Ο Πύργος Μπαζαίου, μοναστήρι κάποτε, κατοικία αργότερα κι υποστατικό, από το 2001 ζει τον σύγχρονο μύθο του. Κάθε καλοκαίρι υποδέχεται τους ανθρώπους και τις τέχνες τους, και πιο συγκεκριμένα το Φεστιβάλ Νάξου.
Φέτος, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ, πέντε καλλιτέχνες με διαφορετική προέλευση, οι Ειρήνη Γκόνου και Γιώργος Παπαφίγκος από την Ελλάδα, η Miyuki Kido από την Ιαπωνία, ο Collin Mura-Smith από τη Νέα Υόρκη και η Manuela Zervudachi από το Παρίσι, ταξιδεύουν στη Νάξο, όπου επεξεργάζονται και αποδίδουν, ο καθένας με τον δικό του τρόπο (ζωγραφική, γλυπτική, εγκαταστάσεις) την ιδέα του φαντάσματος, της ψευδαίσθησης, του ανοίκειου, του φαντασιακού.
Οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν στην εικαστική έκθεση Phantasma, σε επιμέλεια Μάριου Βαζαίου, μιλούν στο CultureNow.gr γι’ αυτό το ιδιαίτερο “κυνήγι φαντασμάτων” στον μυστηριακό χώρο του Πύργου Μπαζαίου και στην ενδοχώρα της Νάξου.
– Πείτε μας αρχικά, γιατί επιλέγετε να ταξιδεύετε ανά τον κόσμο συμμετέχοντας σε διεθνείς διοργανώσεις;
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Γιώργος Παπαφίγκος: Κάθε νέος καλλιτέχνης σήμερα διακατέχεται από την περιέργεια να γνωρίσει καλλιτέχνες από άλλους λαούς με διαφορετική αντίληψη και να ανταλλάξει ιδέες μαζί τους η ακόμη και να συνεργαστεί για την δημιουργία έργου που σε συνδυασμό με τις ρίζες του καθενός πολλές φορές προκύπτει κάτι ενδιαφέρον.
Θεωρώ πως είναι σωστό να γίνεται έρευνα σε παγκόσμια κλίμακα, όταν ήμουν ακόμη στην σχολή καλών τεχνών είχα πολλές επιρροές από καλλιτέχνες που ζουν και εργάζονται σε άλλες χώρες. Προσωπικά μου αρέσει να αλλάζω περιβάλλον και να δουλεύω σε διαφορετικά μέρη κάθε φορά, γεγονός το οποίο με βοηθάει να επεκτείνω τις γνώσεις μου σε τεχνικό και θεωρητικό επίπεδο.
Collin Mura–Smith: Θεωρώ πως είναι σημαντικό για ένα καλλιτέχνη να καταπιάνεται με πράγματα εκτός του αντικειμένου του, πέρα από το στοιχείο του. Η δουλειά κάποιου μπορεί εύκολα να γίνει μια απλή παραγωγή «πραγμάτων που του αρέσουν», αν στηριχθεί αποκλειστικά στα πράγματα και στις συνήθειες που ήδη γνωρίζει. Ή, ακόμα χειρότερα, μπορεί να επαναλάβει πράγματα που γνώρισαν επιτυχία στο παρελθόν. Αυτή η εκ βάθρων σύγκρουση εμπειριών που προκύπτουν από τα ταξίδια και την δημιουργία τέχνης, ωθούν κάποιον στο να καταπιάνεται με θέματα του ευρύτερου φιλοσοφικού και πολιτισμικού γίγνεσθαι. Αυτή η διαδικασία αποτελεί για μένα πρόκληση και θρέψη.
