Τον Απρίλιο του 1935 το Κ.Κ. της Γαλλίας λαμβάνει εντολή από τη Μόσχα να φέρει στη Γιορτή της Ειρήνης έναν εκπρόσωπο από κάθε λαό ο οποίος στέναζε υπό την καταπίεση του γαλλικού ιμπεριαλισμού. Επικράτησε πλήρης αμηχανία. Βρήκαν μέλη του κόμματος με καταγωγή από το Αλγέρι, το Βιετνάμ ή την Πολυνησία και μιγάδες της Καραϊβικής. Όμως, όσο κι αν έψαξαν, δεν βρήκαν στις τάξεις του κόμματος ούτε έναν εκπρόσωπο από τις υπό εκμετάλλευση χώρες της μαύρης Αφρικής. Ώσπου, μετά από αγγελία στις εφημερίδες, εμφανίζεται ένας μαύρος με φανταχτερά ρούχα, που μιμούνταν τα νούμερα της Μιστανγκέτ στα καμπαρέ της Μονμάρτρης, χορεύοντας και τραγουδώντας με το καλλιτεχνικό ψευδώνυμο Λουτσιάνο ντι Λαμερμούρ (το πραγματικό του όνομα ήταν Watake N’Komo). Ο αντιπρόσωπος του κόμματος έκανε δύο σκέψεις: «Δόξα τω Θεώ, ΕΙΝΑΙ Μαύρος» και «Χριστέ και Κύριε, είναι “αδελφή”».
Κι όμως, ο Λουτσιάνο ντι Λαμερμούρ θα συμμετάσχει στο ταξίδι, όπου μετά από διάφορα ευτράπελα, θέλοντας να κάνει τη ζωή των συντρόφων της Μόσχας πιο χρωματιστή και πιο χαρούμενη, βγάζει τη γαλλική αποστολή ασπροπρόσωπη.
Μια σπαρταριστή αφήγηση και αστειότατη παρωδία.