Στην έκθεση, ο Παπαδόπουλος παρουσιάζει μια σειρά έργων ερωτικών που σχετίζονται με την ίδια του τη ζωή, ακολουθώντας και πάλι τη γνωστή ζωγραφική τεχνική του dot-painting (σύνθεση εικόνας από τελείες). Αυτή τη φορά τα σχέδια του δεν αποτυπώνονται μόνο στο χαρτί αλλά επεκτείνονται και σε γκρι φύλλα σκληρού αλουμινίου και σε μάυρο χαρτί/ φύλλο αλουμινίου – υλικά που χησιμοποιούνται για το φωτισμό θεατρικών σκηνικών.
-Σε αυτή τη νέα ενότητα, εξακολουθείς να δουλεύεις με την ίδια τεχνική, την dot-painting. Η θεματολογία σου όμως γίνεται πιο σκληρή, και ξεκάθαρα πολύ προσωπική. Τι σε οδήγησε προς αυτή τη νέα θεματολογία;
Νίκος Παπαδόπουλος: Βιώνοντας τον Μάιο του 2019 την απώλεια μιας ερωτικής σχέσης έκανα ένα σχέδιο σχετικά με αυτό για καθαρά προσωπικούς λόγους μη έχοντας στο μυαλό μου κάποια θεματική ερωτικού περιεχομένου, μην έχοντας καν τη στόχευση κάποιας έκθεσης. Την ίδια περίοδο ξεκίνησε η συνεργασία μου με την Crux Galerie. Στις συναντήσεις με τον γκαλερίστα κ. Σάκη Παπακωνσταντίνου, ο οποίος είδε το συγκεκριμένο σχέδιο και κάποια άλλα παλαιότερά μου, τέθηκε το ερώτημα αν θα ήθελα να ασχοληθώ με την ερωτική μου ζωή, με στόχευση την τωρινή μου ατομική. Δεν άργησα να απαντήσω και η στροφή μου προς αυτό βασίστηκε σε πολύ συγκεκριμένους λόγους. Θα αναφερθώ σε αυτούς χρησιμοποιώντας ένα απόσπασμα από το δελτίο τύπου που φέρει την υπογραφή της επιμελήτριας της έκθεσης κας Κατερίνα Κοσκινά. «Για τον καλλιτέχνη, πέρα από την ανάγκη να εκθέσει το έργο του, η επιθυμία του να εκτεθεί και ο ίδιος, προϋποθέτει την αποδοχή των επιλογών του ως στοιχείο της ταυτότητάς του. Η δημοσιοποίηση του προσωπικού βιώματος και της ερωτικής επιλογής συνιστά δε μιαν πολιτική πράξη, ελευθερίας και τόλμης σε έναν κόσμο κοινωνικά διχασμένο, αισθητικά ομογενοποιημένο και παρά την επιφανειακή ανοχή, ολοένα πιο υποκριτικά συντηρητικό».
-Υπάρχει κάποια σύνδεση με την προηγούμενη που επικεντρωνόταν στους κήπους και τα φυτά;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
ΝΠ: Μπαίνοντας λοιπόν στη διαδικασία παραγωγής των έργων μέσα από μια δαιδαλώδη ανίχνευση μνημών προσπάθησα με τον εαυτό μου να εκμαιεύσω ποια κομμάτια της ερωτικής μου ζωής ήθελα να εκθέσω. Βασικό μέλημά μου ήταν πώς εκείνο που είναι τόσο προσωπικό μπορεί να γίνει οικουμενικό και ν΄ αφορά τους γύρω μου. Έτσι πέρασα από μια διαδικασία να ξαναδώ τα φωτογραφικά μου αρχεία, να διαβάσω ερωτική ποίηση, να ξαναδώ τον εαυτό μου μετά από τόσα χρόνια ερωτικών εμπειριών. Πέρασε λοιπόν το καλοκαίρι του 2019 και τον Σεπτέμβρη που ξεκίνησα να δουλεύω γίνεται η art-Athina στο Ζάππειο. Τότε μου ήρθε στο μυαλό να ξεκινήσω από τον Τοξοθραύστη Έρωτα του Γεωργίου Βρούτου που βρίσκεται στον κήπο του Ζαππείου. Ένα γλυπτό κατά τη γνώμη μου σύμβολο του ομοφυλοφιλικού έρωτα καθώς είναι αναγνωρίσιμο εξαιτίας των ερωτικών παιχνιδιών που λαμβάνουν χώρα στον συγκεκριμένο κήπο. Έτσι η μετάβαση από τις προηγούμενες δουλειές μου ήταν ομαλή κι ασφαλής μιας και στο συγκεκριμένο σχέδιο εμπεριεχόταν οι αγάπες μου, ο κήπος και έρωτας μαζί.
