Από τις Εκδόσεις Έναστρον κυκλοφορεί το βιβλίο Ο αιώνας του Περικλή και της Λαβίνιας Πλαγιάνου της Πόλυς Μηλιώρη.
Είναι εύκολο να ψάξουμε μες στα βιβλία – ή στο διαδίκτυο του 21ου αιώνα – το πώς κατέγραψε η Ιστορία την εποχή που θέλουμε να αφηγηθούμε. Η δυσκολία βρίσκεται στο σταμάτημα του χρόνου. Καθώς, η Ιστορία είναι μια σύνοψη. Κάτι το τελειωμένο. Μα εγώ έπρεπε να μεταφερθώ στην ώρα που εξελισσόταν. Να ξεχωρίσω κάποιους απ’ τους απλούς ανθρώπους και να τους δώσω ονοματεπώνυμο και χαρακτήρα. Το ότι καταπιάστηκα με τη ζωή του νονού και της νονάς μου, μέσα στις τόσες άλλες που σφράγισαν τον αιώνα, μάλλον οφείλεται στην τάση που έχουμε να παρατείνουμε την παιδική μαγεία. Μαζί, να την αποδομούμε.
Αδειάζοντας το 2000 το σπίτι στην Πεντέλη, με παραξένεψε μία μικρή, μουντή ελαιογραφία. Κι όπως μέσα σ’ ένα σωρό από εργόχειρα – το ότι η Λαβίνια κεντούσε το ήξερα από πάντα – ξεχώρισα τον ατελάρωτο μουσαμά, με πληροφόρησαν: “Ζωγράφιζε στα νιάτα της”. Τα χρώματα απλώνονται με βελονιές, με πινελιές. Κι εγώ, τέκνο της γρήγορης εικόνας, της απεικόνισης, έστω με λέξεις βιαστικές, λαχανιασμένες, θέλησα να αφηγηθώ τα πρώτα χρόνια του Περικλή και της Λαβίνιας χαλαρά. Κι ανυποψίαστα. Σαν όπως ήτανε τα πρώτα χρόνια του 20ού αιώνα. Σαν όπως είναι τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, γενικότερα. “Ποιο να ήταν το ειδύλλιό τους;” πρέπει ν’ αναρωτήθηκα, όταν ακόμα ήμουνα μικρή. Τότε , που πίσω από κάθε άνθρωπο έψαχνα για τον έρωτα που είχε σταμπάρει τη ζωή του. Περάσανε δεκαετίες για να νιώσω ότι υπάρχουν κι άλλα δράματα. Συχνά, πιο τραγικά.
Η εμπλοκή της Πόλυς Μηλιώρη με τον κόσμο του βιβλίου άρχισε κιόλας από την κριτική παρουσίαση εκδόσεων που έκανε συστηματικά στο περιοδικό “Πάνθεον”, το οποίο διηύθυνε από το 1970 ως το 1987. Βγαίνοντας από τη μάχιμη δημοσιογραφία, όλο και περισσότερο έμπαινε στον χώρο της λογοτεχνίας -ένα χώρο που τον υπηρετεί συνεχώς με δημιουργία λεσχών ανάγνωσης, με δημοσιεύσεις και ομιλίες, με παραδόσεις μαθημάτων δημιουργικής γραφής και ανάγνωσης, με τη συγγραφή σχετικών εγχειριδίων. Όσο για την προσωπική της κατάθεση στην περιπέτεια της μυθοπλασίας, ασκώντας την πένα της πρώτα στο Χρονογράφημα ( βραβείο “Παύλος Παλαιολόγος”), εδώ και είκοσι πέντε χρόνια ασχολείται κυρίως με το Μυθιστόρημα.
Πρωταγωνιστές των βιβλίων της είναι πάντα οι σύγχρονοί της καθημερινοί άνθρωποι, με το ενδιαφέρον παρελθόν τους και τα τωρινά τους λάθη και πάθη. Αν και συχνά ο προβολέας πέφτει στη γυναικεία θέση και στη γυναικεία μοίρα, όπως αυτή εξελίσσεται στον περασμένο και στον παρόντα αιώνα, άντρες, γυναίκες, παιδιά και έφηβοι (τα δύο “εφηβικά” μυθιστορήματά της έχουν βραβευτεί από τον Κύκλο Ελληνικού Παιδικού Βιβλίου) επιστρατεύονται από τη συγγραφέα, προκειμένου να φωτίσουν τον τόπο μας και τον καιρό μας, και ειδικότερα για να αφηγηθούν τις μοναδικές, αν και σε πρώτο επίπεδο ασήμαντες, ζωές τους. Τα μυθιστορήματα της Πόλυς Μηλιώρη -ως επί το πλείστον ρεαλιστικά γραμμένα, αν κι έχει εκδώσει επίσης saga, ποιητικό αφήγημα και αντιμυθιστόρημα- επικεντρώνονται στο δράμα των σχέσεων έρωτα και αίματος και στη μεταβαλλόμενη από τη ρότα της ζωής συνείδησή μας.
Στο δέκατο όγδοο βιβλίο της, “Ο αιώνας του Περικλή και της Λαβίνιας Πλαγιάνου”, η Π. Μ. επιχειρεί μια επιτομή των προβληματισμών της, τόσο θεματικά, με τους πρωταγωνιστές της να δοκιμάζονται μέσα στην Ελλάδα του 20ού αιώνα, όσο και συγγραφικά, αφού χρησιμοποιεί και τα δύο πρόσωπα αφήγησης (πρώτο, τρίτο) και τις δύο χρονικές βαθμίδες (παροντική, παρελθοντική), για να καταδείξει τη συνέχεια των εποχών και τις παραδόσεις των ηθών.
