Μια έκθεση ζωγραφικής στην Γκαλερί “Il Ponte”, με έργα του από τη σειρά «Τίποτα». Μια ομιλία του με τίτλο: «Εν τέλει» πάλι ο Λόγος είναι, που αναφέρεται στην καινούργια του θέση υπέρ του «έργου – πρόθεση» και όχι του «έργου- αντικειμένου», στην εκκλησία της “Santa Verdiana”, στην Αρχιτεκτονική Σχολή της Φλωρεντίας, στις 9μ.μ., και θα ακολουθήσει στον ίδιο χώρο, η Performance του με τίτλο: «Tsoclis, Εμείς»
Ο Κώστας Τσόκλης, γράφει για την έκθεση
“Αυτά τα έργα, θα ήθελα να είναι σαν όταν κάποιος σε χαιρετάει με εγκαρδιότητα σε μια κοσμική συνεύρεση, κι εσύ ενώ κάτι σου λέει το πρόσωπό του δεν μπορείς να θυμηθείς από που τον ξέρεις, πού και πότε τον συνάντησες, τον είδες. Κι αυτό σου δημιουργεί μια ανησυχία, μια ταραχή, μια ενοχή θα έλεγα. Θα ήθελα δηλαδή, να σου θυμίζουν κάτι που δεν μπορείς να πρoσδιορίσεις.”
Απόσπασμα από την ομιλία του:
«Μέσα στην τρικυμία των γεγονότων, καράβι σωτηρίας ανήμπορο τώρα πια η Τέχνη και ο καλλιτέχνης αυτοδίδακτος καπετάνιος, πότε ναυαγός διακεκριμένης και πότε απόκληρος μιας αυτάρκους επικαιρότητας. Ένας σκύλος που γαυγίζει ή ένα πουλί που κελαηδάει μέσα στην οχλοβοή, πιστεύοντας, ότι θα μπορούσε η φωνή του να καλύψει τη βαβούρα του κόσμου και να της δώσει ρυθμό και νόημα. Και όσο πιο πολύ συνειδητοποιεί την αδυναμία του ή απελπίζεται και σωπαίνει για πάντα (προς ικανοποίηση των άσπονδων φίλων του) ή εξακολουθεί να γαυγίζει ακόμα πιο δυνατά, να τραγουδάει γλυκύτερα, μέχρι να σκάσει. Μόνη του πιθανή αμοιβή, οι φευγαλέοι σχολιασμοί των άλλων για την περίπτωση του. Σπάνια μια μαρτυρία ιστορική, όπως διακαώς ελπίζει. Κατά τα κέφια του ανοικτίρμονος Θεού».
Tsoclis, Eμείς
Performance
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Κώστας Τσόκλης γράφει για την perfomance:
“Σίγουρα, μέσα στο πέλαγος της ζωής και του έργου μας κολυμπάνε και συχνά πνίγονται πολλά πρόσωπα. Και παραμένουμε Εμείς στην επιφάνεια, σαν δείγματα ζωντανά αυτής της ομαδικής προσπάθειας σωτηρίας, χάνοντας όμως, σιγά σιγά την αρχική μας μορφή και παίρνοντας τη γενική μορφή του ανθρώπου. Χωρίς φύλο, χωρίς ηλικία, χωρίς πατρίδα.
Μέσα στo πλαίσιo της “Ζωντανής μου Ζωγραφικής” που άρχισε το 1985 με το “Καμακωμένο Ψάρι” και συνεχίστηκε με μια σειρά ανάλογων έργων μέχρι τις πολυσύνθετες τεράστιες τραγωδίες, για να καταλήξει τελικώς στα “Δέκα σημεία όρασης” το καλοκαίρι του 2017 στην Πάφο, τώρα προτείνω τον εαυτό μου σαν ecran πάνω στο οποίο θα προβάλλονται συμβολικά κάποια πρόσωπα που (μεταξύ άλλων πολλών), συνέβαλαν στο να δημιουργηθεί αυτός ο άνθρωπος, αυτό το έργο, που λέγεται Κώστας Τσόκλης.
Και αυτό, όχι τόσο για να αποδοθεί δικαιοσύνη (που και αυτό θα το επιθυμούσα), αλλά για να δημιουργηθεί ένα ακόμα έργο τέχνης και να σπρώξω τη “Ζωντανή Ζωγραφική” ως τα έσχατα όρια της. Με αυτό το έργο, δεν διατείνομαι ότι προτείνω ένα καινούργιο λεξιλόγιο, αλλά ότι με λέξεις γνωστές, γράφω ένα ακόμη ποίημα, την ομορφιά και τη διαχρονικότητα του οποίου, δεν μπορώ να προβλέψω.”
