Έχει υποστηριχθεί ότι η καλύτερη ώρα για να διαβάσει κανείς ποίηση ή φιλοσοφία είναι μεταξύ 1-5 το πρωί. Πολύ συχνά αυτή είναι και η πιο δημιουργική ώρα της ημέρας για πολλούς συγγραφείς, ποιητές, καλλιτέχνες και άλλα άτομα που ασχολούνται με τη δημιουργική διαδικασία.
Η έκθεση Nyctophilia II επικεντρώνεται στην Νυχτοφιλία ως σταθμό και ως ψυχολογική κατάσταση και μετατρέπεται σε ένα προοίμιο για όλους τους λάτρεις της νύχτας και καθετί σκοτεινού.
Η Κατερίνα Κομιανού είναι μια μετα-ρομαντική περιπατήτρια της νύχτας. Το έργο της επικεντρώνεται σε έννοιες που αφορούν τον έρωτα και χρησιμοποιεί συμβολικά υλικά όπως μαγνήτες και φυτά (όπως ο φοίνικας και η αλοκάσια) τα οποία μετασχηματίζει εγκλωβίζοντάς τα σε ρητίνη και υγρό γυαλί. Η σειρά Blue Letters είναι μια σειρά από ερωτικές επιστολές που χαράσσει με ένα αιχμηρό εργαλείο πάνω σε καουτσούκ και στη συνέχεια σβήνει ή καλύπτει αφήνοντας πίσω μια σειρά από μυστήρια μαύρα πάνελ.
Η Έφη Χαλιορή παρουσιάζει έργα από τη σειρά Into The Dark του 2018. Σε μια προσπάθεια να ξεπεράσει τον φόβο της για το σκοτάδι, η καλλιτέχνης ξεκίνησε ένα 18μηνο φωτογραφικό ταξίδι μέσα σε δάση, πάρκα και άλση της Αττικής. Το αποτέλεσμα είναι μια σειρά από εικόνες που πειραματίζονται με το φως μέσα στο σκοτάδι και στις οποίες κυριαρχούν οι λάμψεις πάνω σε δέντρα, κλαδιά και βράχους. Η σειρά Into The Dark μετουσιώνει την ένταση και το συναισθηματικό φορτίο της περιπέτειας της σε εικόνες που καλύπτουν τα συναισθήματά και χαρακτηρίζονται από φορμαλιστική ακεραιότητα, ηρεμία και δραματικό chiaroscuro.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Η Μαριάννα Ιγνατάκη χρησιμοποιεί συνθετικά προσθετικά μαλλιά και περούκες που φοριούνται στην κινεζική όπερα τα οποία στη συνέχεια ράβει μεταξύ τους ή επάνω σε υφάσματα για να δημιουργήσει τις γλυπτικές της εγκαταστάσεις. Το έργο της έχει αναφορές στην κινεζική φιλοσοφία, σε μύθους και παραδόσεις, σε γενειοφόρες κυρίες, σε μαλλιανθρώπους, στο τσίρκο, την όπερα και σε όλα τα παράξενα πλάσματα της νύχτας. Τα έργα της θίγουν θέματα που αφορούν το φύλο, την ταυτότητα και την ετερότητα όπως αυτά αναδύονται μέσα από το δίπολο της ομορφιάς και του γκροτέσκου.
Η σειρά Black Matter(s) του Αλέξη Βασιλικού είναι μία μίξη κλασικής φωτογραφίας και έντονα επεξεργασμένων, ψηφιακών κολάζ. Μαζί αντιπροσωπεύουν δύο αντίθετες πραγματικότητες. Αφηρημένες εικόνες που χρησιμοποιούν τη φωτογραφία ως πρώτη ύλη, συνθέσεις από γρατσουνιές, σκόνη, οπτικό θόρυβο και φως και λιγότερο επεξεργασμένα, σκοτεινά, αινιγματικά φωτογραφικά έργα που στέκονται ανάμεσα στην παραδοσιακή αναλογική φωτογραφία και την αφηρημένη ζωγραφική.
