Πώς γίνεται δύο άνθρωποι που πληγώνουν ο ένας τον άλλον με κάθε λογής τρόπο, να αγαπιούνται; Πώς γίνεται πίσω από τα παιχνίδια ταπείνωσης, εξευτελισμού, λεκτικής και σωματικής βίας, να κρύβεται αγάπη; Να κρύβεται μια προσπάθεια επανένωσης; Κι όμως.
Ο Michael Y. Bennett διατυπώνει πως «το Ποιος Φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ είναι απλώς μια ιστορία αγάπης» και κάτω από αυτό το πρίσμα είδε ο Κωνσταντίνος την παράσταση μας.
Ο Τζωρτζ κι η Μάρθα φορούν τα προσωπεία τους, παίρνουν τα ξίφη τους και μάχονται μέχρι τελικής πτώσης. Συμπαρασύρουν θύματα στον προσωπικό τους πόλεμο, τραυματίζουν και τραυματίζονται, με έναν στόχο, την σωτηρία τους. Γιατί μόνο μέσω του πολέμου, μέσω της κατάρρευσης τους, της απογύμνωσης από δυσλειτουργικούς μηχανισμούς, μόνο μέσω του πένθους έχουν ελπίδα να αγαπηθούν από την αρχή.
Δυσκολεύτηκα να αποδεχτώ την ανάγκη του θρυλικού αυτού ζευγαριού για αγάπη, για επανένωση. Σήμερα, λίγες ημέρες μετά την πρεμιέρα κατανοώ πως έπρεπε να διαλύσω τις δικές μου παιδικές ψευδαισθήσεις σχετικά με τον ιδανικό έρωτα, για να καταλάβω την αγάπη του Τζωρτζ και της Μάρθας.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Όπως στο θέατρο, έτσι και στη ζωή: αποχωρίζεσαι και προχωράς.
Βιογραφικό
Τελείωσα τις σπουδές μου στο τμήμα ΕΜΜΕ του Καποδιστριακου Πανεπιστημίου Αθηνών, ενώ παράλληλα παρακολουθούσα μαθήματα υποκριτικής στο εργαστήριο “Εξαρχής”. Αποφοίτησα από το Θέατρο Τέχνης το 2013. Η πρώτη μου παράσταση ήταν το 2012, το «Χαίρε Νύμφη» σε σκηνοθεσία Λ. Κιτσοπούλου. Έκτοτε, έχω δουλέψει στο θέατρο και την τηλεόραση.
Διαβάστε επίσης:
Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη στο Θέατρο Αθηνών