Μπορεί η ιδεολογία να γίνει θέατρο;
Μπορεί το θέατρο να εκφράσει τις ιδεολογικές κατευθύνσεις του κοινού;
Μπορεί να τις ερμηνεύσει και να δώσει εξηγήσεις για τις ιδεολογικές και πολιτικές προτιμήσεις του;
Μια φανταστική συνάντηση πάνω στη σκηνή και μια θυελλώδης συζήτηση ανάμεσα στους δύο φίλους και μετέπειτα άσπονδους εχθρούς του 19ου αιώνα. Ο φιλόσοφος τροφοδότησε με την φιλοσοφία του υπεράνθρωπου όλο το χιτλερικό όραμα περί Άριας φυλής και φυλετικής διαφοράς από άλλες ράτσες. Ο συνθέτης συνόδευσε με τα ρομαντικά και πληθωρικά μουσικά έργα του τις φιέστες και τους φασιστικούς θριάμβους της χιτλερικής Γερμανίας. Ο φασισμός εκμεταλλεύτηκε το έργο και τον δύο για να ντύσει με μια ιδεολογία τις κτηνωδίες του και να ανεβάσει το ηθικό των μαζών και να τον ακολουθήσουν τυφλά.
Το πιστεύω και η διδασκαλία του Νίτσε για μια κοινωνία χωρίς αδύναμους αποκόπηκαν από το σύνολο του έργου του και συνοψίστηκαν από τον φασισμό σε: «καταστρέψτε τους αδύναμους».
Πάνω στη σκηνή, ο ημίτρελος Νίτσε σε ένα μόνιμο διονυσιασμό (όπως έλεγαν) στις τελευταίες μέρες της ζωής του στο κατώφλι του 20ου αιώνα (πέθανε τον Αύγουστο του 1900), ζωντανεύει μέσα στο σούρουπο όλα τα φαντάσματα που τον στοιχειώνουν και που ζωντανεύουν μια εποχή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Το κοινό θ’ ανέβει και πάνω στη σκηνή. Οι θεατές θα κάθονται ανάμεσα στους ηθοποιούς, παίρνοντας έτσι και αυτοί μέρος στη δράση και «ίσως» ένα κομμάτι της ευθύνης. Γίνονται έτσι συμμέτοχοι και συνένοχοι σε ό,τι συμβεί και σε ό,τι επακολουθήσει.
Η συνάντηση είναι ετεροχρονισμένη και οι χρόνοι μπλέκονται. Το μέλλον βγαίνει σαν φυσικό επακόλουθο του παρελθόντος και ο θεατρικός χρόνος παρουσιάζει στους θεατές το δικό τους παρόν, που για τους Έλληνες είναι τόσο έντονο όσο το ζούμε όλοι.
Συντελεστές:
Έρευνα σκηνοθεσία-σκηνικό: Νίκος Καμτσής
Κοστούμια: Μίκα Πανάγου
Μουσική: Χρήστος Ξενάκης
Βίντεο: Γιώργος Αλεξίου
Παίζουν: Βίκυ Αθανασίου, Νίκος Καραστέργιος, Έμμυ Μαυρίκα, Απόστολος Κατσιριντάκης, Ανδρέας Παπαγιαννάκης, Μαρκέλλα Στάμου, Αλεξάνδρα Χαραλαμπίδου