Manuela Zervudachi: Πρόκειται για μια συναρπαστική εμπειρία που αποτελεί πηγή έμπνευσης. Γίνομαι ο αποδέκτης, αιχμαλωτίζω τη πληροφορία, την οποία έπειτα μετουσιώνω σε κάτι δημιουργικό. Όταν βρίσκομαι εκτός του στοιχείου μου, οι κεραίες μου είναι συντονισμένες και έτοιμες να αντιληφθούν, να μάθουν και να μετουσιώσουν το κάθε τι μέσω του μυαλού, του σώματος και του πνεύματος! Αυτό ανοίγει νέους ορίζοντες, κατευθύνσεις, σε ωθεί στον αυθορμητισμό, τον αυτοσχεδιασμό και σε κάνει να θες να ζήσεις τη στιγμή! Όλα εκείνα δηλαδή που είναι σημαντικά για τη δημιουργική διαδικασία.
Miyuki Kido: Κατ’ αρχήν, είμαι λάτρης των ταξιδιών. Ταξιδεύω συνέχεια για να δημιουργώ έργα ακόμα και στη χώρα μου. Οι καλλιτέχνες κινητοποιούνται συνεχώς από τα διάφορα περιβάλλοντα στα οποία βρίσκονται. Πρόκειται για μια εκπληκτική ευκαιρία για τους καλλιτέχνες να ενημερώνονται για διαφορετικούς τρόπους προσέγγισης, να αναμετρώνται με νέες δυσκολίες, να τους γεννώνται νέες ιδέες, να οργανώνουν και να επαναπροσδιορίζουν το πρότερο έργο τους.
– Ποια είναι η πρόκληση-ικανοποίηση στο να δημιουργείς “εφήμερα” έργα, τα οποία εμπνέονται από έναν χώρο, κατασκευάζονται εκεί, και μετά το πέρας της εκάστοτε έκθεσης διαλύονται;
Γιώργος Παπαφίγκος: Ένα εφήμερο έργο πολλές φορές είναι απελευθερωτικό για κάποιον καλλιτέχνη γνωρίζοντας ότι το έργο του δεν θα υπάρχει για πολύ, αυτό δημιουργεί μια ελευθερία χωρίς περιορισμούς που σε άλλη περίπτωση δεν θα υπήρχε. Επιπλέον, το μόνο που μένει μετά από την ολοκλήρωση του έργου είτε αυτό είναι εφήμερο είτε όχι είναι η εμπειρία της κατασκευής και η υλοποίηση του.
Collin Mura–Smith: Δε θα έλεγα πως η δουλειά μου είναι εφήμερη με την κυριολεκτική σημασία του όρου. Τουναντίον, βλέπω τα αντικείμενα που δημιουργώ σαν αγαπημένα μου τέκνα, που έρχονται στον κόσμο γνωρίζοντας πως η ζωή τους ανήκει μετά την έκθεση. Συχνά, καταστρέφονται από τα στοιχεία της φύσης και γίνονται μέρος του τοπικού οικοσυστήματος. Άλλοτε, κάποιοι άλλοι τα συλλέγουν. Όποια κι αν είναι η κατάληξή τους, συνεχίζουν να καταλαμβάνουν χώρο στη φανταστική μετέπειτα ζωή μου για καιρό. Το καθένα τους επιβιώνει σαν ένα φάντασμα, αν θέλεις.
Manuela Zervudachi: Το να δημιουργεί κανείς εφήμερα έργα τέχνης αντλώντας έμπνευση από ένα χώρο, αποτελεί δήλωση για το τι είναι σημαντικό στο αντάμωμα του χώρου με τη δεδομένη ψυχική διάθεση του καλλιτέχνη. Σε κάποια άλλη περίσταση, αυτό που θα άγγιζε την ψυχική διάθεσή του ή αυτό με το οποίο θα επέλεγε να καταπιαστεί θα ήταν ολωσδιόλου διαφορετικό. Έχει να κάνει με την παγίωση αυτής της στιγμής – παρόλο που οι στιγμές δεν είναι φτιαγμένες για να αντέχουν.
Δεν πρόκειται για μια γραμμική διαδικασία, μα για μια κυκλική πορεία παρόμοια με αυτή όλων των έμβιων όντων που έχουν ως απώτερη κατάληξή τους την επιστροφή στη φύση. Το να είναι κανείς εφήμερος, του δίνει μια σύντομη διάρκεια ζωής, με ένα θάνατο για κατάληξη. Αυτό που μας έχει δώσει η φύση, με το ενδεχόμενο να δημιουργήσουμε κάτι, «χους ήν και εις χουν απελεύσει»! Φαίνεται πως αυτός είναι ο κατάλληλος τρόπος εργασίας υπό αυτή τη συνθήκη. Ο καλλιτέχνης είναι κατά μια έννοια «περαστικός», όπως ακριβώς και το έργο τέχνης.
