Πώς κυλούσε άραγε ο χρόνος σε εκείνο το δωμάτιο που έβλεπε στον καθεδρικό ναό της Ρουέν; Πόσες στιγμές είχε ο Πικάσο στη διάθεσή του για να αφουγκραστεί τον κόσμο γύρω του; Πόση ώρα έκανε ο ήλιος να ανατείλει για τον Λίχτενσταϊν;
Η απάντηση είναι στις παύσεις. Σ’ εκείνες τις σύντομες περιόδους σιωπής που συνήθως κάποιος σπεύδει από αμηχανία να γεμίσει με λόγο. Κι όμως, είναι αυτές ακριβώς οι στιγμές που όλα μπορούν να συμβούν. Στιγμές που γράφονται οι πρώτες αράδες ενός Άμλετ, που πετάει το κοράκι του Πόε που ακούγονται οι πρώτες νότες του Σοπέν. Αυτές είναι για εμάς τα ασφαλή καταφύγια στα οποία μπορούμε να επιστρέφουμε ξανά και ξανά για να ορίσουμε ξανά τον κόσμο και να τολμήσουμε να κάνουμε το πρώτο βήμα προς μια νέα κατεύθυνση.
Σε αυτές τις μικρές στιγμές είναι επιλογή μας να επιστρέψουμε στην τρίτη θεματική της δράσης μας “Ψηφιακό παιχνίδι για μεγάλους”. Θυμάμαι όταν ξεκίνησε η ιδέα μιας ψηφιακής δράσης ειδικά σχεδιασμένης για ανθρώπους άνω των 65. Ήταν εκείνη η στιγμή που γεννήθηκε η ανάγκη να ενθαρρύνουμε τους συμμετέχοντες να μοιραστούν τις δικές τους παύσεις, να προτείνουν νέες εικόνες για τα έργα και να γεμίσουν ελπίδα και αυτοπεποίθηση για όσα έρχονται. Άλλωστε, η τέχνη είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής μας. Την έχουμε ανάγκη για να κατανοήσουμε τον κόσμο, να ωριμάσουμε, να ψυχαγωγηθούμε. Την χρειαζόμαστε στις δύσκολες στιγμές – όπως η περίοδος που διανύουμε – για να επικοινωνήσουμε, να θυμίσουμε στους εαυτούς μας πως δεν είμαστε μόνοι, πως μοιραζόμαστε την εμπειρία της ζωής.
Η τέχνη είναι μία έμφυτη ανθρώπινη συμπεριφορά. Είναι αυτοβιογραφία, αφήγηση, καταγραφή της ιστορίας, διατήρηση του πολιτισμού. Ο Αριστοτέλης πίστευε πως η τέχνη προσφέρει συναισθηματική κάθαρση που βοηθά την εσωτερική ισορροπία του ανθρώπου. Αυτό που βιώνω από την έναρξη της δράσης μέχρι σήμερα είναι η ανάγκη των ανθρώπων να συνυπάρξουν, να σταθούν στην στιγμή, στις σκέψεις και στα συναισθήματά τους. Είδα ένα αλχημιστή στον Τροβαδούρο του ντε-Κίρικο, μία μητέρα με το παιδί της στα ριγέ στοιχεία του Καντίνσκι, άκουσα κανονιοβολισμούς από την Μπλε Σύνθεση του Ελιόν και βρήκα την χαμένη προοπτική στη Γυναίκα του Πικάσο. Χάρη στη φαντασία των συμμετεχόντων είδα νέες εικόνες και ταίριαξα τα χρώματα με τα συναισθήματά μου. Και το να εκτιμάς ξανά την ομορφιά, είναι το πιο σπουδαίο δώρο.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ας γίνουμε λοιπόν δημιουργικοί, ας κινηθεί η περιέργειά μας ας προσπαθήσουμε να λύσουμε τα ερωτήματά μας. Κάθε Πέμπτη στις 19:00, η παρέα μας θα σας περιμένει να γίνει μέρος αυτής της μοναδικής εμπειρίας που ονομάζεται τέχνη, μέσα από την μοναδική συλλογή του Ιδρύματος Βασίλη & Ελίζας Γουλανδρή.
Για να ανακαλύψουμε νέους ορίζοντες, πρέπει να έχουμε το θάρρος να χάσουμε τη θέα της ακτής. Για να μπορούμε μία μέρα να βρούμε τη θάλασσα που εκβάλουν όλα τα μεγάλα ρεύματα της τέχνης, εκείνης που καθόρισε την ίδια μας της ύπαρξη αντέχοντας το πέρασμα του χρόνου. Άραγε μπορεί η τέχνη να αλλάξει τη ζωή μας;
Διαβάστε επίσης:
Καλλιτεχνικά ρεύματα: Ψηφιακό παιχνίδι για μεγάλους από το Ίδρυμα Β&Ε Γουλανδρή