαι να γράψω πάνω από τα σβησμένα, να δημιουργήσω ξανά πάνω από την καταστροφή, πάνω στην καταστροφή. Το αποτέλεσμα είναι προϊόν σκληρής δουλειάς, που δεν συντελείται μόνο την ώρα που ζωραφίζω, αλλά και την ώρα που διαβάζω, την ώρα που οδηγώ, την ώρα που κοιμάμαι.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η καινούργια μου δουλειά είναι, κατά κάποιον τρόπο, μια απόφαση προόδου του χαρακτήρα μου, μια πορεία προς την ενηλικίωση και την ωριμότητα. Έτσι, αν και τεχνικά είναι συνέχεια της προηγούμενης, και θα βρείτε τους γνώριμους πυκνοκατοικημένους καμβάδες, θα τους δείτε να συνδιαλέγονται και να αλληλοσυμπληρώνουν, να υποστηρίζουν ή να έρχονται σε ρήξη, με άλλους πιο αφαιρετικούς αυτή τη φορά. Φαινομενικά, μπορεί να παρατηρείται μια κάποια ανισότητα. Ωστόσο το κάθε έργο, αν και έχει σαφώς τη δική του υπόσταση και σημασία, αποτελεί και κομμάτι ενός μεγαλύτερου συνολικού αφηγήματος. Γι’ αυτό και έχει πάντα νόημα να βλέπουμε τα έργα μέσα σε μια έκθεση.
Νίκος Λαγός
Ο Νίκος Λαγός ζει και εργάζεται στο κέντρο της Αθήνας. Είναι μπαμπάς, συμβίος και ζωγράφος που δουλεύει με αφηρημένο εξπρεσιονισμό. Αυτή είναι η δέκατη ατομική του έκθεση. Επίσης έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές εκθέσεις. Έργα του υπάρχουν σε μουσεία και ιδιωτικές συλλογές στην Ελλάδα και σε πολλές χώρες του εξωτερικού.
Διαβάστε επίσης:
Νίκος Λαγός – Skulls & Hearts: Ατομική έκθεση στη γκαλερί Ζουμπουλάκη