Miyuki Kido: Δεν ενδιαφέρομαι για ένα λευκό δωμάτιο έκθεσης. Είναι απαραίτητο για τη δουλειά μου να στοχάζομαι για ένα συγκεκριμένο μέρος και να δίνω τη δική μου ματιά πάνω του. Για μένα, η συζήτηση με ανθρώπους που ζουν στο μέρος αυτό για να δημιουργήσουν, η μελέτη της ιστορίας, η σκέψη για το τι είναι το πιο σημαντικό για τον τόπο και ποιο είναι το πιο κατάλληλο υλικό, αποτελούν ήδη συνιστώσες της δουλειάς μου. Επομένως το έργο μου θα είναι αναπόφευκτα προσωρινό. Κάποιες φορές σκέφτομαι «πότε ολοκληρώνεται πραγματικά ένα έργο μου;». Η απάντηση είναι: «Όταν οι επισκέπτες επιστρέψουν στη καθημερινότητά τους». Και τούτο διότι επιλέγω τα υλικά μου από τη καθημερινή μας ζωή και τα ανοικοδομώ. Αυτή η πρακτική πραγματοποιεί μικρές αλλαγές στη ζωή μας. Αν οι επισκέπτες εντοπίσουν τα υλικά αυτά στη καθημερινή τους ζωή, ίσως να χαμογελάσουν. Το έργο μου θα ολοκληρωθεί εκείνη τη στιγμή.
– Τί σας ελκύει/εμπνέει σε χώρους ιδιαίτερους (όπως ο Πύργος Μπαζαίου), όπου δεν υπάρχουν τα μέσα και οι ευκολίες σύγχρονων χώρων;
Γιώργος Παπαφίγκος: Είναι σίγουρα πρόκληση να εκθέτεις έργα σε ένα τέτοιο χώρο που από μόνος του αποπνέει ένα δέος. Και ακόμα πιο δύσκολο στην περίπτωση που τα έργα είναι ατμοσφαιρικά ψηφιακά να σταθούν σε ένα τόσο επιβλητικό ατμοσφαιρικό χώρο.
Ειρήνη Γκόνου: Ο Πύργος Μπαζαίου είναι ένας ιδιαίτερος χώρος που κουβαλάει ανάλαφρα την ιστορία του, σε κάνει αμέσως να αισθάνεσαι οικεία και σε καλεί να συνομιλήσεις μαζί του.
Η χειροποίητη αρχιτεκτονική του με τις γλυκές κι αφτιασίδωτες καμπύλες του σε αφήνει να αισθανθείς την κίνηση του χεριού που το έχτιζε. Προορισμένος για να λειτουργήσει ως μοναστήρι ο χώρος δίνει την ευκαιρία μιας μικρής απομόνωσης. Ένα έργο, ή μια ενότητα έργων μπορεί να είναι ο σημερινός εφήμερος κάτοικος του κελιού.
Το στοίχημα για τον καλλιτέχνη είναι να καταφέρει να ενσωματώσει το έργο του λαμβάνοντας υπόψη την ιστορία, τον φυσικό φωτισμό και τις μαγικές αναλογίες του κάθε κελιού.
