Ο Εντουάρ Λουί διερωτάται «Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου» στο ΠΛΥΦΑ | Κριτική

Το κείμενο

Ο Εντουάρ Λουί είναι ένας νέος Γάλλος συγγραφέας, γνωστός από το Να τελειώνουμε με τον Εντύ Μπελγκελ και την Ιστορία της βίας. Το Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου, γραμμένο το 2018 είναι το τρίτο του μυθιστόρημα. Πρόκειται για ένα ιδιότυπο ημερολόγιο, στο οποίο ο συγγραφέας αφηγείται περιστατικά από την ζωή του ήρωά του με τον πατέρα του, με έντονο αυτοβιογραφικό χαρακτήρα. Προσωπικές, οικογενειακές στιγμές μπλέκονται με τη σύγχρονη ιστορία των τελών του 20ού και των αρχών του 21ου αιώνα. Ο ήρωας μιλάει στον πεθαμένο, πλέον, πατέρα του και του λέει όλα όσα δεν του είπε ποτέ όσο ζούσε. Η ομοφυλοφιλία του ήρωα αποτελεί θεμέλια λίθο της σύγκρουσης πατέρα-γιου. Ο πατέρας επιθυμούσε έναν «άντρα» για γιο του, που να περπατάει αντρίκια, να στέκεται αντρίκια, να μην κλαίει γιατί δεν είναι αντρίκιο και να δουλεύει αντρίκια. Να μην του αρέσει ο Τιτανικός, αλλά ο Σούπερμαν και ο Τζι-άι-τζο. Κάθε επιλογή στη ζωή μας όμως είναι πολιτική πράξη, καθώς αντιδράει ή συμπλέει με την ευρύτερη πολιτική που διέπει τη ζωή μας. Έτσι, ο συγγραφέας καταλήγει σε ένα δριμύ κατηγορώ όλων των γαλλικών κυβερνήσεων από τον Ζακ Σιράκ και εξής, φτάνοντας έως το σήμερα και τον Εμμανουέλ Μακρόν. Ο Λουί αποτυπώνει πώς η πολιτική δεν είναι απλώς αριθμοί, αλλά αγγίζει, ενίοτε εισβάλει, φτιάχνει ή πολύ συχνά καταστρέφει τη ζωή των αληθινών ανθρώπων.

Η Σκηνοθεσία

Το κείμενο διαθέτει φοβερή τρυφερότητα, νοσταλγία, απίστευτο χιούμορ, τόλμη και συναίσθημα. Στα χέρια του Χρήστου Θεοδωρίδη άνθισε αληθινά. Η τόσο επιτυχής σκηνική μεταφορά του έμπειρου σκηνοθέτη, μεταμόρφωσαν το κείμενο σε κάτι μοναδικό. Οι σιωπές, η ενέργεια κυρίως και η σκηνοθετική ευφυία οδήγησαν το λογοτεχνικό αυτό κείμενο σε μια μοναδική παράσταση. Ο θεατής έχει την τύχη να παρακολουθεί ένα roller coaster συναισθημάτων, ενέργειας και ρόλων ενώ οι δύο ηθοποιοί περιδιαβαίνουν μέσα από τις αφηγήσεις τους τα τελευταία 30 χρόνια.

Το εκπληκτικό όμως που πέτυχε στη σκηνοθεσία του ο Χρήστος Θεοδωρίδης είναι ότι αξιοποίησε αριστοτεχνικά όλους τους συνεργάτες του προκειμένου να αποδώσει θεατρικά το κείμενο με απίστευτη τρυφερότητα και φροντίδα. Αυτή η παράσταση μοιάζει με χάδι στην ανθρώπινη ύπαρξη.

