Ο Φάμπιο Στάσι στο βιβλίο «Νυχτερινό στη Γαλλία» ταξιδεύει με τον ήρωά του Βίντσε Κόρσο στην αναζήτηση ενός άγνωστου πατέρα

Σε μια εποχή που σαρώνει τα πάντα και τους πάντες με τα τεχνολογικά μέσα, λίγοι είναι αυτοί που θα ανατρέξουν στα βιβλία ως μέσο θεραπείας, ως αντίδοτο στον ορυμαγδό και στις βολές που δεχόμαστε κατά ριπάς από κοινωνικά και άλλα μέσα. Ο πρωταγωνιστής του νέου βιβλίου του Στάσι – όπως και στο προηγούμενο, την Χαμένη Αναγνώστρια, πάλι από τις εκδόσεις Ίκαρος – αυτό που ουσιαστικά επιτελεί δεν είναι μια εργασία αλλά ένα λειτούργημα, είναι μια ιερή αποστολή με “όπλο” τις γνώσεις του και την άδολη αγάπη του για τα βιβλία. Μπορεί το βιβλίο να δοθεί ως φάρμακο και να αποτελέσει μία πρώτης τάξεως σανίδα σωτηρίας για έναν άνθρωπο; Μπορεί να καταστεί άραγε εκείνο το μέσο μέσω του οποίου θα γιατρευτούμε ή τουλάχιστον θα νιώσουμε καλύτερα από πριν;

Ο Στάσι γράφει ένα ακόμα βιβλίο γεμάτο συναίσθημα και νοσταλγία μιας και ο ήρωάς του, αυτός ο αινιγματικός Βίντσε Κόρσο περιδιαβαίνει τα μονοπάτια ενός ταξιδιού που τον οδηγεί σε αναστοχασμό και σε σκέψεις περί της ζωής. Με έντονο το φιλοσοφικό στοιχείο, το οποίο πρωταγωνιστεί στο βιβλίο, ο ήρωας συνδιαλέγεται με έναν εξίσου μυστηριώδη άνθρωπο και μέσα από τις συζητήσεις τους προκύπτουν διάφορα ερωτήματα. Ο Βίντσε Κόρσο μέσα από το πλήθος των ιστοριών και των ερευνών του θα δοκιμάσει να ταξιδέψει και στο δικό του παρελθόν, να ξύσει για λίγο τις αναμνήσεις του και να θυμηθεί έναν πατέρα που ουσιαστικά δεν γνώρισε ποτέ σαν μια μέθοδο ψυχοθεραπείας που εκτυλίσσεται μέσα σε ένα τρένο. Θα ταξιδέψει στην καρδιά του ευρωπαϊκού νότου και θα αναμετρηθεί με τους συλλογισμούς και τις σκέψεις του, άλλοτε με ανήσυχο πνεύμα και άλλοτε με προσωπική γαλήνη.

Ταξίδι στις αναμνήσεις μιας ζωής που είναι γεμάτες ιστορίες και εμπειρίες

Πετράρχης, Δάντης, Βοκάκιος είναι μόνο μερικά από τα ονόματα που έχουν σφραγίσει με τα γραπτά τους την ιστορία της ιταλικής λογοτεχνίας ήδη από τον μεσαίωνα και την Αναγέννηση. Κάρλο Γκολντόνι, Τζάκομο Λεοπάρντι, Τζόρτζιο Βασάνι παίρνουν την σκυτάλη τον 19ο αιώνα και η παράδοση συνεχίζεται στον 20ο αιώνα με συγγραφείς εμβληματικούς όπως ο Ίταλο Σβέβο, ο Λουίτζι Πιραντέλλο και ο Γκαμπριέλε ντ’ Αννούντσιο. Μορφές όπως ο Ουμπέρτο Έκο, ο Αλμπέρτο Μοράβια και o Τζέσαρε Παβέζε, ο Πιερ Πάολο Παζολίνι αλλά και ακόμα πιο σύγχρονοι όπως ο Ντε Πασκάλις, ο Βεκιόνι, η Ρομανιόλο, ο Φάμπιο Στάσι είναι μόνο μερικοί συγγραφείς ενός ατελείωτου καταλόγου όπου δεσπόζουν κορυφαία ονόματα που άφησαν το στίγμα τους και έκαναν την ιταλική γλώσσα να λάμψει στα πέρατα του κόσμου, μια γλώσσα τόσο μουσική και ποιητική. Όλα αυτά τα ονόματα που μόλις αναφέρθηκαν μόνο τυχαία δεν είναι, πρόκειται για ισχυρές και εξέχουσες προσωπικότητες που έλαμψαν και άφησαν παρακαταθήκη, μοναδική κληρονομιά στις επερχόμενες γενιές.

