Η όλο και πιο ελλειμματική τους μνήμη, η ανακύκλωση των λαθών και η διαρκής διάψευση των μεγάλων προσδοκιών (που ποιος ξέρει γιατί έτρεφαν) δημιουργεί την σεναριακή βάση αυτής της παράστασης.
Μέσα στο κενό όλα γίνονται για πρώτη φορά κι ας έχουν συμβεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν…
Το σχήμα άλλοτε αυστηρώς ακουστικό και άλλοτε με την διακριτική βοήθεια της ηλεκτροδυναμικής ευδοκιμεί τις όλο και πιο μακριές νύχτες που έρχονται…είτε με,είτε χωρίς φεγγάρι…
Στην πράξη τώρα τα πράγματα είναι απλά:
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Ο Μανώλης παίζει κιθάρα, μαντολίνο, φυσαρμόνικα και κρυφτό.
Ο Στάθης παίζει πιάνο, ακκορντεόν και σκάκι.
Επίσης βέβαια τραγουδούν(με τον τρόπο του ο καθένας) άλλοτε συμπληρωματικά κι άλλοτε ανταγωνιστικά μπαίνοντας ο ένας μέσα στην σκιά του άλλου με το θράσος της συνάφειας. Ο αγώνας αμφίρροπος αλλά στο τέλος κερδίζει πάντα ο καλύτερος, δηλαδή η μουσική…