Οι Ηθοποιοί

Ο Ντένης Μακρής και ο Γιώργος Κισσανδράκης πραγματοποιούν έναν αληθινό υποκριτικό άθλο επί σκηνής. Με απίστευτη ενέργεια αποδίδουν όλους τους ρόλους του κειμένου, περνώντας από τον ήρωα, στον πατέρα του, στην μητέρα του, στον αδελφό του, σε συμμαθητές και φίλους, ενώ παράλληλα εναλλάσσουν τους ρόλους μεταξύ τους, συχνά και μέσα στην ήδη σκηνή. Και καταφέρνουν να μεταδώσουν στους θεατές πολύ έντονα συναισθήματα, παίρνοντάς τους μαζί σε αυτό το αφηγηματικό ταξίδι. Πρόκειται αληθινά για δύο εξαιρετικούς και απίστευτα ταλαντόχους ηθοποιούς.

Υπόλοιποι Συντελεστές

Εκκινώντας από το κείμενο, το οποίο αποτελεί τη βάση, θα σταθώ στην εκπληκτική δουλειά που έκαναν κατά τη δραματουργική μεταφορά του μυθιστορήματος, η Ιζαμπέλα Κωνσταντινίδου και ο Χρήστος Θεοδωρίδης. Το κυκλικό, και κατά κάποιο τρόπο ανοιχτό, τέλος της ιστορίας, επινόηση των δραματουργών, προσδίδει ακόμα περισσότερο στην παράσταση. Γενικά, οι επεμβάσεις οι οποίες έγιναν στο κείμενο, με κάποιες απαραίτητες περικοπές, απλώς βελτίωσαν το ρυθμό της παράστασης διατηρώντας ακέραιο το κείμενο.

Αν το κείμενο υπήρξε η πρώτη ύλη για αυτή την καταπληκτική δουλειά, η κινησιολογία της Ξένιας Θεμελή υπήρξε ο απαραίτητος συνεργάτης της σκηνοθεσίας. Η ενέργεια αυτή, η οποία διαπερνάει τόσο τους δύο ηθοποιούς, όσο και το κοινό οφείλεται τα μέγιστα στην χορογράφο. Άλλωστε, όλη η παράσταση υπήρξε άψογα χορογραφημένη προκειμένου να καταφέρει να αποτυπώσει όλα τα διαδοχικά και πλείστα συναισθήματα.

Ιδιαίτερα σημαντική επίσης η μουσική επιμέλεια της παράστασης (Χ. Θεοδωρίδης), η οποία υπογράμμιζε τα γεγονότα, αλλά πολύ συχνά έδινε τον τόνο των επί σκηνής τεκταινόμενων. Οι υπέροχες γαλλικές, κατά κύριο λόγο, μελωδίες της δεκαετίας του ’90 και εξής, έως και σήμερα, ταξίδεψαν τους θεατές σε προσωπικές τους αναπολήσεις και μνήμες, καθιστώντας την παράσταση όχι απλώς ένα σκηνικό γεγονός, αλλά πραγματικό βίωμα.

Σημαντικά τέλος, τα τόσο λειτουργικά, αλλά και έντονα σημειολογικά φορτισμένα σκηνικά και κοστούμια (Τίνα Τζόκα), καθώς και οι φωτισμοί (Τάσος Παλαιορούτας).

Επιλογικά

Το Ποιος Σκότωσε τον Πατέρα μου είναι μια παράσταση εμπειρία. Φέρνει τον θεατή να συνειδητοποιήσει τί σημαίνει θέατρο, καθώς τον αφορά προσωπικά και βιωματικά, φέρνοντάς τον να βιώσει τον αρχαιοελληνικό έλεο και φόβο, ενώ παράλληλα τον προβληματίζει, καθώς για να επέλθει η απαραίτητη κάθαρσι χρειάζεται η πολιτι(α)κή συνειδητοποίηση των θεατών. Μέσα από αυτό το τόσο ωραίο και τόσο ενδιαφέρον πλέξιμο προσωπικής ζωής και πολιτικής αναδεικνύει τα προβλήματα των σύγχρονων κοινωνιών, οι οποίες συνθλίβουν τη ζωή καθενός εκάστου στο βωμό των αριθμών.

Πρόκειται για μια αριστουργηματική παράσταση που δεν έχει συχνά την ευκαιρία το κοινό να παρακολουθήσει στο θέατρο.

Διαβάστε επίσης:

Ποιος σκότωσε τον πατέρα μου, του Εντουάρ Λουί από την Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων στο Πάρκο ΠΛΥΦΑ