Collin Mura–Smith: Το να δημιουργεί κανείς τέχνη πέρα από το σύνηθες πλαίσιο μιας τυπικής γκαλερί ή μουσείου αποτελεί πάντοτε έμπνευση, καθώς η ιστορία του χώρου κατευθύνει τόσο τη σημασία της δουλειάς, όσο και το πώς αυτή εκλαμβάνεται από τον θεατή. Συχνά η ίδια η τοποθεσία φαίνεται να έχει τον δικό της χαρακτήρα. Αυτό συνέβη και με τον Πύργο Μπαζαίου, καθώς τα κελιά και οι διάδρομοι του μοναστηριού έγιναν χαρακτήρες στην ιστορία που προσπαθούσα να δημιουργήσω, δίνοντας μια περιγραφή της κρίσης των αξιών (παλιών και νέων), που παρατηρείται όσο το Αιγαίο κατακλύζεται από πρόσφυγες λόγω των συγκρούσεων στη Συρία. Η πρόκληση του να χρησιμοποιούνται μόνο τοπικά υλικά ή υλικά που βρέθηκαν ήταν δύσκολη. Ωστόσο, ήταν συνυφασμένη με το περιεχόμενο και τον ζητούμενο ρεαλισμό του έργου.
Manuela Zervudachi: Ίσως αυτό ακριβώς να είναι και το πιο ενδιαφέρον! Πρόκειται για μια τοποθεσία που διαλέγεται με τον καλλιτέχνη. Καθορίζει τι θα κάνουμε. Μας υποκινεί να πραγματοποιήσουμε έρευνα για την ιστορία της τοποθεσίας και να ορίσουμε πραγματικά τα συναισθήματα, τις αισθήσεις και τις εντυπώσεις που προκύπτουν από αυτήν. Είναι ένας αόρατος διάλογος. Τα υλικά είναι επίσης μέρος όλου αυτού. Κανείς προσαρμόζεται στην κατάσταση αυτή, κάνοντας χρήση των υλικών που μπορούν να βρεθούν στο μέρος εκείνο. Οι ιδέες γίνονται εύπλαστες, μετουσιώνονται στη πορεία, ενώ συνεχώς προκύπτουν εκπλήξεις! Πρόκειται για μια άκρως υπερβατική δημιουργική πορεία.
Miyuki Kido: Ανάλογα με την τοποθεσία, ενίοτε αντιμετωπίζω δυσκολίες όσον αφορά τη πρόσβαση σε ηλεκτρισμό ή ακόμα και το ίδιο το μέρος. Εντούτοις, η κάθε τοποθεσία διαθέτει κρυμμένες πλούσιες πληροφορίες που καθιστούν τις όποιες δυσκολίες της αμελητέες. Πληροφορίες όπως η αφήγηση, η ιστορία, το υλικό, η γλώσσα, το είδος της επικοινωνίας. Η έμπνευση δεν εξαντλείται. Αυτή τη φορά, είχα κάποιες ιδέες κατά νου, μερικές από τις οποίες μέχρι τώρα δεν κατάφερα να υλοποιήσω. Εάν μου δοθεί η ευκαιρία, θα επιθυμούσα να επισκεφτώ εκ νέου αυτό το νησί.
– Σύμφωνα με την δική σας άποψη, πόσο αναμενόμενο είναι για το κοινό να συναντά εκθέσεις σύγχρονων έργων σε χώρους ιστορικούς ή στο φυσικό τοπίο;
Γιώργος Παπαφίγκος: Ένας ιστορικός η φυσικός χώρος προσελκύει περισσότερο κοινό μιας και ο σκοπός της έκθεσης δεν έχει πάντα ως στόχο την πώληση των εκθεμάτων αλλά τον διάλογο. Το αντισυμβατικό στοιχείο της σύγχρονης τέχνης έρχεται σε αντίθεση με το κλασικό και δημιουργεί μία ιντριγκαδόρικη αντίθεση και συνύπαρξη μεταξύ τους.
Ειρήνη Γκόνου: Ο σημερινός θεατής έχει σχετικά εξοικειωθεί με την συνεύρεση σύγχρονου και παλιού. Η συνομιλία ενός σύγχρονου έργου με χώρους με ιστορία, είναι κάτι που η σύγχρονη τέχνη συχνά επιδιώκει, όπου ο ιστορικός χώρος γίνεται το πρόσχημα-έναυσμα μιας νέας ματιάς-αίσθησης. Το Phantasma είναι σίγουρα ένας τέτοιος εικαστικός διάλογος και εμπειρία.
