Μία συγκλονιστική ιστορία ψυχικού σθένους στην υπό γερμανική κατοχή Γαλλία, όπου δύο μικρά αδέλφια θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να επανενωθούν με την οικογένειά τους.
Σύνοψη
Στην υπό γερμανική κατοχή Γαλλία, δύο νεαρά αδέλφια εβραϊκής καταγωγής, ο Μορίς και ο Ζοζέφ, θα βρεθούν μόνοι τους απέναντι στους θανάσιμους κινδύνους που εγκυμονεί το πολεμικό κλίμα στη χώρα. Θα επιδείξουν απίστευτο θάρρος, κουράγιο και εφευρετικότητα, ώστε να αποδράσουν από τη ναζιστική εισβολή και να προσπαθήσουν να επανενωθούν με την οικογένεια τους.
Οι κατάλληλοι άνθρωποι, στις κατάλληλες θέσεις
Τo έτος είναι 1941 και το Παρίσι βρίσκεται υπό γερμανική κατοχή. Η ειρηνική διαβίωση των πολιτών γίνεται ολοένα και πιο επισφαλής, πόσο μάλλον όταν έχουν εβραϊκή καταγωγή. Το τελευταίο αυτό στοιχείο είναι και ο λόγος για τον οποίο δύο νεαρά αδέλφια, ο Μορίς και ο Ζοζέφ Ζοφό, παίρνουν μία αφάνταστα σκληρή –για την ηλικία τους- εντολή από τον πατέρα τους: θα πρέπει να ταξιδέψουν ολομόναχοι, προς την Ελεύθερη Ζώνη, για να ανταμώσουν με τα μεγαλύτερα αδέλφια τους. Η διαδρομή των δύο νεαρών αγοριών θα αποδειχτεί ακόμα δυσκολότερη απ’ ό,τι ακούγεται. Θα χρησιμοποιήσουν το τρένο, θα περπατήσουν άπειρα χιλιόμετρα και θα βρεθούν αντιμέτωποι με καταστάσεις όπου ο θάνατος μοιάζει βέβαιος. Δε θα λυγίσουν, όμως, ποτέ, γιατί στο μυαλό τους υπάρχει μόνο μία αποστολή: να σμίξουν το γρηγορότερο με την οικογένειά τους.
Ο ένας εκ των προαναφερθέντων αδελφών, ο Ζοζέφ Ζοφό, κατέγραψε το εκπληκτικό βιωματικό του ταξίδι, σε ένα βιβλίο με τίτλο «A Bag of Marbles» (σ.σ. Ένας Σάκος με Μπίλιες, αναφερόμενος στο τελευταίο παιχνίδι με τον αδελφό του, λίγο πριν ξεκινήσουν το οδοιπορικό τους). Το βιβλίο κυκλοφόρησε το 1973, ενώ δύο χρόνια αργότερα μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στην μεγάλη οθόνη από τον σκηνοθέτη Ζακ Ντουαγιόν. Το 2017, «Ο Δρόμος της Διαφύγης» ξαναβρίσκει τον κινηματογραφικό της δρόμο, αυτή τη φορά δια χειρός Κριστιάν Ντιγκέ και με τον Ζοζέφ Ζοφό σε πιο ενεργό ρόλο, αυτόν του σύμβουλου παραγωγής.
«Είχαμε μία εξαιρετικά εποικοδομητική συνάντηση με τον παραγωγό Ζαν-Σαρλ Λεβί, ο οποίος μου σύστησε τον Νικολά Ντιβάλ της Quad Films. Ενθουσιάστηκαν αμέσως με το πρότζεκτ. Μετά την ταινία του Ντουαγιόν, 40 χρόνια πριν, ήθελα να διηγηθώ την πραγματική μου ιστορία, και νομίζω πως ο Κριστιάν Ντιγκέ έχει υπογράψει σκηνοθετικά εικόνες μεγάλης αυθεντικότητας», λέει ο ίδιος ο Ζοφό.
Ο Ντιγκέ, σκηνοθέτης επιτυχιών όπως το «Jappeloup: Η Ψυχή του Πρωταθλητή», αλλά και της βραβευμένης με Έμμυ μίνι-σειράς, «Hitler: The Rise of Evil», συμφώνησε αμέσως με τον συγγραφέα: «Μου έδειξε την ταινία του, Jappeloup, που μου άρεσε πολύ, ενώ μετά είδα και τη μίνι-σειρά για τον Χίτλερ. Δε φτιάχνεις τυχαία μία ταινία με αυτό το θέμα. Ξεκάθαρα, ήταν ο κατάλληλος άνθρωπος για να σκηνοθετήσει την ταινία.»
