1963 – Νέα Ορλεάνη
Η χρονιά που δολοφονείται ο Κένεντι. Ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ προκαλεί την κοινωνία με το «Έχω ένα όνειρο». Οι Μπίτλς κυκλοφορούν το «Please, please me». Τότε που ακόμα το χρώμα της επιδερμίδας καθορίζει την ταυτότητα και το μέλλον σου.
Λευκοί. Συναντήθηκαν στο οικοτροφείο, όπου έστελναν τα πλουσιόπαιδα. Τους ένωσαν παιδιάστικες φάρσες. Τους έδεσε ένα ανομολόγητο μυστικό.
Η Ζόλα ξέρει το μυστικό. Ο Μαρκ κρέμεται από το μικρό της δαχτυλάκι.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Μια ιστορία έρωτα και παράνοιας γεμάτη τζαζ, κρυφά μυστικά, βουντού και θάνατο. Μια ιστορία εκδίκησης.
Λίγα λόγια για τη συγγραφέα:
Γεννήθηκα την 5η µέρα του Γενάρη, ηµέρα Πέµπτη. Μόνο το 1984 µου τα χάλασε για να έχω το σερί στο 5, αλλά εξακολουθεί να είναι το τυχερό µου νούµερο. Δεν έγινα µπαλαρίνα, δεν έγινα ηθοποιός και δεν έγινα τραγουδίστρια. Αποφάσισα να γίνω όλα µαζί και πολλά περισσότερα στην τρικυµιώδη ηλικία των 15, που µε το ζόρι –η αλήθεια είναι– θυµόµουν κατά πού έπεφτε το σχολείο µου (γεια σας παλιοί µου καθηγητές!), αλλά τα µυθιστορήµατα τα κατάπινα σαν στραγάλια. Θήτευσα σε εκδότες, σε περιοδικά ως βιβλιοκριτικός και ξεπέρασα το stage fright µου παρουσιάζοντας άλλους συγγραφείς σε εκδηλώσεις.
Το «Χωρίς Σκηνή» είναι το πρώτο µου µυθιστόρηµα και διαδραµατίζεται στο Παρίσι του 1930.
«Ο Διάβολος τραγουδούσε τα µπλουζ» είναι το δεύτερο µυθιστόρηµά µου. Έπειτα από ώριµη σκέψη συνειδητοποίησα ότι είµαι τελικά συγγραφέας-time traveler και θα είναι κρίµα να µην το αξιοποιήσω, κι έτσι, προς το παρόν, ό,τι έχω γράψει και είναι υπό έκδοση, αφορά άλλη χώρα, άλλη εποχή.
Έχω 4 γατιά και µε το ζόρι συγκρατούµαι να µην πάρω άλλο, µισώ τις δίαιτες κι όλο κάνω, αγαπώ τη Λάνα Ντελ Ρέι και την Τέιλορ Σουίφτ (το έχει καταλάβει όλη η γειτονιά των Εξαρχείων και του Δουβλίνου) και το καλύτερό µου µέρος της ηµέρας είναι στον καναπέ µε ένα κοµµάτι πίτσα και να παρακολουθώ talent shows µε τον άντρα µου. Κι όταν γράφω µπορεί να γίνω λίγο απότοµη, να µε συγχωράτε.