Με τον ίδιο τρόπο η εφήμερη εγκατάσταση και το μονοπάτι που συντάσσουν την Γαλάζια ακολουθία συνδιαλέγεται με το φυσικό τοπίο και το ιστορικό του ερείπιο ως μια άλλη εικαστική εμπειρία που εξελίσσεται κατά τη διάρκεια της διαδρομής από τον Πύργο Μπαζαίου προς την Καλορίτσα, και λειτουργεί σαν ένα συμβολικό προσκύνημα.
Collin Mura–Smith: Δεν γνωρίζω πόσο μεγάλη είναι η αναμονή του κοινού, αλλά για εμένα, το να τοποθετεί κανείς σύγχρονη τέχνη σε ένα αρχαίο περιβάλλον αποτελεί το τέλειο πάντρεμα. Η ασυμφωνία ενός τέτοιου δρώμενου είναι αυτή ακριβώς που το καθιστά τόσο ισχυρό. Αν είναι παράταιρο και ξενίζει, τόσο το καλύτερο, καθώς παρακινεί και τον καλλιτέχνη αλλά και τον θεατή να ψάξουν με ενδιαφέρον το «γιατί».
Manuela Zervudachi: Κατά την άποψή μου αυτή η οπτική γωνία είναι πολύ σημαντική καθώς τη στιγμή εκείνη που το κοινό αντικρίζει μια έκθεση σύγχρονης τέχνης σε μια ιστορική τοποθεσία, αντιλαμβάνεται πόσο σημαντική είναι η ιστορία της τέχνης. Το κάθε τι έχει ένα λόγο ύπαρξης και όλα προέρχονται από κάτι ή από κάπου. Συναισθανόμαστε πως η τέχνη σχηματίζει ένα υπέροχο δίκτυο – μια σύνδεση ανάμεσα στον άνθρωπο και τον πολιτισμό, οπουδήποτε κι αν βρίσκεται.
Miyuki Kido: Είχα την ευκαιρία να παρουσιάσω τη δουλειά μου σε πολλά σημεία ειδικού ενδιαφέροντος. Από την εμπειρία μου, έχω την αίσθηση ότι και οι πολίτες απολαμβάνουν αυτές τις προσεγγίσεις. Αντί να πηγαίνουν στο μουσείο για να έρθουν σε επαφή με τη τέχνη, όταν δουν το μέρος που γνωρίζουν καλά από άλλη οπτική γωνία, θα ανακαλύψουν τον πλούτο σε αυτά που ήδη διαθέτουν γύρω τους.
– Πώς προσεγγίζετε την ιδέα του φαντάσματος, της ψευδαίσθησης, του ανοίκειου, του φαντασιακού, μέσα από τo έργο σας;
Γιώργος Παπαφίγκος: Στην δουλειά μου η έννοια του φαντασιακού και του ανοίκειου έχει κάπως πιο μεταφορική έννοια και περιστρέφεται γύρω από τον ψηφιακό κόσμο και το άϋλο, αλλά και πως αυτό επηρεάζει την αντίληψη μας για τον κόσμο γύρω μας π.χ μέσω κάποιου ψηφιακά επεξεργασμένου αντικειμένου η ενός εικονικού και άψυχου σώματος που έχει παραχθεί μέσω τρισδιάστατης εκτύπωσης η μέσω τρισδιάστατου σκαναρίσματος και έχει αναφορές σε κάτι παραδοσιακό που έχει αποξενωθεί.
Ειρήνη Γκόνου: Το φάντασμα σαν μια αίσθηση-έκφανση του φαντασιακού εσωτερικού τοπίου που κουβαλάει μέσα του θραύσματα της συλλογικής μνήμης είναι η δική μου προσέγγιση.
Το Αποτρεπτικό πανί εμποτισμένο με φυτικές ύλες και «οπλισμένο» με την προστατευτική φόρτιση από τα γραμμένα καλάμια γίνεται ένα είδος πάνινης ασπίδας που κρατάει μακριά κάθε είδους κακή πρόθεση, ένα εικαστικό φυλαχτό στον χώρο του υπερφυσικού.