-Τα περισσότερα έργα επαναλαμβάνονται εις τριπλούν, σε ισομεγέθεις επιφάνειες. Σύμφωνα με τον Walter Benjamin, η αναπαραγωγή πολλαπλών ταυτόχρονα φετιχοποιεί και αποδυναμώνει το πρωτότυπο έργο τέχνης. Δημιουργώντας ένα μικρό αριθμό πολλαπλών, μήπως και εσύ ενστερνίζεσαι αυτή τη θέση; Μήπως θέλεις να «παίξεις με τον θεατή», μπερδεύοντας το αυθεντικό με τα πολλαπλά;
ΝΠ: Ο περιορισμένος χρόνος που είχα στη διάθεσή μου για την παραγωγή των έργων με οδήγησε στο να βρω καινούριες λύσεις. Μια από αυτές ήταν η κουβέντα που είχα με τη φίλη Ελευθερία Ντεκώ, η οποία έχει και την επιμέλεια του φωτισμού της έκθεσης, για ένα φύλλο αλουμινίου που χρησιμοποιείται στους φωτισμούς θεατρικών παραστάσεων και τρυπιέται εύκολα με μια καρφίτσα. Όταν ξεκίνησα κι εγώ να το τρυπώ με ένα βελόνι ραψίματος θυμήθηκα τα ανθίβολα του Παπαλουκά. Τα είχα δει στη Χάρμενα της Άμφισσας. Εκεί παρουσιάζονται μια σειρά ανθιβόλων που δημιούργησε για την αγιογράφηση του ιερού ναού του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου στην Άμφισσα. Βρήκα πολύ αιχμηρό και ταυτόχρονα παιχνιδιάρικο να χρησιμοποιήσω κι εγώ τη βυζαντινή τεχνική του ανθιβόλου που χρησιμοποιήθηκε για την αγιογράφηση ναών, δημιουργώντας έργα με μια θεματική που για τις εκκλησίες ανά τον κόσμο θεωρείται απαγορευμένη, την ομοφυλοφιλία. Έτσι εκτύπωσα σε φυσικό μέγεθος τις συνθέσεις μου, βάζοντας από κάτω άλλα δυο διαφορετικά φύλλα αλουμινίου, καρμπόν και το χαρτί στο τέλος. Έτσι ξεκίνησα το τρύπημα των περιγραμμάτων. Άρα είχα ταυτόχρονα πέντε εκδοχές της ίδιας σύνθεσης σε διαφορετικά υλικά. Τότε μου ήρθαν στο μυαλό και οι πολλαπλές εκδοχές των έργων του Andy Warhol. Η περίοδος της καραντίνας, μιας και η έκθεση ξεκίνησε με οκτώ μήνες καθυστέρηση, μου έδωσε χρόνο ώστε αυτές οι πολλαπλές εκδοχές να αυτονομηθούν δουλεύοντας την καθεμία με μοναδικό τρόπο. Άρα δεν μιλάμε για πολλαπλό αλλά για διαφορετική εκδοχή. Κάθε έργο της έκθεσης είναι μοναδικό.
-Η αποτύπωση των εικόνων στις γυαλιστερές αλουμίνιες επιφάνειες, είναι σαν να δίνεις μια γλυπτική διάσταση σε αυτά τα σχέδια. Όπως και σε παλαιότερες δουλειές σου έχεις δημιουργήσει με χαρτί εγκαταστάσεις. Παρόλο που δουλεύεις πολύ με το σχέδιο σε χαρτί, γιατί έχεις αυτή την ανάγκη να αγγίξεις την τρίτη διάσταση;
ΝΠ: Είναι εύστοχη η παρατήρησή σου σχετικά με τη γλυπτική διάσταση που φέρουν κάποια από τα έργα. Τα φύλλα αλουμινίου (τα μισά εξώγλυφα και τα άλλα μισά εσώγλυφα), δημιουργούν ένα διάλογο με το χώρο και το φως. Έκανα άλλωστε δυο χρόνια γλυπτική με τον Γιώργο Λάππα ως φοιτητής στην ΑΣΚΤ. Η σπουδή μου αυτή με βοήθησε κατά πολύ να παίζω με το σώμα του θεατή καθώς πλησιάζει ή απομακρύνεται από το έργο. Από μόνη της αυτή η κίνηση μέσα στον χώρο αποκτά γλυπτικές διαστάσεις. Τα έργα εξάλλου με τα φύλλα αλουμινίου μπορούν να αγγιχτούν, να τα διαβάσει ένας τυφλός. Χωρίς να είναι διαδραστικό, αυτή η κίνηση που σε συμπαρασύρει το έργο το πως θα του συμπεριφερθείς κατά τη γνώμη μου είναι κάτι μαγικό.
Η έκθεση παρουσιάζεται στην γκαλερί Crux, Σέκερη 4, 10674 Αθήνα, e-mail: info@cruxgalerie.com Λόγω της πανδημίας οι επισκέψεις γίνονται μόνο κατόπιν ραντεβού, τηλ. 2130458911