«Ο Τσέστερτον ξέρει τον τρόπο να παρουσιάζει τέλεια μια αστυνομική ιστορία.» – Χόρχε Λουίς Μπόρχες
Ο Χορν Φίσερ είναι ένας αριστοκράτης ντετέκτιβ που αναλαμβάνει να εξιχνιάσει εγκληματικές υποθέσεις στις οποίες εμπλέκονται μέλη της υψηλής κοινωνίας. Είναι όμως ένας ασυνήθιστος, αντισυμβατικός, ψυχρός και διόλου συμπαθητικός ντετέκτιβ. Κι αυτό γιατί τυχαίνει να γνωρίζει πολλά. Όχι μόνο για την ψυχή του ανθρώπου αλλά και για την κοινωνία και την πολιτική. Γνωρίζοντας πρόσωπα και πράγματα της σκοτεινής πλευράς του πλούτου και της εξουσίας, δεν τρέφει αυταπάτες για απονομή δικαιοσύνης (όπως ο αφελής δημοσιογράφος βοηθός του) και αφοσιώνεται μόνο στην ανακάλυψη της αλήθειας.
Ο Τσέστερτον, αυτός ο «Σκοτεινός πρίγκιπας του παραδόξου», μας παρουσιάζει μια κυνική αλλά και ρεαλιστική τοιχογραφία του εγκλήματος στους υψηλούς κύκλους της άρχουσας τάξης, όπου η διαπλοκή και η διαφθορά αποτελούν τον κανόνα.
Ο συγγραφέας
Ο Γκίλμπερτ Κιθ Τσέστερτον γεννήθηκε στο Λονδίνο το 1874 και σπούδασε καλές τέχνες στο University College London. Από το 1900 και μέχρι τον θάνατό του, το 1936, δημοσιογραφούσε ανελλιπώς, αφήνοντας πίσω του περισσότερες από 4.000 δημοσιεύσεις. Παράλληλα, ζώντας και εργαζόμενος με χαοτικό τρόπο, αναδείχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους και παραγωγικότερους συγγραφείς του αγγλόφωνου κόσμου στον 20ό αιώνα. Το τεράστιο και πολυσχιδές έργο του επηρέασε λογοτέχνες (όπως ο Κάφκα και ο Μπόρχες), ηγετικές προσωπικότητες (τον Ιρλανδό Μάικλ Κόλινς και τον Γκάντι) και στοχαστές (όπως ο μεγάλος θεωρητικός των μαζικών μέσων Μάρσαλ ΜακΛούαν).
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Τζορτζ Μπέρναρντ Σω, «φιλικός εχθρός» του, τον χαρακτήρισε «κολοσσιαία ιδιοφυΐα», ενώ απέκτησε και τον τίτλο «ο εκκεντρικός πρίγκιπας του παραδόξου». Ο ίδιος δήλωνε ότι το παράδοξο είναι «η αλήθεια που στέκεται ανάποδα πάνω στο κεφάλι της για να προκαλέσει την προσοχή». Το αμερικανικό περιοδικό TIME έγραφε ότι «ο Τσέστερτον, με κάθε ευκαιρία, χρησιμοποιούσε λαϊκές ρήσεις, παροιμίες, αλληγορίες – αφού όμως πρώτα φρόντιζε να τις γυρίσει τα μέσα έξω». Το στιλ γραφής του χαρακτηρίζεται από οξυδέρκεια, ειρωνεία, σαρκασμό και χιούμορ για την ανθρώπινη κατάσταση. Συνήθιζε να λέει για τους συγχρόνους του πως το θέμα «δεν είναι ότι δεν μπορούν να δουν τη λύση. Είναι ότι δεν μπορούν να δουν το πρόβλημα». Επίσης προειδοποιούσε πως «χωρίς μόρφωση, διατρέχουμε τον φριχτό και θανάσιμο κίνδυνο να πάρουμε τους μορφωμένους στα σοβαρά».