Το γεγονός πως ο σκηνοθέτης είναι Καναδός, άρα κατά μία έννοια ξένος στην τραυματική αυτή περίοδο, δεν απασχόλησε καθόλου τον Ζοφό: «Ήταν το τρίτο μάτι! Υπάρχουν πολλές διαφορετικές εκδοχές για το τι συνέβη στον πόλεμο, αλλά αυτός κράτησε το μέτρο σε κάθε στιγμή, ενώ παράλληλα προσέθεσε τη δική του οπτική και τη σκηνοθετική του ματιά».
Φυσικά, ο Ζοφό εκτέλεσε χρέη συμβούλου στην ταινία, μία ανεκτίμητη βοήθεια, καθώς είχε βιώσει την ιστορία από πρώτο «χέρι»: «Ειδικά για τους εσωτερικούς χώρους, όπως το κουρείο στη Νίκαια, τους περιέγραψα κάθε λεπτομέρεια. Ήταν τόσο ρεαλιστικό, που μία γυναίκα μπήκε στο σαλόνι και φώναξε ‘Επιτέλους! Ένα πραγματικό κομμωτήριο!’».
Μια αληθινή ιστορία, πιο επίκαιρη από ποτέ
Όσον αφορά στο cast, είχαμε ένα οξύμωρο στοιχείο: το γεγονός πως, παρότι δραματική ταινία, σε πολλούς κεντρικούς ρόλους χρησιμοποιήθηκαν ηθοποιοί που έχουν γίνει γνωστοί για το πηγαίο κωμικό τους ταλέντο. «Στην αρχή είχα αμφιβολίες για τον Πατρίκ Μπριέλ, αλλά είναι ένας ικανότατος ηθοποιός και απεικόνισε τον πατέρα μου με έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο. Η Έλσα Ζίλμπερσταϊν ήταν εκπληκτική, ενώ ο Κριστιάν Κλαβιέ ερμηνεύει τόσο μοναδικά τον Δρ. Ρόζεν, που με έκανε να ξεχάσω τον καλτ ρόλο του στο «Les Visiteurs», που αγαπώ τόσο πολύ», είναι τα λόγια του Ζοφό.
Για τους νεαρούς ηθοποιούς που ερμήνευσαν τα παιδιά, η παρουσία ενός τέτοιου ήρωα της πραγματικής ζωής, ήταν μία ευλογία: «Με ρωτούσαν συνεχώς αν όλα αυτά που γράφει το βιβλίο είναι αληθινά γεγονότα. Μιλήσαμε πολύ μαζί. Ο στόχος του βιβλίου μου ήταν να δείξει πως, ακόμα κι αν είσαι παιδί, μπορείς να ξεφύγεις από τέτοιες καταστάσεις. Πως το κουράγιο είναι ένα εφόδιο για την επιβίωσή μας.»
Το μεγάλο τεστ για το «Ο Δρόμος της Διαφυγής» ήταν η πρώτη φορά που ο συγγραφέας, Μορίς Ζοφό, θα έβλεπε το οδυνηρό χρονικό του να αποτυπώνεται στο πανί: «Έτρεμα και έκλαιγα. Για εμένα, ο Κριστιάν Ντιγκέ έχει κάνει την ταινία της ζωής του».
Δεν πρόκειται, όμως, για μία ταινία που αφορά μόνο και μόνο στο παρελθόν. Όπως λέει και ο Ζοφό: «Σήμερα, λόγω της τρομοκρατίας και των πολέμων, χιλιάδες παιδιά αναγκάζονται να φυγαδευτούν, όπως τότε, παρατημένα στους δρόμους για να τα βγάλουν πέρα μόνα τους. Θέλω να πιστεύω πως η ταινία αυτή θα μας αναγκάσει να αναλογιστούμε τη μοίρα τους».
Σκηνοθεσία: Κριστιάν Ντιγκέ
Σενάριο: Κριστιάν Ντιγκέ
Μπενουά Γκισάρ
Ηθοποιοί: Πατρίκ Μπριέλ
Έλσα Ζίλμπερσταϊν
Κριστιάν Κλαβιέ
Μπατίστ Φλεριάλ Παλμιερί
Ντοριάν Λε Κλεκ
Διάρκεια: 110’