Ο άντρας που φύτευε δέντρα – Jean Giono

Τα πρώτα χρόνια του 21ου αιώνα η νουβέλα του Ζιονό ήταν πλέον μια κλασική μινιατούρα, ένα από τα κείμενα-κλειδιά της άρτι γεννηθείσας πράσινης συνείδησης, σύμφωνα με τα πιστεύω της οποίας η εμπνευσμένη ανθρώπινη δράση και η δύναμη της φύσης μπορούν μαζί να φέρουν ένα είδος σωτηρίας, ακόμα και σ’ έναν κόσμο πληγωμένο και κατεστραμμένο.

Η όμορφη, αλληγορική ιστορία του Ζαν Ζιονό έχει τη δική της θρυλική ιστορία. Γραμμένη τη δεκαετία του 1950, προπορεύεται της εποχής της, εμπνέοντας τους αναγνώστες να ανακαλύψουν ξανά τις αρμονίες της φύσης και να προλάβουν την αυθαίρετη καταστροφή της.

Ο αφηγητής, πεζοπορώντας στις ερημιές των Κάτω Άλπεων, σταματά και ξεδιψάει με το νερό που τραβάει από το πηγάδι του ο βοσκός Ελζεάρ Μπουφιέ. Κι εδώ αρχίζει η θαυμάσια παραβολή του βοσκού που αποφασίζει να ζήσει μόνος επιτελώντας έργο Θεού. Μέσα σε διάστημα σαράντα χρόνων οι σκυθρωπές, έρημες κι άδεντρες πλαγιές, που τόσο στενάχωρες τις είχε βρει ο πεζοπόρος την πρώτη φορά που τις περπάτησε, μεταμορφώνονται τελείως χάρη στην αφοσίωση ενός ανθρώπου. Κι όλα αυτά με τη βοήθεια λίγων βελανιδιών.

Ο Ζιονό ήλπιζε να θέσει σε κίνηση ένα παγκόσμιο πρόγραμμα αναδάσωσης, που θα ανανέωνε τη γη. Ο άντρας που φύτευε δέντρα είναι ένας ύμνος στη δημιουργία, μια πηγή πίστης στην ικανότητα του ανθρώπου ν’ αλλάζει τη μοίρα του – που είναι η μοίρα του κόσμου.

Η έκδοση συνοδεύεται από τις ξυλογραφίες του διάσημου χαράκτη HARRY BROCKWAY και ένα επίμετρο της ALINE GIONO, κόρης του Jean Giono.

 Ζαν Ζιονό

Ο Ζαν Ζιονό (1895-1970), Γάλλος μυθιστοριογράφος και θερμός εραστής της φύσης, ιδιαίτερα της Προβηγκίας, ήταν αυτοδίδακτος συγγραφέας. Πολέμησε στον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο και επέζησε στη μάχη του Βερντέν. Τη φρίκη του πολέμου αποτύπωσε στο μυθιστόρημα Le grand troupeau (Το μεγάλο κοπάδι).

Η δημοτικότητά του μεγάλωσε στα τέλη της δεκαετίας του 1920 με μια σειρά μυθιστορήματα για την ευγένεια των απλών ανθρώπων της επαρχίας. Κορυφαία της σειράς αυτής ήταν η τριλογία Le Chant du monde (Το τραγούδι του κόσμου, 1934), όπου εξέφρασε την αγανάκτηση του ευαίσθητου ανθρώπου απέναντι στον σύγχρονο πολιτισμό. Το 1939 ο Ζιονό πέρασε δύο μήνες φυλακισμένος για την ειρηνιστική δράση του. Το 1945 αιχμαλωτίστηκε από μια κομμουνιστική αντιστασιακή ομάδα που θεωρούσε τους ειρηνιστές συνεργάτες των Ναζί. Αλλά η σθεναρή υπεράσπισή του από τον Αντρέ Ζίντ αναίρεσε τον στιγματισμό του. Το 1954 ο Ζιονό εκλέχθηκε μέλος της Académie Goncourt.

Μετά τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο το λογοτεχνικό του ύφος άλλαξε τελείως: Έγινε λιτό, με έμφαση στην αφήγηση, και πιο αισιόδοξο. Μεταξύ των καλύτερων έργων του την περίοδο αυτή είναι τα Le Hussard sur le toit (Ο ουσσάρος στη στέγη, 1952), Le Bonheur fou (Τρελή ευτυχία, 1957), L’Homme qui plantait des arbres (Ο άντρας που φύτευε δέντρα, 1953).