Ο Μανώλης Μητσιάς επανέρχεται στην Κεντρική Σκηνή του Γυάλινου Μουσικού Θεάτρου και αυτή τη φορά ενώνει το χθες με το σήμερα, τη δική του ιστορία με το παρόν και μοιράζεται με τον Σταύρο Σιόλα και τη Γεωργία Νταγάκη τη σκηνή, «Εξ Αδιαρέτου».
Μια μουσική συνάντηση με δύο νέους, πολλά υποσχόμενους καλλιτέχνες που με άξονα τον Μανώλη Μητσιά θα μας ταξιδέψουν με αγαπημένες μελωδίες στον ήχο του σήμερα.
Μανώλης Μητσιάς. Μεγάλος, σημαντικός, σπουδαίος, καταξιωμένος …αναρίθμητα επίθετα που και πάλι δεν αρκούν για να προσδιορίσεις έναν καλλιτέχνη με το σπουδαιότερο ρεπερτόριο, έναν ερμηνευτή που έχει σφραγίσει με την δωρική και συνάμα λυρική φωνή του, το ελληνικό τραγούδι και με το προσωπικό του ήθος και ύφος τον τραγουδιστικό πολιτισμό μας. Τον άνθρωπο που μας συστήθηκε «Στην Ελευσίνα» μια φορά και μέσα στα επόμενα 40 χρόνια ρίζωσε στις καρδιές και στα χείλη μας στίχους κορυφαίων ποιητών και μελωδίες των πιο σπουδαίων συνθετών της χώρας μας.
Σταύρος Σιόλας. Ξεκίνησε ως ηθοποιός και με αφορμή τη μουσική που έγραψε για ένα θεατρικό έργο κατάφερε να βγάλει από μέσα του τις δικές του διαδρομές. Μας συστήθηκε από το Φεστιβάλ τραγουδιού της Θεσσαλονίκης το 2006, όπου απέσπασε το πρώτο βραβείο, και από τότε υπογράφει και συνθέτει τη μια μελωδία μετά την άλλη. Συνεργάζεται με Ελευθερία Αρβανιτάκη και ακολουθούν η Φωτεινή Βελεσιώτου, η Γιώτα Νέγκα και η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Ένας ερμηνευτής και μουσικός, που σιωπηλά γράφει τις νότες του και πολύ ηχηρά καταφέρνει να δίνει το δικό του, ξεχωριστό στίγμα.
ΜΗΝ ΧΑΣΕΙΣ!
Γεωργία Νταγάκη. Μια κρητικιά λυράρισα… «Μια γυναίκα που παίζει λύρα σαν άνδρας». Θεωρεί ότι είναι η καλύτερη κριτική που έχει λάβει έως τώρα. Μια νέα μουσικός που άρχισε μαθήματα με τον Μάνο Πυροβολάκη και έχει καταφέρει μέσα σε λίγα χρόνια να δώσει με τη λύρα της έναν άλλο …ροκ ήχο στη μελωδίες της. Είτε συνεργάζεται με τον Eric Burdon των Animals είτε με τον Σταύρο Σιόλα, ο οποίος και υπογράφει τον “Φόβο”, το τραγούδι που της χάρισε και τον τίτλο του άλμπουμ της.