Nyama σε κάποιες κοινωνίες της Υποσαχάριας Αφρικής ονομάζουν την ζωτική δύναμη κάθε ζωντανού οργανισμού, φυτού ή αντικειμένου φτιαγμένου από φυσικά υλικά. Η φαντασιακή αίσθηση του Νyama βρίσκεται παντού και είναι σε διαρκή σχέση ισορροπίας με τον κόσμο, μια αόρατη αλλά συνάμα δύσκολη ισορροπία που μόνο οι καλλιτέχνες και οι θεραπευτές μπορούν να επαναφέρουν.
Collin Mura–Smith: Όπως προανέφερα, τα αντικείμενα που δημιουργώ με στοιχειώνουν για πολύ καιρό μετά την ολοκλήρωσή τους. Κατά μια ευρύτερη έννοια, όλοι μας ζούμε μέσα σε φαντάσματα, καθώς οτιδήποτε κάνουμε έχει αναφορά σε απομεινάρια παρελθόντων πολιτισμών. Είναι τα έργα τέχνης που μας επιτρέπουν να επικοινωνούμε με το παρελθόν – όχι τόσο διαλεκτικά, αλλά περισσότερο σαν μια επίμονη ηχώ με αντίλαλο. Με το Φάντασμα της Μέδουσας, αυτή η σχέση ήταν σχεδόν κυριολεκτική, αφού αντικατόπτριζε τον πίνακα του Ζερικώ «Η Σχεδία της Μέδουσας». Θα ήταν εύκολο να εκλάβουμε τους λίγους απεγνωσμένους επιζώντες που απεικονίζονται σε αυτόν ως αντιπροσωπευτικά θύματα από τα εκατοντάδες χιλιάδες της σημερινής μεταναστευτικής κρίσης. Σίγουρα δείχνουν προφητικοί, αν όχι προειδοποιητικοί, και έπειτα δηκτικοί. Η τέχνη μάς υποχρεώνει να αναμετρηθούμε με τα φαντάσματα του παρόντος και του παρελθόντος μας.
Manuela Zervudachi: Αυτή τη φορά ήταν η Ελληνική μυθολογία που μου τράβηξε τη προσοχή, όχι μόνο επειδή έχω ελληνική καταγωγή, αλλά και επειδή είναι επίκαιρη στις μέρες μας. Η ανθρώπινη ψυχή συγκροτείται εδώ. Οι αρχαϊκοί μας εγκέφαλοι αποτελούνται από αυτή. Ο δυτικός μας πολιτισμός έχει τις ρίζες του σε αυτές τις επικές ιστορίες που ακόμη και σήμερα επανερμηνεύουμε ξανά και ξανά. Είτε είναι το “Game of Thrones” ή το “Star Wars”, η απαρχή για αυτές τις ιστορίες βρίσκεται στην Ελληνική μυθολογία. Η ζωή συνεχίζει να ξετυλίγεται αλλά ο άνθρωπος τα βρίσκει με το θάνατο. Κάθε οδός έχει ένα όνομα νεκρού. Δίχως αυτά τα φαντάσματα δεν θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε αυτό που ζούμε σήμερα.
Ίσως σε άλλες περιστάσεις να προσέγγιζα αυτό το αντικείμενο από μια εξ ολοκλήρου διαφορετική οπτική γωνία.
Miyuki Kido: Το πιο σημαντικό πράγμα για τη δουλειά μου είναι η σύνδεση της φυσιολογικής μας ζωής με την υπερφυσική. Πιστεύω πως είναι παραπλήσιο με την εικόνα του φαντάσματος. Αναδομώ τα φυσιολογικά πράγματα και τα εκθέτω εν είδει έργου τέχνης. Μπορεί να βλέπετε κάτι αλλά να μην το παρατηρείτε, να το βλέπετε αλλά να μην το νιώθετε, να το αισθάνεστε αλλά να μην είναι υπαρκτό. Αυτό είναι ένα φάντασμα.
