Το έργο του Άντονι Νίλσον, Stitching, επαναλαμβάνει το Beton7, για λίγες παραστάσεις, ύστερα από την επιτυχημένη παρουσίαση του, τον Μάιο του 2010. Ο ηθοποιός Γιάννης Χατζηγιάννης – πρωταγωνιστής του Stitching – μιλά στο Culturenow.gr για το έργο.
H θεατρική παράσταση Stitching του Άντονι Νίλσον, ανεβαίνει για 2η χρονιά στο Beton7. Γιατί πιστεύετε πως ένα έργο που πραγματεύεται θέματα όπως η βία, ο ακραίος ερωτισμός ή ο βάναυσος ρομαντισμός, έχει ανταπόκριση στο κοινό σήμερα;
Η βία και ο βάναυσος ρομαντισμός είναι στοιχεία της εποχής μας.
Ένας καλλιτέχνης οφείλει να ερμηνεύει την εποχή του και να διεισδύει μέσα σ ’αυτήν αποκαλύπτοντας δύσβατες και σκοτεινές πτυχές και να τις παρουσιάζει στον κόσμο που επιλέγει να τις δεί. Αυτοί ήταν και οι λόγοι που μετά την περσινή ευδόκιμη παρουσία μας οδήγησε να ξαναφέρουμε το «Stitching» στη σκηνή.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Πείτε μας δυο λόγια για την υπόθεση του έργου και τον ρόλο που καλείστε να ερμηνεύσετε.
Ένα ζευγάρι κινείται στα όρια του ακραίου ερωτισμού, ανακαλύπτοντας τις αλήθειες της εξάρτησης και τα όρια της αγάπης. Μια ιστορία ενός παράφορου έρωτα.
Ο Στου, είναι συμπλεγματικά υποτιμημένος, δειλός και ρηχός. Προσπαθεί με ανορθόδοξους τρόπους να κάνει την Άμπυ να φύγει από το κόλλημά της, οδηγώντας την μέσα από τους δρόμους που οδηγεί και τον ίδιο ο παράφορος έρωτας, ζεί στη συνεχή στέρηση που του δημιουργεί η απουσία της, την αγαπάει βαθιά και είναι εκείνη με την οποία θα κλείσει ερωτικά τη ζωή του.
Το έργο ανήκει στο είδος του In yer face theater, είδος που θίγει θέματα με ωμότητα θα μπορούσαμε να πούμε. Πώς αντιδρά το κοινό στην «Κατά πρόσωπο επίθεση»;
Αρχικά εξαντλεί την υπομονή του, άλλοι γελούν, άλλοι κλαίνε, έχουν δε σημειωθεί και αποχωρήσεις θεατών. Τελικά, σ’ αυτό που συμφωνούν οι περισσότεροι είναι ότι η τέχνη, όσο ωμά κι αν παρουσιάζεται δεν παύει να παραμένει η έκφραση της απόλυτης αλήθειας.
Στο Δελτίο Τύπου αναφέρεται: «… έργο βλάσφημο, απαγορευμένο στη Μάλτα, με γερές δόσεις ανατρεπτικού χιούμορ αλλά και τρυφερότητας μακριά ακόμη από τα θεατρικά υπόστεγα του συστήματος». Ποια θεωρείτε ως θεατρικά υπόστεγα του συστήματος και με ποια στοιχεία του τα ξεπερνά ή τα ανατρέπει το συγκεκριμένο έργο;
Ο σκηνοθέτης της παράστασης θεωρεί ότι, όπως λέει και η κινέζικη παροιμία, «τα σωστά τραγούδια πρέπει να τραγουδιόνται στα σωστά βουνά», δηλαδή δεν είναι δυνατόν να ανεβαίνουν έργα τύπου «Stitching» σε ανακαινισμένα νεοκλασικά.
Η αποστολή του in yer face theater είναι να προκαλέσει και όχι να γαργαλήσει ή να χαϊδέψει το μαλακό υπογάστριο, οδηγώντας σε ανώφελες θεατρολογικές συζητήσεις.
Αυτά τα έργα, ζητούν επίμονα τη συμμετοχή του θεατή, μια τέτοια «συνάντηση», δύσκολα γίνεται σε αστικού τύπου θέατρα. Η λογική αυτή, μοιάζει με την επιστροφή της δεκαετίας του 70 που οι στόχοι της παραμένουν ακόμη ανεκπλήρωτοι.