Ο Λευτέρης Τάπας παρουσιάζει μια μαύρη, διάφανη και χωρίς κανένα βάρος κουρτίνα που λειτουργεί συνάμα σαν παράθυρο και φράγμα και η οποία έχει φτιαχτεί εξολοκλήρου από χαρτί κομμένο στο χέρι, αργά, προσεκτικά και με ακρίβεια. Το περίτεχνα κομμένο φύλλο με τα ανοίγματα, τη μπορντούρα και τα σχήματα που θυμίζουν φυλλωσιές παρουσιάζει την άλλη πλευρά του σκότους, γεμάτη σκιές και περιγράμματα. Πλέγματα που έχει υφάνει ο νους, σαν λεπτές, μαύρες, παγωμένες στο χρόνο συγκινήσεις. Ένα σκοτάδι ονειρικό όσο και ελλειπτικό, σαν θέατρο σκιών. Ένα τοπίο -ενός πραγματικού κι ενός πνευματικού/φανταστικού κόσμου μαζί- δομημένο πάνω σε έναν χάρτινο ιστό.
O Ανέστης Ανέστης είναι new media artist και έχει δημιουργήσει έναν αλγόριθμο που δημιουργεί αφηρημένα έργα συνθέτοντας ένα πλήθος από εικόνες που εμφανίζονται στο Google και το Flickr όταν κάποιος κάνει την αναζήτηση της λέξης «night». Χρησιμοποιώντας αυτό το ειδικά προσαρμοσμένο λογισμικό, κάθε εικόνα η οποία εμφανίζει η μηχανή αναζήτησης στοιβάζεται πάνω από μία άλλη και το σύνολο των αποτελεσμάτων συμπυκνώνεται σε μία και μοναδική εικόνα. Με αναφορές στον πουαντιγισμό -μία μέθοδο ζωγραφικής που αναπτύχθηκε από τους νεο-ιμπρεσιονιστές και είναι ανάλογη με την τετράχρωμη διαδικασία εκτύπωσης CMYK- το έργο του Ανέστη σχολιάζει τη συνέχεια της ανθρώπινης οπτικής τόσο στον αναλογικό όσο και στον ψηφιακό κόσμο και μας παραπέμπει στη μέθοδο του διάσημου ιμπρεσιονιστή Claude Monet ο οποίος ζωγράφιζε την ίδια σκηνή πολλές φορές με στόχο να συλλάβει το φως και τις εποχές που αλλάζουν στο πέρασμα του χρόνου.
Τον Αλέξανδρο Λάιο απασχολούν θεματικές όπως ο χρόνος και το πέρασμά του, και ιδιαίτερα και πιο συγκεκριμένα, ακριβώς η στιγμή εκείνη που το φως του ήλιου εξασθενεί και η μέρα μετατρέπεται σε νύχτα. Το έργο του αποτελεί το μόνο λευκό έργο στην έκθεση και συμβολίζει έναν ορίζοντα από μάρμαρο που αναγράφει τη φράση “This land is your land this land is not your land flat land flat land” και στέκεται σαν ένα καλωσόρισμα και έναν αποχαιρετισμό στον επισκέπτη, ένα αφιέρωμα στην τελευταία πράξη της μέρας, πριν εκείνη φύγει και δώσει τη θέση της στο σκοτάδι. Ταυτόχρονα, το έργο αναφέρεται στον κόσμο της νύχτας και του ονείρου, σε έναν κόσμο που δεν είναι δικός μας (“…this land is not your land…” ) ούτε ανήκει σε κανέναν.
Συμμετέχουν: Ανέστης Ανέστης, Αλέξης Βασιλικός, Μαριάννα Ιγνατάκη, Κατερίνα Κομιανού, Αλέξανδρος Λάιος, Λευτέρης Τάπας, Έφη Χαλιορή
Κεντρική φωτογραφία θέματος: Efi Haliori, Filopappou, 2018, Pigment Inks on Photographic Paper Mounted on Plexiglass, 40x60cm, Courtesy of the artist and CAN Christina Androulidaki gallery, Athens
