Ο πόνος του αποχωρισμού, το μακρύ και επίπονο ταξίδι στην Αμερική, ο αγώνας για την επιβίωση και την προσαρμογή, η περιθωριοποίηση, οι παρανομίες, ο νόστος και το όνειρο της επιστροφής, περνούν σαν κινηματογραφικές εικόνες μέσα από τα τραγούδια της παράστασης. Η μουσική τους, δωρική αλλά υφασμένη με μαεστρία, συλλαβίζει καημούς, ανακαλεί μνήμες και γεννά συγκινήσεις.
Το οπτικοακουστικό υλικό που συνοδεύει την παράσταση υπενθυμίζει την ιστορία που επαναλαμβάνεται. Υπογραμμίζει τα βιώματα και τα συναισθήματα που γεννιούνται σε κάθε μετανάστευση, σε όλους τους λαούς.
Το «Amerika» (Απρίλιος 2017) είναι ο τρίτος προσωπικός δίσκος του Δημήτρη Μυστακίδη, μετά τα «16 Ρεμπέτικα Τραγούδια με Κιθάρα» (2007) και το «Εσπεράντο» (2015) και πριν το «Εδώ & Εκεί» (2019). Αποτελεί την προσωπική οπτική του σε ρεμπέτικα τραγούδια της Αμερικής, ενώ παράλληλα αναβιώνει την ξεχασμένη τεχνική της «τσιμπητής» κιθάρας.
Η τεχνική της «τσιμπητής» κιθάρας ξεκίνησε και αναπτύχθηκε στην Αμερική στις αρχές του 20ού αιώνα από τους Έλληνες μετανάστες μουσικούς Γιώργο Κατσαρό και Κώστα Δούσα (ή Γκούσια), αλλά και στην Ελλάδα από τον Κώστα Μπέζο (Α. Κωστή). Η ιδιοφυΐα και η προσαρμοστικότητα των λαϊκών αυτών μουσικών οδηγεί την τέχνη τους σε δρόμους ανεξερεύνητους: επηρεασμένοι από τη fingerpicking τεχνική των Αφροαμερικάνων μουσικών των blues, υιοθετούν τα ιδιαίτερα, ανοιχτά κουρδίσματα που βρίσκουν στην Αμερική, δημιουργώντας έναν πρωτότυπο τρόπο εκτέλεσης. Οι μελωδίες της πατρίδας, αλλά και οι δικές τους συνθέσεις, αποκτούν νέο ήχο μέσα στις γειτονιές του νέου κόσμου.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
ΕΓΡΑΨΑΝ ΓΙΑ ΤΟ «AMERIKA»
Για τον δίσκο:
«Αν θέλατε έναν δίσκο που να δικαιολογεί την ταμπέλα “ελληνικό μπλουζ”, αυτός είναι το CD του Μυστακίδη. Μόνο η σόλο ακουστική κιθάρα του και η φωνή του, μαζί με μερικές πινελιές φωνητικών από guests, είναι ένα πράγμα ανεπιτήδευτης δύναμης και θαυμασμού. Από το εισαγωγικό τραγούδι “Και γιατί δε μας το λες”, με τo εντυπωσιακό παίξιμο με τσιμπητή κιθάρα (“f*** me, ο Skip James συναντά τον Ali Farka Touré”, αναφώνησε ένα φίλος), θα μπορούσε να είναι ένα masterclass και έμπνευση για πολλούς αυτή η διασταυρούμενη γονιμοποίηση του νέου με τον παλιό κόσμο, γυρνώντας τα αυτιά με τον τρόπο που το έκαναν οι πρώτες ηχογραφήσεις του Davey Graham πάνω από πέντε δεκαετίες πριν. Είναι ένα κομμάτι θησαυρού και αξίζει να γίνει σημείο αναφοράς για τους ανοιχτόμυαλους φίλους της ακουστικής κιθάρας παγκοσμίως» – Ian Anderson, fROOTS
Για την παράσταση:
«Δημήτρης Μυστακίδης – ένας από τους μεγάλους μουσικούς της ελληνικής παραδοσιακής μουσικής, που νομίζω πως πλέον παίζει μόνο ρεμπέτικα. Η φωνή του είναι βαριά και ήρεμη. Εξαιρετικά έμπειρη. Το παίξιμο της (ακουστικής) κιθάρας του είναι αυτό που πρέπει – όλη του η τεχνική στην υπηρεσία των τραγουδιών. Ούτε η παραμικρή υποψία να κανακέψει το κοινό. Είναι η ενσάρκωση μιας ιδιαίτερης και αρχέγονης παράδοσης. Εισαγωγικά στα τραγούδια υπάρχουν προβολές στα ελληνικά με αγγλικούς υπότιτλους, αλλά η φωνή του είναι τόσο γλαφυρή που το νόημα γίνεται κατανοητό και μόνο από την υφή των λέξεων και τη σημασιολογία τους. Οι χαμηλές αρμονικές της φωνής του και οι αργές, επιβλητικές μελωδίες ενώνονται με αυτές της κιθάρας σε μια υποσυνείδητη αρμονική χορωδία. Πολύ μα πολύ όμορφη μουσική. Και ένα θαυμάσιο παράδειγμα πώς το πάθος μπορεί να είναι πιο δυνατό, όταν σιγοκαίει μέσα σε ακριβή καλλιτεχνικά όρια στιλ και ρυθμού, παρά όταν καλύπτεται από την ταχύτητα και την ένταση. Ένα βαθύ και ουσιαστικό μάθημα για πολλούς νέους μουσικούς» – Nick Hobbs, Charmworks