Στο βιβλίο της δημοφιλούς ρωσίδας ποιήτριας Μαρίνας Τσβετάγιεβα (1892-1941), «Ο δικός μου Πούσκιν», η συγγραφέας αναμιγνύει με εξαιρετικό ενδιαφέρον την αφήγηση, την αυτοβιογραφία, και την ποιητική πρόζα, σε μια ιδιαίτερη αναζήτηση για την ανακάλυψη της λογοτεχνίας και την ικανότητά της να μεταμορφώνει την πραγματικότητα.
Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα σκιαγραφεί τον Πούσκιν της παιδικής της ηλικίας, τις κρυφές αναγνώσεις της, τη διαδρομή αλλά και την πνευματική συνάντηση με τον κορυφαίο ποιητή.
Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα έγραψε το κείμενο Ο δικός μου Πούσκιν προς το τέλος του 1936 με αρχές του 1937, όταν ήταν σαράντα πέντε χρονών, στα περίχωρα του Παρισιού, όπου ζούσε. Η ίδια λέει πως Ο δικός μου Πούσκιν είναι ο Πούσκιν της παιδικής της ηλικίας, που τον διάβαζε κρυφά, «με το κεφάλι μέσα στην ντουλάπα», εκεί όπου φυλαγόταν ένα χοντρό βιβλίο (Ανθολογία) με έργα του Πούσκιν.
Στη διάρκεια της συγγραφής έστελνε επιστολές προκειμένου να οργανωθεί μια βραδιά κατά την οποία η ίδια θα διάβαζε το κείμενο. Η βραδιά έλαβε χώρα στις 2 Μαρτίου 1937 στο Παρίσι, με οργανώτρια τη γυναίκα του νομπελίστα συγγραφέα Iβάν Μπούνιν. Η Τσβετάγιεβα εισέπραξε τελικά από τα έσοδα γύρω στα 700 φράγκα, πλήρωσε το σχολείο του γιου της και τάισε την οικογένειά της, κάτι για το οποίο ένιωσε περήφανη.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Υπάρχει πεζογραφία πιο οικεία, πιο διαπεραστική, πιο ηρωική, πιο εκπληκτική από αυτήν της Τσβετάγιεβα; Ήταν ποτέ η αλήθεια των παράτολμων συναισθημάτων τόσο γυμνή; Είχε ποτέ τέτοια ορμή; ― Susan Sontag
Η συγγραφέας
Η Μαρίνα Τσβετάγιεβα (Marina Tsvetaeva) γεννήθηκε στη Μόσχα το 1892. Συγκαταλέγεται ανάμεσα στους σημαντικότερους Ρώσους ποιητές του 20ού αιώνα, μαζί με τους Παστερνάκ, Μάντελσταμ και Αχμάτοβα.
Εξέδωσε την πρώτη της ποιητική συλλογή το 1910. Το 1912 παντρεύτηκε τον ποιητή Σεργκέι Εφρόν, με τον οποίο απέκτησε δύο κόρες και έναν γιο. Έζησε και έγραψε για τη Ρωσική Επανάσταση, και ο λιμός που ακολούθησε της στέρησε τη μία κόρη το 1920. Παρέμεινε στη Σοβιετική Ένωση μέχρι το 1922, χρονιά κατά την οποία εξορίστηκε, αρχικά στη Βοημία και στη συνέχεια στη Γαλλία. Το 1939 επέστρεψε στη Σοβιετική Ένωση. Την ίδια χρονιά, η κόρη της φυλακίστηκε και ο σύζυγός της εκτελέστηκε. Το περιβάλλον ήταν ιδιαίτερα εχθρικό απέναντί της. Τελικά αυτοκτόνησε το 1941, στην πόλη Γιελαμπούκα, όπου σήμερα βρίσκεται και το Μουσείο Τσβετάγιεβα.
Τα ποιήματά της ήταν επηρεασμένα από την περίπλοκη προσωπικότητά της, τις σχέσεις της και τα συναισθήματά της. Λόγω του πάθους και του τολμηρού πειραματισμού της χαρακτηρίζεται ως μια σπουδαία χρονικογράφος της εποχής της.