Το έργο «Ο Γιος», του γάλλου Φλοριάν Ζελλέρ, ανέβηκε στο θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και μετάφραση Κοραλίας Σωτηριάδου. Μία εκρηκτική θεατρική δημιουργία, ένα ρεαλιστικό θρίλερ που ταρακουνάει συνειδήσεις. Πρόκειται για τη διακήρυξη αφύπνισης ουσιωδών συναισθημάτων και έγκαιρης αντίληψης προβλημάτων, σε νευραλγικά θέματα, όπως η εφηβεία. Θέμα που αφορά τους γονείς ενός ανήλικου αγοριού, αλλά απλώνεται και στα γρανάζια μιας κοινωνίας που θέλει να πιστεύει πως «όλα θα πάνε καλά». Δεν αποφεύγει να στηλιτεύσει την αποφυγή της ευθύνης της κάθε πολιτείας που επαναπαύεται σε παγιωμένες νοοτροπίες, αντιμετώπισης ευαίσθητων κοινωνικών ομάδων. Προκαταλήψεις και στερεότυπα, ειδικά, όταν πρόκειται για ευαίσθητα ζητήματα που αφορούν στις ψυχικές ασθένειες.
Σκηνοθεσία
Ο Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος υπογράφει μια σκηνική κατασκευή σε κλασική φόρμα, παντελώς συνταιριασμένη με το κεντρικό θεματικό πυρήνα. Έκφραση διαφανώς αγωνιώδης, λόγος δηκτικός, κίνηση εντυπωσιακά συμμετρική…..με τις ανατροπές, τις αντιδράσεις και τις αλλεπάλληλες τεταμένες εικονογραφήσεις. Έτσι η πλοκή ρέει, οι χαρακτήρες είναι αυθεντικοί και ενσαρκώνουν με μεστότητα την κρίση του θεσμού της οικογένειας. Ο υποβιβασμός της σοβαρότητας του προβλήματος της ψυχικής υγείας του εφήβου, δείχνει ξεκάθαρα την ανωριμότητα των γονιών και γενικότερα την προβληματική των σχέσεων. Η επακόλουθη διαρραγή των συν – αισθημάτων, σκιαγραφεί με γενναιότητα την αδυναμία της ενσυναίσθησης και τα οδυνηρά αποτελέσματά της.
Ερμηνείες – Εύστοχη η διανομή των ηθοποιών
Ο Λάζαρος Γεωργακόπουλος ενσαρκώνει τον Πιέρ, τον πατέρα του Νικολά, με ευκαμψία και καυστικότητα. Η επαναλαμβανόμενη καθησυχαστική του νοοτροπία, όσο κλιμακώνεται, παράγει τέτοια ένταση και οργή που ο θεατής δυσκολεύεται ενίοτε να το διαχειριστεί. Το προσωπικό του ψυχικό μπλοκάρισμα και η «πνευματική» του σύγχυση, αποτυπώνονται επακριβώς, καθώς οι ενοχές δεν απουσιάζουν. Την ελαφρότητα, το φόβο , το κουκούλωμα του πόνου, τις τύψεις και το συμβιβασμό, τα διαχειρίζεται επιδέξια. Η σκηνή της βίας με το γιο του, είναι αξιοσημείωτη μεν, γόνιμα δραματική και τρομακτική δε. Είναι μια εικόνα τραγική, ολέθρια, που πλήττει ανεπανόρθωτα το γόητρο του πετυχημένου / ισχυρού πατέρα, και με το συναισθηματικό φορτίο της, ταρακουνάει το κοινό.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πολύ καλή και υποκριτικά καίρια, η Δέσποινα Κούρτη. Υποδύεται την Άννα, την ασταθή, ευάλωτη και νευρωτική μητέρα, που σχεδόν έχει καταρρεύσει. Η Άννα Καλαϊτζίδου, ως Σοφία, είναι συνεπής, μετρημένη και πηγαία. Αξιοπρεπής ο Γιώργος Μακρής, που παίζει το γιατρό. Ξεχώρισε ο Δημήτρης Κίτσου, ως διαταραγμένος δεκαεπτάχρονος Νικολά. Ο χαρισματικός νεαρός, απογειώνει το ρόλο με τη φόρα ενός πολύ έμπειρου ηθοποιού, άλλοτε με την παγερή σιωπή και άλλοτε με το λόγο. Η σκηνική του παρουσία, κερδίζει το θεατή, αλλά παράλληλα κινεί το νήμα μιας άγριας καταιγιστικής δράσης. Υπακούει στους ζωτικούς κανόνες εκείνης της θεατρικής συνθήκης που υπηρετεί την ποιότητα και την προσήλωση στους νοηματικούς τροφοδότες του έργου. Η ερμηνεία του καλλιεπής και ολοκληρωμένη.
Συντελεστές
Τα λιτά και πρακτικά σκηνικά είναι της Ευαγγελίας Θεριανού, και τα σωστά κοστούμια της Βασιλικής Σύρμα. Οι φωτισμοί του Σάκη Μπιρμπίλη αναδεικνύουν τις ψυχολογικές μεταπτώσεις των ηρώων και η μουσική κατάλληλα ντύνει τα πορτρέτα τους.
Αξιολόγηση
«Ο Γιος», του Φλοριάν Ζελλέρ, σε ευδόκιμη μετάφραση της Κοραλίας Σωτηριάδου και ευέλικτη σκηνοθεσία του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, αποτελεί μια συγκροτημένη δημιουργία. Δικαίως χαρακτηρίζεται παράσταση με αιχμηρά μηνύματα που λειτουργούν ως τορπίλη και ανατέμνουν το σύστημα αξιών της σύγχρονης οικογένειας. Μία θεατρική κατάθεση ψυχής, που πραγματεύεται την αδιαφορία, την μη αποδοχή και τον οστρακισμό κάθε διαφορετικής ανάγκης, που δε συνάδει με την «κανονικότητα».
Ενδεικτικές ρήσεις από το κείμενο
Νικολά : «Λες μεγάλα λόγια για τη ζωή, για την εργασία, ενώ μας παράτησες σαν ν´ μασταν σκουπίδια, χωρίς να γυρίσεις ούτε να……», «Το παίζεις ανώτερος, αλλά κατά βάθος συμπεριφέρεσαι εξ αρχής σαν σκέτο καθίκι».
Πιερ : «Ξέρεις όταν κάνεις κακό στον εαυτό σου, είναι σαν να το κάνεις σε μένα».
Νικολά : «Κι εσύ όταν έκανες κακό στη μαμά, το έκανες σε μένα».