Μέσα από τα βιβλία του Στάσι, ο αναγνώστης θα νιώσει τον παλμό της αέναης και διαχρονικής ιταλικής λογοτεχνίας, η οποία προβάλλει και αναδεικνύει την άστατη ανθρώπινη γεωγραφία που διατρέχει όλους τους αιώνες καθώς οι εποχές μπορεί να αλλάζουν οι άνθρωποι όμως όχι. Οι άνθρωποι παραμένουν ίδιοι, η Ιστορία κινείται μαζί τους και εμείς διαβάζουμε για τις κοινωνικές ανισότητες και ανισορροπίες, παρατηρούμε να κινούνται και να δρουν με όπλο τα συναισθήματά τους, άλλοτε να πίνουν το πικρό ποτήρι της μελαγχολίας και της απόγνωσης και άλλοτε να γεύονται το γλυκό πιοτό της αμαρτίας και της ηδονής δίχως μάλιστα καμία επιφύλαξη και κανέναν όρο.

Το βιβλίο, όμορφα μεταφρασμένο από τη Δήμητρα Δότση, είναι ένα εγχειρίδιο για κάθε βιβλιόφιλο αλλά και για κάθε αναγνώστη που μπορεί να δει το βιβλίο ως μία ευκαιρία να αλλάξει η ζωή του. Γιατί η επιτυχία τόσο αυτού όσο και του προηγούμενου μυθιστορήματος είναι πως ο συγγραφέας πείθει τον αναγνώστη για το αγαθό της ανάγνωσης μιας και αναφέρει βιβλία τα οποία τον σημάδεψαν, για το γεγονός πως το βιβλίο αποτελεί εχέγγυο για καλύτερη διάθεση, για διαφορετική αντίληψη των πραγμάτων και για μια πιο αισιόδοξη ματιά στα πράγματα γύρω μας. Ο Βίντσε ως χαρακτήρας έχει την ιδιοσυγκρασία του περίεργου, εκείνου δηλαδή που επιθυμεί να πάει παραπέρα, να μη μείνει στάσιμος στα κεκτημένα αλλά να αναζητήσει τον παρακάτω σταθμό προς αποβίβαση. Για αυτό, είναι και ο ίδιος δεκτικός στις συμβουλές των ανθρώπων, όπως του περίφημου συνεπιβάτη με τον οποίο ανταλλάσσει απόψεις και ιδέες και τον οποίο ακούσει με πολύ μεγάλη προσοχή.

Η αγάπη του Στάσι για την λογοτεχνία και το διάβασμα δεν κρύβεται, σε όλα του τα μυθιστορήματα αναφέρεται στους αγαπημένους του συγγραφείς, επιβεβαιώνει δηλαδή πως για να γράψεις κάτι αξιόλογο πρέπει να έχεις διαβάσει και μελετήσει. Γράφει ο ίδιος ο συγγραφέας: «Ο Σιμενόν είχε κουβαλήσει εκεί τη  μαύρη Underwood γραφομηχανή του ͘ ο Σόμερσετ Μομ είχε ζητήσει να χτίσουν το παράθυρο του δωματίου του, επειδή τον ενοχλούσε η ομορφιά της θάλασσας ͘  ο Τσέχοφ είχε φτύσει αίμα σ’ ένα χαρτομάντιλο ͘  ο Γκομπρόβιτς είχε γράψει εκεί μεγάλο μέρος του τελευταίου του μυθιστορήματος και ο Χέμινγουεϊ είχε πιει κάμποσα ποτήρια αρμανιάκ σ’ ένα τραπέζι γεμάτο χειρόγραφα». Με λίγα λόγια, τα βιβλία είναι πολλές φορές το ιδανικό πεδίο για να βρούμε τον εαυτό μας εκεί, να ταυτιστούμε με κάποιον ήρωα, να βρούμε κοινά σημεία και τελικά να αντιληφθούμε πως δεν είμαστε μόνοι και πως το πρόβλημά μας το μοιράζεται εξίσου με μας και κάποιος άλλος.

Απόσπασμα από το βιβλίο «Νυχτερινό στη Γαλλία»

«Εκείνη την εποχή όμως, την εποχή μου ήμουν παιδί, τα ονόματα αυτά δεν σήμαιναν απολύτως τίποτα για μένα. Πολλά χρόνια μετά, άρχισα να τα καταγράφω σ’ ένα σημειωματάριο, που το αποκαλούσα Το τετράδιο των επίσημων ταξιδιωτών, όταν τύχαινε να συναντήσω σε κάποιο τουριστικό φυλλάδιο ή σε κάποια αναθηματική στήλη»

Διαβάστε επίσης:

Φάμπιο Στάσι – Νυχτερινό στη Γαλλία: Ένα γοητευτικό βιβλίο για ένα λάθος τρένο