– Πώς θα περιγράφατε μέσα σε λίγες φράσεις την εμπειρία της διαβίωσης στον πύργο Μπαζαίου, την συναναστροφή με τους ντόπιους, αλλά και την επαφή με το φυσικό τοπίο του νησιού;
Collin Mura–Smith: Η ζωή και η εργασία στον Πύργο Μπαζαίου ήταν πραγματικά πηγή έμπνευσης. Ακόμη, η μετακίνηση από το κρεβάτι στο στούντιο ήταν εξαιρετικά σύντομη! Ωστόσο, ακόμα πιο ικανοποιητικές ήταν οι σχέσεις που χτίσαμε με τους συναδέλφους καλλιτέχνες, τους εφόρους και τους ντόπιους βοσκούς και αγρότες. Το να μαγειρεύεις με φρεσκοκομμένο δενδρολίβανο από θάμνο στο Ναό της Δήμητρας ήταν πολύ όμορφο, επίσης. Θα συγκρατώ πάντα αυτή την εμπειρία στη μνήμη μου.
Manuela Zervudachi: Το να ζεις και να εργάζεσαι στον Πύργο Μπαζαίου ήταν ιδιαιτέρως ωφέλιμο, εν μέρει λόγω του ισχυρού συμβολισμού του να βρίσκεσαι στο εσωτερικό ενός πύργου. Κατά κάποιο τρόπο ο χρόνος έμεινε ακίνητος! Έχασα την αίσθηση του χρόνου, καθώς ο πύργος διαθέτει ένα πολύ προστατευμένο και ασφαλές περιβάλλον που μοιάζει να σε καταβροχθίζει. Αιχμαλωτίζεσαι σ’ αυτό. Πρόκειται για έναν μικρόκοσμο. Όλοι μας εργασθήκαμε πολύ. Κάποιες φορές ήταν ζωτικής σημασίας να φύγεις, μόνο και μόνο για να επιβεβαιώσεις πως μπορείς να το κάνεις! Επιπλέον, υπάρχει ένα πολύ συγκεντρωμένο πνεύμα καθώς κανείς εργάζεται στο εσωτερικό του. Συχνά έκανα εικόνα με τη φαντασία μου τους μοναχούς που εκτελούσαν γαλήνιοι τις υποχρεώσεις τους και αυτό με ηρεμούσε αφάνταστα.
Ήμουν αρκετά τυχερή να συναντήσω τον αγρότη γείτονα που είχε την ευγενή καλοσύνη να μου δώσει στάχυ και σιτάρι για την κατασκευή μου. Η οικογένεια έμοιαζε πλασμένη από τη γη και ήταν συγκινητικό να συνειδητοποιεί κανείς πως πολύ πιθανόν όλες αυτές οι βοσκοπούλες που ανεβοκατέβαιναν το βουνό κάθε πρωί και απόγευμα με τα κοπάδια τους, βαδίζουν στα βήματα της Δήμητρας, θεάς της Γεωργίας. Η ακμαία γεωργία της Νάξου είναι μέρος της γοητείας του νησιού!
Miyuki Kido: Πέρασα πραγματικά υπέροχα στη πλούσια φύση γύρω από τον Πύργο Μπαζαίου. Είναι μια εξαίσια εμπειρία να αισθάνεσαι με τη φαντασία αυτά που είδαν και σκέφτηκαν οι άνθρωποι μέσα στη μακραίωνη ιστορία αυτού του νησιού. Θα ήταν μεγάλη μου ευχαρίστηση να μπορέσω να δώσω κάτι πίσω μέσα από τα έργα μου στους ντόπιους και τους επισκέπτες.
[Φωτογραφία θέματος: Collin Mura-Smith – Το φάντασμα της Μέδουσας, υπαινιγμός στο αριστούργημα του Théodore Géricault «Η σχεδία της Μέδουσας» (1818) | Photo © Costis Antoniadis]
Info:
Phantasma: Ομαδική έκθεση στον Πύργο Μπαζαίου | Έως 28 Σεπτεμβρίου 2017 | Νάξος
Περισσότερες πληροφορίες, μπορείτε να δείτε εδώ: www.bazeostower.gr | www.naxosfestival.gr
Διαβάστε επίσης:
Γαλάζια ακολουθία, η χαρτογραφία μιας μεταφορικής διαδρομής, στον Πύργο Μπαζαίου
