Η βίντεο-εγκατάσταση με τίτλο «Ο φόβος» της Μαριάννας Στραπατσάκη, είναι μια εγκατάσταση που δημιουργήθηκε το 2006, κατασκευασμένη από ανοξείδωτη λαμαρίνα που περιέχει οθόνη με βίντεο και συνοδεύεται από νέες φωτογραφίες και σχέδια μεικτής τεχνικής. Δουλεύοντας με ανοξείδωτες επιφάνειες από το 1980, η καλλιτέχνις εντόπισε την ιδιαιτερότητα ενός τέτοιου μέσου του οποίου οι ιδιότητες χαρακτηρίζονται από την παραμόρφωση της εικόνας του περιβάλλοντος χώρου που αντικατοπτρίζεται στη μεταλλική επιφάνεια. Ούσα σε θέση, ή όχι, να χαλιναγωγήσει το βαθμό μιας τέτοιας διαστρέβλωσης, η Στραπατσάκη σύντομα συνειδητοποίησε τη δυνατότητα ανασύνθεσης της εικόνας, αξιοποιώντας περαιτέρω τον παράγοντα της υποκειμενικότητας αυτής της μεθόδου. Μια συνεχώς μεταβαλλόμενη εικόνα που εξαρτάται από την κίνηση του θεατή γύρω από τα έργα της, σηματοδότησε την αρχή μιας νέας σχέσης μεταξύ των δύο, η οποία ταλαντεύεται κάθε φορά βάσει των συνθηκών του φωτός και της ταχύτητας της κίνησης.
Η μορφή και η σιλουέτα ενός αυγού ανοιγμένο σε δύο κομμάτια, παραπέμπει στη διαδικασία της εκκόλαψης και της δημιουργίας μιας νέας ζωής. Συνδυάζοντας τις σπασμωδικές και βιαστικές κινήσεις ενός νεοσσού που προσπαθεί να αποσπαστεί από το κέλυφος με ένα ηχητικό τοπίο που προκαλεί ανησυχία και αναστάτωση, η καλλιτέχνις δηλώνει εκείνο το κρίσιμο σημείο όταν μια νέα ζωή εισέρχεται στον κόσμο μας, θέτοντας άμεσα το δίλλημα της επιλογής του να ζει κανείς ή να μη ζει. Την ίδια στιγμή, η εξωτερική εμφάνιση του έργου της λειτουργεί ως μια σαφής υπενθύμιση μιας βόμβας ή μιας ημι-ενεργούς νάρκης που βρίσκεται ακόμα παγιδευμένη στα έγκατα του κτιρίου ως απομεινάρι των σκοτεινών εποχών του πολέμου.
Το οπτικό λεξιλόγιο της Στραπατσάκη τονίζει τη φιλοσοφική στάση του memento mori καθώς και του memento vivere (δηλαδή την αιώνια υπενθύμιση πως κάποτε θα αποβιώσουμε αλλά και την υπενθύμιση πως ακόμα ζούμε), δίνοντάς μας την επιλογή να αποφασίσουμε με ποια πλευρά του νομίσματος εμείς αισθανόμαστε πιο άνετα.
Kείμενο του επιμελητή Κώστα Πράπογλου για το έργο της Μ. Στραπατσάκη, από την έκθεση «Κέλυφος-η πολιτική της ύπαρξης»
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Βιογραφικό Καλλιτέχνη
Η Μαριάννα Στραπατσάκη γεννήθηκε στην Αθήνα, ξεκίνησε τις σπουδές της από το Αθηναϊκό Τεχνολογικό Ινστιτούτο (Α.Τ.Ι.) στην Αθήνα, τομέας Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής. Με πενταετή υποτροφία της Ακαδημίας Αθηνών συνέχισε τις σπουδές της στο Παρίσι, στην École Nationale Supérieure des Beaux-Arts, δίπλωμα στην ζωγραφική, και certificate σχεδίου. Πραγματοποίησε παράλληλα σπουδές στην École du Louvre, certificate Ιστορίας της Τέχνης, και στο Πανεπιστήμιο της Σορβόννης, Paris I, licence Πλαστικών Τεχνών. Από το 1980 υπήρξε πρωτοπόρος στη βίντεο τέχνη στην Ελλάδα, με έμφαση στις βίντεο- εγκαταστάσεις στις οποίες ενσωματώνει τη ζωγραφική, τη γλυπτική και το βίντεο. Από το 2004 έως το 2014 υπήρξε ιδρυτικό στέλεχος, Καθηγήτρια και Πρόεδρος του Τμήματος Τεχνών Ήχου και Εικόνας του Ιονίου Πανεπιστημίου.
Το 2005 υπήρξε προσκεκλημένη καθηγήτρια στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών Αθήνας. Συνεχίζει τη δραστηριότητά της δίνοντας βαρύτητα στις δυνατότητες συνύπαρξης της κινούμενης εικόνας, του ήχου και της ψηφιακής τεχνολογίας στο χώρο της τέχνης, στην συνδιαλλαγή της σύγχρονης ψηφιακής τέχνης με παρελθόντες πολιτισμούς και στην παρουσίαση ψηφιακών έργων μεγάλων διαστάσεων σε δημόσιους χώρους.
Τελευταία παρουσίαση έργου της ήταν το Μάιο 2017, μία χαρτογραφική προβολή (projection mapping) στην είσοδο του Μεγάρου Μουσικής της Αθήνας. Έχει πραγματοποιήσει 42 ατομικές εκθέσεις στην Ελλάδα, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ιταλία, Χιλή, Τουρκία, και έχει λάβει μέρος σε 66 ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα, Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία, Ισπανία και την Ολλανδία. Έχει συμετάσχει σε συνέδρια στην Ελλάδα και το Εξωτερικό, έχει λάβει πολλά βραβεία, έχει υπάρξει μέλος κριτικών επιτροπών σε διαγωνισμούς και φεστιβάλ.
Έργα της βρίσκονται στην Eλλάδα: στο Yπουργείο Πολιτισμού, στην Eθνική Πινακοθήκη, στο Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, στο Mουσείο Mοντέρνας Tέχνης Eλίζας και Bασίλη Γουλανδρή, στη Δημοτική Πινακοθήκη Pόδου, στο Kέντρο Σύγχρονης Tέχνης Κρήτης, στο Δήμο Pόδου, στο Mακεδονικό Mουσείο Σύγχρονης Tέχνης, στο Mουσείο Bυζαντινού Πολιτισμού Θεσσαλονίκης, στη Πινακοθήκη Bιάννου Kρήτης,στη Πινακοθήκη Σύρου. στη συλλογή Xάρη Aντωνίου, στη συλλογή Περικλή Σαχίνη, στη συλλογή K. Φιξ στην Aυστρία, στη συλλογή T. Kαραβία (Nέα Yόρκη) και σε συλλογές στη Γαλλία, Eλβετία και Hνωμένες Πολιτείες.